Όταν αποκαλείς «σκουπίδι» έναν άνθρωπο για την ταυτότητά του, πώς λέγεσαι εσύ;

Εχθές το βράδυ (10/03/2024) έξω από τον κινηματογράφο «Ολύμπιον» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης δέχτηκε επίθεση από ομάδα ακραίων αντιλήψεων, ενώ μία ακριβώς μέρα πριν ένα βίαιο περιστατικό έλαβε χώρα στο ίδιο σημείο, με ομάδα ατόμων να τραμπουκίζουν queer άτομα, με αποτέλεσμα να οργανωθεί συγκέντρωση κατά της ομοφοβίας στην πλατεία Αριστοτέλους, σχεδόν ταυτόχρονα με την έλευση του προέδρου. Επίθεση δέχτηκε και ο αστυνομικός που βρισκόταν στην είσοδο του «Ολύμπιον», αφού τον χτύπησαν στο πρόσωπο με κράνος. Απόρροια του συμβάντος ήταν να μεταφερθεί στο 424 ΓΣΝΕ για προληπτικούς λόγους.

Η Κυβέρνηση μέσω Μαρινάκη τοποθετήθηκε επ’ αυτού, λέγοντας τα εξής: «Εκφράζουμε την αυτονόητη και κατηγορηματική καταδίκη μας για τη φραστική επίθεση που δέχθηκε απόψε στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, καθώς και για τον τραυματισμό αστυνομικού. Οι ροπαλοφόροι και οι κουκουλοφόροι δεν έχουν θέση στη Δημοκρατία.»

Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί πως κάποιος από τον όχλο αποκάλεσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτικής Συμμαχίας «σκουπίδι», προφανώς όχι γιατί διαφωνούσε με τις πολιτικές του απόψεις αλλά με τη σ3ξουαλική του ταυτότητα. Κι είναι τουλάχιστον ανάρμοστο, αν όχι ανήθικο, να μαζεύεται όχλος και να ασκεί βία σε μια από τις πιο ένδοξες πλατείες της Θεσσαλονίκης, που κάποτε αποτελούσε κέντρο πολιτισμού καθώς ήταν δίαυλος επικοινωνίας με πολλές και διαφορετικές κουλτούρες και φιλοσοφίες. Μια πλατεία που χθες υπήρξε εφαλτήριο για ομοφοβικές επιθέσεις, ντροπιάζοντας την πόλη και το όνομά της, όπως επίσης κι ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Ο λόγος δε για τον οποίο δέχτηκε επίθεση ο πρόεδρος ενός κόμματος είναι ακόμα πιο πολύ κατάπτυστος. Δηλαδή, σε μια χώρα που συγκαλύπτει το έγκλημα των Τεμπών, όπου το κόστος ζωής είναι παραπάνω από τον μέσο μισθό αλλά και με τόσες άλλες παθογένειες κι ελλείψεις εν γένει, κάποιος προτιμά να ασχοληθεί/ διαμαρτυρηθεί για ένα ζήτημα που είναι άκρως προσωπικό και δεν τον αφορά-επηρεάζει πουθενά. Αντί να αντιταχθεί στις πολιτικές θέσεις, όπως θα έπρεπε να γίνεται με κάθε πολιτικό πρόσωπο, στέκεται στη σ3ξουαλική ταυτότητα και την εργαλειοποιεί για να δυναμώσει το αφήγημά του. Κι αυτός ο «κάποιος», μπορεί να είναι ένα έφηβο αγόρι ή πολλά έφηβα αγόρια κι αυτό είναι ίσως το τρομακτικότερο όλων.

Αυτά τα σκοτεινά μυαλά, όπου έχουν μεγαλώσει σε ένα σπίτι με γονείς «κυρ παντελήδες», δεν μπορούν να διαχωρίσουν το απλό και λιτό, πως σε μια πολιτική σκηνή, έκαστος κρίνεται για τον πολιτικό του βιο κι όχι για τον ιδιωτικό του. Ο ιδιωτικός βίος έρχεται στο προσκήνιο όταν κι εφόσον προβεί σε αξιόποινες πράξεις ήτοι ασέλγεια σε ανήλικο πρόσωπο, βι@σμό, δολ@φονία, δολοπλοκία, εμπλοκή σε σκάνδαλο και τα συναφή. Η τυχούσα διαφορετική σ3ξουαλική ταυτότητα ενός πολιτικού προσώπου (και μη προφανώς) δεν αφορά κανέναν.

Η στοχοποιήσεις των συνανθρώπων μας, μόνο σε δημοκρατικά καθεστώτα δεν παραπέμπουν, αλλά δηλώνουν μια κοινωνία η οποία υπόκειται σε έναν ατέρμονο κύκλο μισαλλοδοξίας, σκοταδισμού. Η έλλειψη της στοιχειώδους παιδείας, προφανώς και είναι έκδηλη, δε χωρά ανάλυση. Βλέπεις, την παιδεία του σεβασμού δεν τη μαθαίνουν στα θρανία, αλλά στο σπίτι. Συνεπώς, σε μια κοινωνία που καραδοκεί το μίσος με απόρροια τούτου τον τραμπουκισμό του προέδρου ενός κόμματος για τις προσωπικές του επιλογές, όπως και νωρίτερα τον ίδιο τραμπουκισμό δυο queer ατόμων, μήπως φταίει κάπου και η ίδια η κοινωνία αλλά κι όσοι τροφοδοτούν αυτόν τον σκοταδισμό;

Ας αναλογιστούμε λοιπόν όταν λέμε πως είμαστε κατά της βίας ή όταν είμαστε υπέρμαχοι του σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια πως δε χωρούν ναι μεν αλλά και άλλες τυχόν δικαιολογήσεις. Πως δεν μπορούμε να σεβόμαστε κατά περίπτωση. Αυτές είναι απόλυτες έννοιες όπου οι μη στεγανοποιήσεις τους, οδηγούν σε δυσοίωνα μονοπάτια.

Πηγή φωτογραφίας: ERT1