Αν υπάρχει ένα πράγμα στον κόσμο που μπορεί ν’ αλλάξει πραγματικά τον άνθρωπο και να τον κάνει καλύτερο με τον εαυτό του, αλλά και με τους άλλους, αυτό είναι η αγάπη. Η ανιδιοτελής, αγνή αγάπη. Αυτή που δεν αφήνει κανένα περιθώριο γι’ αμφιβολίες κι ίχνος κακίας ή καχυποψίας. Σπάνιο είδος αγάπης που μπορεί κάποιος να το βρει στη ζωή του σε δύο-τρία πρόσωπα το πολύ, μπορεί και να μην το βρει ποτέ. Αυτή την αγάπη μπορούν να μας τη δώσουν μόνο πλάσματα που την κουβαλούν μέσα τους, πλάσματα αθώα κι άκακα. Αυτά είναι τα παιδιά. Θα συμπλήρωνα και τα σκυλιά, όμως, αυτά δεν έχουν τόσο μεγάλη επιρροή πάνω μας όσο το παιδί μας.

Όταν γινόμαστε γονείς, λοιπόν, αναθεωρούμε τη ζωή μας, αλλάζουμε τις προτεραιότητές μας, σταματάμε να σκεφτόμαστε εγωιστικά και τι θα ήταν καλό να κάνουμε για μας. Ο εαυτός μας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, γιατί πρώτα έρχονται τα παιδιά μας κι αυτό αυτόματα μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Τι σημαίνει, όμως, να είσαι «καλός»; Καλός άνθρωπος είναι αυτός που έχει τη δύναμη να συγχωρεί. Αυτός που δεν κάνει κακό σε κανένα πλάσμα εσκεμμένα, που δε ζηλεύει τους γύρω του ή το σύντροφό του. Αυτός που βλέπει όλους τους ανθρώπους ίσους, που είναι ευγενικός, που ακούει τους άλλους και προσπαθεί να βοηθήσει. Που παραδέχεται τα λάθη του, που συμπεριφέρεται στους πιο αδύναμούς του με σεβασμό και που προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί να γίνει καλύτερος για τον κόσμο.

Όλα τα πιο πάνω, όταν γίνουμε γονείς, ξυπνούν μέσα μας ή φουντώνουν. Θέλουμε ένα καλύτερο κόσμο για παιδιά μας, άρα κι εμείς οι ίδιοι πρέπει να βελτιώσουμε τις συμπεριφορές μας προς τους άλλους και να γίνουμε πιο καλοί με τον εαυτό μας. Για να περάσουμε κάποιες αξίες κι αρχές στα παιδιά μας, πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να τις υιοθετήσουμε σε όποιο βαθμό μας επιτρέπεται, γιατί ας μην ξεχνάμε πως η ζωή δε μας στρώνει στο δρόμο πάντα ροδοπέταλα για να περπατάμε. Μας βάζει αγκάθια και τρικλοποδιές κι αυτά μας κάνουν πολλές φορές «λιγότερο καλούς» ή απλά κακούς.

Η αγάπη που νιώθουμε απ’ το παιδί μας είναι σαν ηρεμιστικό. Όσο κουραστικό κι αν είναι να μεγαλώνεις ένα ή και περισσότερο παιδιά, η αγάπη τους στο τέλος της μέρας είναι αυτή που σε βοηθάει να στέκεσαι ακόμη όρθιος στα πόδια σου. Γιατί τα παιδιά μας δε μας κάνουν μόνο καλύτερους, μας κάνουν και πιο δυνατούς. Ανακαλύπτουμε μαζί τους δυνάμεις, αντοχές και καλές πτυχές του εαυτού μας που κανείς πιο πριν δεν είχε καταφέρει να μας αναδείξει.

Κι αν αγαπήσουμε σωστά τα παιδιά μας, την αγάπη αυτή θα μας την ανταποδώσουν κάποια στιγμή όταν μάθουν κι αυτά τι είναι η αγάπη. Τα παιδιά μας θέλουν ό,τι θέλουμε κι εμείς γι’ αυτά. Αν εμείς θέλουμε απλά να είναι ευτυχισμένα, όποιες κι αν είναι οι επιλογές τους, τότε κι αυτά θα ζητούν το ίδιο από μας. Να μας βλέπουν ευτυχισμένους.

Δεν υπάρχει κάτι που να λέγεται «θυσία» όταν πρόκειται για τα παιδιά μας. Δε θυσιάζουμε τη ζωή μας γι’ αυτά. Γεμίζουμε τη ζωή μας μ’ αυτά. Τη γεμίζουμε με ουσία, όμορφες μυρωδιές, μοναδικές αναμνήσεις και χαρά.

Τα παιδιά μας δε μας κάνουν απλά καλύτερους ανθρώπους. Κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.

 

Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη