Συναντιέσαι με πρώην μόνο αν έχεις βλέψεις για επανασύνδεση

Πόσες φορές βγήκες από μια σχέση χωρίς να περάσει απ’ το μυαλό σου έστω κι η παραμικρή πιθανότητα επανασύνδεσης; Τα στατιστικά πάντως δεν είναι υπέρ μας. Πάνω απ’ το πενήντα τοις εκατό των χωρισμένων ζευγαριών όχι απλά κάνουν δεύτερες σκέψεις, αλλά προσπαθούν κιόλας να δώσουν μια ακόμη ευκαιρία στη σχέση τους.

Όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο συμβαίνει κάτι τέτοιο τόσο συχνά, κυρίως βέβαια όταν πρόκειται για μια μακροχρόνια σχέση. Σπανίως λέγεται αγάπη, μάλλον περισσότερο συνήθεια, βόλεμα, «φοβάμαι να μείνω μόνος» ή αλλιώς «δίνω παράταση σε κάτι που ήδη ξέρω πως θα τελειώσει». Δεν υπάρχει κανένας λόγος ντροπής, μην ακούς τι σου λένε, γιατί πολύ απλά όλοι το έχουμε νιώσει για τα καλά αυτό το συναίσθημα κι όλοι έχουμε μπει στον πειρασμό του πισωγυρίσματος, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο.

Λίγες μέρες μετά το και καλά οριστικό τέλος της σχέσης, το πολυπόθητο μήνυμα δεν αργεί να σκάσει απ’ τον λιγότερο εγωιστή ή απλώς τον πιο καψούρη. «Μπορείς να βρεθούμε σήμερα; Έχεις τα ρούχα μου» Έτσι κι εσύ, χωρίς να περάσει καν απ’ το μυαλό σου η πιθανότητα άρνησης και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι πρόκειται για μια πολύ κλισέ δικαιολογία απλά για να βρεθείτε, τρέχεις να γεμίσεις τα ρούχα του πρώην έρωτα της ζωής σου με μπόλικο απ’ το άρωμά σου που τόσο λάτρευε κάποτε, ώστε να μη γλυτώσει ποτέ απ’ τη ανάμνησή σου.

Έπειτα ετοιμάζεσαι προσεχτικά επιμελώς ατημέλητα, έτσι ώστε να μη φανεί ότι το προσπάθησες πολύ, παρ’ όλο που παίζει να ήσουν δύο ώρες μπροστά απ’ τον καθρέφτη και ξεκινάς για το ραντεβού σας, στο γνωστό μέρος, όπως τότε. Βλέπεις διακριτικότατα, δεν αναφέρθηκα στα τηλεφωνήματα που έστησες μεθοδικά με τα κολλητάρια σου, την κλήση που θα σου κάνουν δέκα λεπτά αφότου βρεθείτε για να ζηλέψει και να κόψεις αντιδράσεις -δε λέω παραπάνω λεπτομέρειες, μην καρφωθούμε περισσότερο.

Λίγο αργότερα, αφού βρεθήκατε για να τα πείτε και να τα λήξετε, το εξής παράδοξο συμβαίνει: Αντί να γυρίσεις σπίτι σου αποφασισμένος για το τι θες απ’ τη ζωή σου κι έτοιμος να κοιτάξεις μπροστά, γυρνάς δέκα φορές πιο μπερδεμένος -μόνο αυτό μας έλειπε τώρα. Το αστείο έγκειται στο ότι εσύ πίστευες πως θα γινόταν το αντίθετο, πως θα ξεκαθάριζες δηλαδή όντως την κατάσταση. Μεταξύ μας τώρα, η κατάσταση ήταν ήδη ξεκάθαρη και τελειωμένη. Υπάρχει, εξάλλου, κάτι πιο ξεκάθαρο απ’ το φινάλε;

Έλα να το δούμε λίγο πιο λογικά τώρα. Χωρίζεις γιατί αυτό θεωρείς πως θα ‘ναι το καλύτερο για εσένα. Περνάς την καταθλιψάρα της ζωής σου και βάζεις και δυο κιλά, και πριν προλάβεις καλά-καλά να συνέλθεις απ’ το σοκ, αποφασίζεις να ξαναβρεθείς με τον άνθρωπο που σε έφερε ή έστω συνέβαλε στο να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο. Τι ακριβώς περιμέναμε να βελτιωθεί, για ξαναπείτε μου;

Χωρίς να θέλω να καρπωθώ το ρόλο εκείνου του κολλητού που νομίζει πως τα ξέρει όλα και σε κράζει μανιωδώς για τις επιλογές σου, υπενθυμίζω το εξής: Ο μόνος λόγος να κανονίζετε να βρεθείτε μετά από ένα χωρισμό είναι γιατί υπάρχουν βλέψεις για επανασύνδεση -αν όχι κι απ’ τις δύο, έστω απ’ τη μία πλευρά. Όλα τα υπόλοιπα, και το ξέρεις πολύ καλά, είναι δικαιολογίες.

Αν, επομένως, είσαι σίγουρος για την απόφαση του τέλους που με τόσο συναισθηματικό κόπο πήρες, το κλείσιμο εκείνου του ραντεβού σας «για να ξεκαθαρίσετε» ή τάχα μου για να σου δώσει τα πράγματά σου, ίσως δεν είναι και τόσο καλή ιδέα τελικά. Αν απ’ την άλλη έχεις μετανιώσει και θέλεις να τα ξαναβρείτε, τότε φυσικά και να πας και να πισωγυρίσεις αν εκεί, στα παλιά, βρίσκεται η ευτυχία σου.

Κάνε αυτό που λαχταρά η καρδιά σου κι άφησε πίσω σου τις φράσεις «αν σπάσει το γυαλί δεν ξανακολλάει» και «ξαναζεσταμένο φαγητό δεν τρώγεται», γιατί και το γυαλί κολλάει και το φαγάκι μια χαρά τρώγεται, αμοιβαία θέληση κι υπομονή να υπάρχει. Απλώς κοίτα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, δε σε πολυνοιάζει εκείνη η παλιά μπλούζα αλλά ο άνθρωπός σου, που δεν είναι και τόσο πρώην τελικά!