Εμείς κι ο έρωτας

Ποτέ δεν επρόκειτο για τις λέξεις και τις έννοιες που τις περικλείουν. Ούτε για το ποιος θ’ αποστηθίσει γρηγορότερα το νέο λεξιλόγιο. Πάντοτε όμως είχαν σημασία τα συναισθήματα που γεννά η άρθρωση της κάθε συλλαβής τους. Λέξεις που τις λέμε με τη γλώσσα, τις αντιλαμβανόμαστε με τα κύτταρα του εγκεφάλου μα κυρίως τις αισθανόμαστε με την ψυχή. Όλες εκείνες που μαζί σχηματίζουν έναν έρωτα. Έκθεση ιδεών χιλίων λέξεων και ακόμα περισσότερων συναισθημάτων.

Μαζί. Κάποιος θα πει πως σημαίνει η ύπαρξη των δύο ατόμων στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή. Παρόντες πλάι-πλάι σ’ έναν κοινό φυσικό χώρο. Το μαζί όμως αποκτάει διαστάσεις καινούριες όταν ο φυσικός εκείνος χώρος είναι απών. Γιατί μαζί σημαίνει πλάι-πλάι κι όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι χώρια. Μαζί σημαίνει εγώ για σένα κι εσύ για μένα. Είναι τόσο όμορφο το άκουσμα του μαζί. Κι άλλο τόσο η εφαρμογή του.

Δεσμός. Ναι, ίσως είναι εκείνη η μαγική στιγμή που είτε θα αντιληφθούν είτε ακόμη θα δηλώσουν πως τους ενώνει κάτι. Εκείνο το κάτι που μεταφράζεται ως σχέση, ή δεσμός. Εκείνος ο αόρατος που περνάει σαν χάδι και τους γεμίζει ελπίδα και σιγουριά. Πως κάποιος θα ‘ναι εκεί στο πλάι τους για να πετύχει το «μαζί» που είδαμε παραπάνω. Δεσμός όμως, όχι δεσμά. Όχι εκείνα που εγκλωβίζουν και πνίγουν. Συχνά τα συγχέουμε και μετά πιανόμαστε αδιάβαστοι, θεωρώντας πως έπρεπε κανονικά να πάρουμε δέκα με τόνο στη γλώσσα. Αντ’ αυτού όμως μείναμε ανεξεταστέοι, σε μια προσπάθεια να ξαναδώσουμε το μάθημα.

Φιλί. Η ένωση δύο στομάτων κι η απαλή ανταλλαγή χαδιών ανάμεσά τους. Δυο ζευγάρια χείλη που ψάχνουν τεχνικές για να ζωγραφίσουν ένα χαμόγελο το ένα πάνω στο άλλο. Την ώρα της ανταλλαγής όμως, δημιουργείται δίοδος που ξεκινάει από το στόμα και περνάει σ’όλα τα μέρη κι όργανα του σώματος μα και στην καρδιά. Φιλί είναι η ένωση, μα η έννοιά του είναι το μονοπατάκια που κτίζει. Αυτό που κουβαλάει μαζί του ένα σκίρτημα και μια ανατριχίλα, άλλοτε ένα χαμόγελο που κρύβεται ανάμεσα στα δόντια και τόσες άλλες λέξεις που δεν αρθρώνονται. Παρά μόνο μεταφέρονται αθόρυβα.

Χάδι. Όταν τα ακροδάχτυλα πλησιάζουν ξένη σάρκα και τολμούν να την αγγίξουν απαλά. Όταν τα χέρια τυλίγουν άλλο σώμα και το κρατούν εκεί ζεστό, ασφαλές. Χάδι στοργής, χάδι τρυφερότητας και αισθησιασμού. Εκεί. Όταν δεν έχει σημασία ποιου είναι ποια χέρια. Παρά μόνο να μπλέκονται σε μια συνάντηση χαδιών και αγγιγμάτων.

Αγκαλιά. Όσο πιο σφιχτή, τόσο πιο αναζωογονητική. Να χάνονται μέσα σε δυο συγκεκριμένα χέρια. Να κουρνιάζουν εκεί και να προστατεύονται απ’τον κόσμο. Εκεί μέσα που ο χρόνος δε μετρά, οι άνθρωποι γύρω παύουν να υπάρχουν. Μέσα σ’αυτή μπορούν να ξαποστάσουν μα και να κοιμηθούν. Να γαληνέψουν και να επουλώσουν πληγές. «Μα αν δεν είναι για αγκαλιές, ποιος ο λόγος να ‘χεις χέρια;» Πράγματι.

Εσύ. Όταν ήταν περίπου έξι χρονών τους μάθαιναν τις προσωπικές αντωνυμίες. Κι έδειχναν με τα δάκτυλά τους για να μπορέσουν ν’ αναγνωρίσουν και ν’ αφομοιώσουν τα διαφορετικά πρόσωπα. Όσους ανθρώπους κι αν έδειξαν για να κατανοήσουν το «εσύ», πραγματικά το έμαθαν μόνο όταν πήρε τη μορφή ενός και μόνο «εσύ». Του πολύ συγκεκριμένου ανθρώπου που η παρουσία του έκανε τις υπόλοιπες αντωνυμίες να φαντάζουν αχρείαστες. Εκτός βέβαια από μία.

Εμείς. Και το εγώ που ήταν πάντα σταθερό συνάντησε την παραπάνω. Και μαζί έφτιαξαν ένα «εμείς» που περιέχει όλες εκείνες τις λέξεις που συναντήσαμε κι άλλες πολλές ακόμη. Είναι που «εγώ» κι «εσύ» «μαζί», φτιάχνουμε ένα «εμείς» που θέλει «χάδια» και «φιλιά». Κι «αγκαλιές» διαρκείας. Για να περνάνε όλα εκείνα τα αισθήματα που είναι γραμμένα μες το γλωσσάρι του έρωτα. Ενωμένοι μ’έναν «δεσμό» ισχυρό που ώρα με την ώρα γεννάει κι άλλες τέτοιες όμορφες λέξεις.