Η ώρα σχεδόν δύο το μεσημέρι. Είμαι ήδη έξι περίπου ώρες στη δουλειά και μου φαίνεται λες και έχει περάσει ένας αιώνας απ’ όταν ξύπνησες δίπλα μου το πρωί και ήπιαμε μαζί καφέ. Έχω κρεμαστεί πάνω από το κινητό μου και σε περιμένω. Περιμένω ένα σημάδι σου να δω πως δεν πέρασες το βράδυ μαζί μου για να μη σε σκεπάσουν πάλι οι μοναξιές και οι φοβίες σου. Θέλω να ξέρω πως υπάρχω σε αυτό το πολυάσχολο μυαλό και εκείνες τις στιγμές που έχεις τόσα να κάνεις και κανονικά, είναι ηθικά απαγορευμένο να σκέφτεσαι έρωτες και χαμόγελα.
Θέλω να είμαι η σκέψη σου τα μεσημέρια. Θέλω να είμαι στις σκέψεις σου σε κάθε στιγμή της απαιτητικής ζωής σου. Απαιτώ να με σκέφτεσαι τα πρωινά μέσα στο αυτοκίνητο σου και στην κίνηση όταν πας για δουλειά. Θέλω να γίνω το μειδίαμα στα χείλη σου τις ώρες που επιστρέφεις σπίτι και ακόμα έχεις τόσα να κάνεις. Μη με κάνεις ό,τι θες μέσα στο μυαλό σου μόνο τις νύχτες που είσαι μόνος. Παίξε με μέσα στο μυαλό σου ακόμα και όταν έχεις τόσους γύρω σου.
Τα καθημερινά μεσημέρια, όταν ακόμα είσαι στο γραφείο, το ζητάω να ξεπετάγομαι στις σκέψεις σου ξαφνικά, όταν μιλάς με το αφεντικό σου. Όταν βγαίνεις να κάνεις το τσιγάρο σου στο διάλειμμα, θέλω αμέσως να με παίρνεις τηλέφωνο απλά να δεις τι κάνω. Να αναρωτιέσαι που να είμαι, με ποιον, τι κάνω, που πάω. Να μην αναρωτιέσαι πόσες ώρες σου απομένουν μέχρι να τελειώσεις, τι άλλο έχεις να κάνεις. Το γουστάρω να ξέρω πως σε χαλαρώνει η σκέψη μου. Δείξε μου πως είσαι ερωτευμένος τότε που οι υποχρεώσεις σου θεωρητικά δε στο επιτρέπουν και δε θα χάσεις.
Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου, αυτές τις γλυκές ώρες που ο νους μας αλητεύει σαν πουλί την άνοιξη, θέλω και τότε να αλητεύεις μαζί μου τις ώρες που δε σε έχω. Θέλω να είμαι ακόμη και η επιλογή σου ανάμεσα σε τόσες χαλαρές και όμορφες σκέψεις. Βασικά, θέλω να είμαι η πιο όμορφη σκέψη σου. Εκείνες τις ώρες που είμαστε μακριά, το’χω ανάγκη να δίνεις εσύ το σήμα να ξεκινάει η επαφή μας. Στα σχέδια που κάνεις, τα ταξίδια, τα πλάνα σου, θέλω να είμαι συνοδοιπόρος σου. Σε ό,τι κάνεις να με προσθέτεις και μένα μέσα. Πρόσφερέ μου έρωτα τις στιγμές που έχεις σημαντικότερα πράγματα να κάνεις και εγώ θα σε αγαπήσω διπλά. Μία που με σκέφτεσαι τα μεσημέρια και δύο που μου το δείχνεις και δε με αφήνεις να περιπλανιέμαι στην άγνοιά μου.
Χαμόγελα, φιλιά, όνειρα, κουβέντες, εικόνες θέλω να πέφτουν βροχή και να πλημμυρίζουν το κεφάλι σου όταν το μόνο που κανονικά θα πρέπει να σκέφτεσαι είναι δουλειές και υποχρεώσεις. Σταμάτα πια να με θυμάσαι μόνο τις νύχτες που είσαι μόνος. Αυτό είναι εγωιστικό και στον έρωτα κάτι τέτοιο περισσεύει.
Αγάπησέ με το μεσημέρι, να σε αγαπήσω εγώ το απόγευμα. Αγάπησε με το απόγευμα να σε αγαπήσω εγώ λίγο πιο πολύ το βραδάκι. Αγάπησε με μέσα στην ρουτίνα σου, να σε αγαπήσω και εγώ στην αναμελιά μου. Κάνε τις σκέψεις σου να οργιάζουν εξαιτίας μου και εγώ θα έρχομαι πιο κοντά.
Μα σε παρακαλώ, όχι άλλα τηλέφωνα το βράδυ. Με κούρασαν αυτά, δε μου λένε κάτι πια. Το ξέρω, γεμίζω τα κενά σου τις ευάλωτες αυτές σου ώρες. Αλλά δείξε μου επιτέλους πόσο βαθιά χωμένη στο μυαλό σου είμαι τις ώρες που στους άλλους είσαι δυνατός και ακμαίος. Γιατί να θυμάσαι, εγώ ξέρω τι κρύβεις μέσα σου ακόμα και όταν υποτάσσεσαι στην καθημερινή πίεση και φοράς το προσωπείο της απαιτητικής ζωής σου.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
