Συχνά μας ταλανίζουν ερωτήματα φιλοσοφικά, αφηρημένα, με απαντήσεις υποκειμενικές, διφορούμενες ή κι αψυχολόγητες. Πρωταγωνιστής πολλών αποριών μας περί ζωής είναι η αγάπη. Κι όσο εμείς αναρωτιόμαστε διαχρονικά με πάθος και ζήλο για όλες τις μορφές που μπορεί να λάβει και τις εκφάνσεις της, τα γεγονότα με μια καλλιτεχνική ματιά μας προφτάνουν.
Η τέχνη της ζωής κι η πένα της μας αφηγούνται αριστουργηματικά και τρυφερά όλες τις απαντήσεις που καρτερούμε. Η αγάπη είναι έμπνευση, θυσία, αυταπάρνηση. Λυτρώνει, πληγώνει και κάποιες φορές μπορεί και να σκοτώνει. Ρωμαίος κι Ιουλιέτα, η λαίδη και ο αλήτης, Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες, Ντιέγκο και Ισαμπέλ. Κάθε μέρος, πλασματικό και μη, έχει βρει τον τρόπο του να ενσαρκώνει όλες τις εκδοχές της αγάπης. Έτσι και το Τερουέλ μέσα από τον έρωτα δύο νέων, μας παρουσιάζει τη δική του σκοπιά.
Το Τερουέλ αποτελεί μια επαρχιακή πόλη της βόρειας Ισπανίας που χάρη στον έρωτα δυο νεανικών ψυχών -με άδοξο τέλος- απέκτησε τη δική του ρομαντική ιστορία, νυν θρύλο της πόλης. Το 1217 ο Ντιέγκο κι η Ισαμπέλ, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, θέλησαν να επισημοποιήσουν την μακροχρόνια αγάπη τους με την ιερή τελετή του γάμου, όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Τα δύο νεαρά παιδιά κατάγονταν από εύπορες οικογένειες η Ισαμπελ ανήκε στη γνωστή, για την πόλη, οικογένεια Σεγκούρα κι ο Ντιέγκο ήταν γόνος της οικογένειας Μαρκίγια.
Όταν οι ερωτευμένοι μας έφτασαν σε ηλικία γάμου, η οικογένεια Μαρκίγια είχε χάσει τον πλούτο της κι ο πατέρας της Ισαμπελ αρνιόταν να παντρέψει την κόρη του με κάποιον μη εύπορο. Ο Ντιέγκο τότε ζήτησε ένα περιθώριο 5 ετών με σκοπό να ανακτήσει τη χαμένη του περιουσία. Η συμφωνία έγινε, όμως με το πέρας των 5 ετών ο πατέρας της Ισαμπελ αποφάσισε να την παντρέψει με κάποιον άλλον. Ο Ντιέγκο εμφανίστηκε απρόσμενα στο γλέντι του γάμου έχοντας κερδίσει τον χαμένο του πλούτο, μα όχι την Ισαμπέλ για σύζυγό του.
Ο Ντιέγκο είχε φτάσει πολύ αργά, η Ισαμπέλ είχες μόλις νυμφευτεί. Το βράδυ μετά το πέρας του γάμου την επισκέφτηκε κρυφά στην κάμαρά της λέγοντάς της πως πεθαίνει και το φιλί της είναι η τελευταία επιθυμία του. Η Ισαμπέλ αρνιόταν να τον φιλήσει, ούσα παντρεμένη και τότε ο Ντιέγκο ξεψύχησε μπροστά της. Η Ισαμπέλ ξύπνησε τον άντρα της και του αφηγήθηκε το περιστατικό. Από κοινού αποφάσισαν να τον θάψουν κρυφά στην τοπική εκκλησία με σκοπό να γλιτώσουν από τυχόν κατηγορίες πως ο σύζυγος της Ισαμπελ θανάτωσε τον Ντιέγκο. Όμως, όσο κι αν η λογική της την οδηγούσε, δεν κατάφερε να νικήσει το μαράζι της για τον χαμένο της έρωτα. Την ημέρα που κηδευόταν ο Ντιέγκο, η Ισαμπέλ φορώντας νυφικό πλησίασε το νεκρό σώμα του αγαπημένου της, το φίλησε κι ύστερα ξεψύχησε στο πλάι του.
Η ζωή τούς κράτησε μακριά, μα ο θάνατος τούς ένωσε συγκινώντας βαθύτατα την κοινωνία του Τερουέλ η οποία αποφάσισε να τους κηδεύσει μαζί. Η ιστορία έγινε γνωστή ανά τους αιώνες μέσα από τους κατοίκους του Τερουέλ με αρκετούς να διερωτούνται αν πρόκειται για αληθινή ιστορία ή για μύθο. Το 1955 βρέθηκαν δυο μούμιες θαμμένες στην εν λόγω εκκλησία κι οι κάτοικοι τις σύνδεσαν με την ιστορία του Ντιέγκο και της Ισαμπέλ. Η ιστορία της αγάπης τους έγινε γνωστή σε όλη την Ισπανία. Αποφασίστηκε να κατασκευαστούν δυο νέοι τάφοι, βασισμένοι σ’ αυτήν την ιστορία αγάπης και πλέον θεωρούνται αξιοθέατο. Οι τάφοι είναι σχεδιασμένοι με τα σώματα των δύο αγαπημένων, βρίσκονται η μια συντροφιά της άλλης και τα χέρια τους φαίνονται απλωμένα έχοντας την τάση ν’ ακουμπήσουν το ένα το άλλο.
Η ιστορία αυτή δεν άφησε ασυγκίνητο και τον κόσμο της τέχνης κι έτσι το 1962 γυρίστηκε ταινία με πρωταγωνίστρια τη Λουντμίλα Τσελινά. Σκηνοθέτης του έργου ήταν ο Ρέιμοντ Ρουλό, ενώ η μουσική επιμέλεια έφερε την υπογραφή του δικού μας Μίκη Θεοδωράκη. Η ιστορία των δυο ερωτευμένων πλέον για την κοινότητα του Τερουέλ αποτελεί γιορτή. Η γιορτή έχει διάρκεια τεσσάρων ημερών, γίνεται τον Φεβρουάριο (κάποιες φορές συμπίπτει και με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου) και προσελκύει πολλούς τουρίστες. Η πόλη διακοσμείται γραφικά για να θυμίζει τις ήμερες του 13ου αιώνα και πολλοί ηθοποιοί και κομπάρσοι αναπαριστούν το γεγονός. Ακόμη, για να τιμήσουν τη γονιμότητα, αφήνεται ένας ταύρος ελεύθερος στους δρόμους του Τερουέλ φέροντας ένα λουλουδάτο στεφάνι.
Αυτή η όμορφη ιστορία αγάπης με ισπανικό αέρα μας αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Δυο νέοι που ερωτεύτηκαν μα οι συνθήκες δεν επέτρεψαν στον έρωτα αυτόν να ευδοκιμήσει. Μπορεί η ζωή να μην τους ένωσε, αλλά παραδόξως το έκανε ο θάνατος. Ο έρωτάς τους ο άδοξος, ζει τελικά μέχρι και σήμερα. Τον συναντάς στους δρόμους του Τερουέλ, στους καλοσχεδιασμένους νέους τάφους, στα μάτια των ηθοποιών που αναπαριστούν το γεγονός για χάρη της ετήσιας γιορτής που διεξάγεται.
Κι αν όλ’ αυτά είναι μελό κι αφήνουν ασυγκίνητους τους λίγο πιο κυνικούς, τότε να υπενθυμίσουμε πως υπάρχει και ταινία, για τους απλώς περίεργους. Βέβαια κι η τέχνη μάλλον έχει μια ρομαντική πλευρά για ν’ αποφάσισε να ενσαρκώσει την ιστορία αυτή μέσα από τη μεγάλη οθόνη. Μια ιστορία αφιερωμένη στην κάθε Ισαμπέλ και στον κάθε Ντιέγκο διαπολιτισμικά, διαχρονικά. Γιατί ο έρωτας δεν έχει εποχή κι ανθίζει πάντα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
