Αν κάτι είναι απ’ τα σίγουρα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, είναι πως η ζωή είναι μια, δε γυρίζει πίσω κι είναι αρκετά μικρή. Και απ’ τις πιο γνωστές συμβουλές που θα λάβεις ποτέ σου, είναι να τη ζήσεις όπως εσύ θες και σου γουστάρει, να χαράξεις τη δική σου φωτεινή πορεία και να την ακολουθήσεις κόντρα και σε πείσμα όλων, να φτάσει μια μέρα που κοιτώντας πίσω δε θα μετανιώνεις για τίποτα.
Ρίχνοντας όμως μια ματιά γύρω σου, θα δεις πολύ κόσμο να ζει ζωές συμβιβασμένες και συμβατικές, θα δεις πρόσωπα μαραμένα και σκυθρωπά, καμία λαμπρή πορεία∙ ζωές γεμάτες απωθημένα και μετάνοιες. Απωθημένα στον έρωτα, απωθημένα στην καριέρα, απωθημένα για ταξίδια ανεκπλήρωτα. Άνθρωποι που την καίρια στιγμή δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους, να πάρουν το ρίσκο και να τα κάνουν όλα άνω-κάτω, να διεκδικήσουν τη ζωή που ονειρεύονται.
Μα γιατί; Γιατί η κοινωνία μας είναι μια κοινωνία δεύτερων σκέψεων, και τρίτων και τέταρτων και πέμπτων, μη σου πω. Γιατί μας έμαθαν να επεξεργαζόμαστε λεπτομερώς την κάθε μας κίνηση, στερώντας μας τον αυθορμητισμό και την προσωπική επιλογή. Γιατί για να πετύχουμε έπρεπε να πάμε με το ρεύμα, να μην ταράξουμε τα νερά, καθώς αν συμβεί αυτό, θα μας πνίξει το ίδιο το κύμα που σηκώσαμε.
Μάθαμε μια ζωή να περνάμε μέσα από εκατοντάδες φίλτρα κι ενδελεχείς εξετάσεις μια μας απόφαση. Τόσο που στη διαδικασία αυτή αλλοιώσαμε τις σκέψεις μας τις ίδιες. Κοιτάξαμε τόσο βαθιά, προσπαθήσαμε τόσο να προβλέψουμε το μέλλον και τα αποτελέσματα των πράξεών μας που χαθήκαμε μέσα στις λεπτομέρειες. Εστιάζουμε πάντα στο χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, με αποτέλεσμα η σκιά του τρόμου να γίνεται βραχνάς που μας αποτρέπει να προχωρήσουμε στην πράξη.
Κι έτσι, γέμισε ο τόπος απωθημένα, όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα ποτέ κι έρχονται στον ύπνο μας να μας θυμίζουν τη δειλία μας. Ένοχες σκέψεις κι ακόμα ενοχικότερες ζωές, καθώς ο χρόνος που περνάει λίγο πιο άσχημα απ’ ό,τι θα θέλαμε μας θυμίζει ότι είχαμε την ευκαιρία να κυνηγήσουμε την ευτυχία μας και δεν το κάναμε.
Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν κάναμε πραγματικότητα την πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό! Πόσο πιο ανάλαφρες θα ήταν οι ζωές όλων μας αν αντί να επικεντρωνόμαστε στις δεύτερες σκέψεις και τις υπεραναλύσεις διοχετεύαμε όλη αυτή την ενέργεια στο να υλοποιήσουμε την πρωταρχική μας ιδέα!
Θα έμοιαζε σαν να είμαστε πάντα παιδιά. Γιατί όταν ήμασταν παιδιά αυτό κάναμε. Σκεφτόμασταν και δρούσαμε. Στο μυαλό μας δεν υπήρχαν έννοιες και δισταγμοί, υπήρχε μόνο το παιχνίδι, μια συνεχής διασκέδαση.
Σίγουρα θα μου πείτε ότι τώρα δεν είμαστε παιδιά. Τώρα οι ζαβολιές μας τιμωρούνται και το αντίτιμο δεν είναι μόνο μια επίπληξη περιορισμένου βεληνεκούς. Τώρα μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά και τα λάθη μας κοστίζουν ακριβότερα, τόσο σε εμάς όσο και στους γύρω μας.
Μα αμέσως θα απαντήσω, χωρίς πολλή πολλή σκέψη- να και το πρώτο μου βήμα- πως όταν κάποιος θέλει σαν τρελός κάτι να κατορθώσει, όταν του μπει μια σκέψη στο μυαλό κι αντί να την πατάξει, της δώσει ζωή, ένα είναι το σίγουρο: ή θα πετύχει και θα το απολαύσει ή θα αποτύχει μα, διάολε, θα το απολαύσει!
Μπορεί να επωμιστεί χιλιάδες ευθύνες και να αντιμετωπίσει πολλές επιπτώσεις μετά την πράξη του, όποια αυτή κι αν είναι. Μα δε θα μετανιώνει μια ζωή για κάτι που δεν προσπάθησε ποτέ. Δε θα κοιμάται και θα ξυπνά γνωρίζοντας ότι μπορούσε να είχε παλέψει για ένα όνειρο αλλά δεν το έκανε, φοβούμενος ένα μετά που εν τέλει δεν έμαθε αν όντως ήταν όσο άσχημο φοβόταν.
Κρυφτήκαμε πίσω από δισταγμούς και δειλές σκέψεις, ποτέ δε διεκδικήσαμε το άπιαστο, φοβούμενοι ένα «μετά» που ενώ είναι πέρα για πέρα αβέβαιο στο όνομά του εμείς καταστροφολογούμε. Κι είναι αυτό το αβέβαιο που πυροδοτεί όλες εκείνες τις δεύτερες σκέψεις και τις αναστολές, γιατί είμαστε όντα που τρέμουμε το άγνωστο.
Λένε όμως πως αν θες να διεκδικήσεις πράγματα που ποτέ δεν είχες, πρέπει να κάνεις πράγματα που ως τώρα ποτέ δεν έκανες. Στην ασφαλή ζώνη της βεβαιότητας θα βλέπεις συνεχώς επαναλήψεις μα οι εκπλήξεις κρύβονται στο άγνωστο. Μπορεί να σε τρομάζει και μπορεί στο τέλος να πονέσεις απ’ το βάρος των συνεπειών. Μα αντέχεις να ζήσεις μια ζωή γνωρίζοντας πως ποτέ σου δεν προσπάθησες γι’ αυτό που πάντα γούσταρες; Αντέχεις να κουβαλάς μέσα σου το ότι έχασες μια ευκαιρία, ίσως την ευκαιρία της ζωής σου;
Φίλα αυτή την κοπέλα, παράτα τη δουλειά που σιχαίνεσαι, φύγε απ’ τη σχέση που σε πνίγει, μείνε μόνος. Βρίσε, χόρεψε, χειροκρότησε! Κάνε ένα ταξίδι, κάνε μια τρέλα, κάνε αυτό που ερεθίζει το μυαλό σου σε βαθμό ηδονής. Τόση απόλαυση θα κατακλύσει το κορμί σου απ’ τον αυθορμητισμό και την αλήθεια σου που θα σε γεμίσει σθένος να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε ακολουθήσει.
Γιατί θα ξέρεις πως έκανες το σωστό, για την πάρτη σου και μόνο, θα ζήσεις μια ζωή ελεύθερος, ελεύθερος ενοχών. Όχι απέναντι στην κοινωνία. Απέναντι στο «εγώ» σου το ρημάδι. Γιατί στο τέλος, μόνο μ’ αυτό θα λογαριαστείς.
Επιμέλεια Κειμένου Φένιας Σκαρλά: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
