Στο ραδιόφωνο ακούγεται ο Πεχλιβάνης, του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δυναμώνω την ένταση και παρατηρώ τους στίχους. Φοβερά επίκαιρο, σκέφτομαι. Κοίτα να δεις, πώς φτιάξαμε τις ζωές μας καρφωμένοι σε κινούμενες εικόνες, που δε μας αφορούν καν, τις περισσότερες φορές. Πώς εναποθέσαμε τη θεραπεία της ψυχής μας στο κάδρο μιας τηλεόρασης. Πώς αποστειρώσαμε τον εγκέφαλό μας, μόνο σε ό,τι κάποιος μας παρουσιάζει, με μια εμμονή και προσήλωση που τη βαφτίζουμε διασκέδαση, περισπασμό, αναψυχή. Κι αντίδοτο κατά της μοναξιάς, ορίσαμε την παρέα. Όποια κι αν ήταν αυτή.
Πιστοί στην παρακολούθηση της αγαπημένης μας εκπομπής, με το σύμπαν γύρω μας να ρημάζει κι εμείς να μη συγκινούμαστε, μήπως και χάσουμε ένα «και» από τον πρωταγωνιστή. Κόσμος περνάει γύρω μας, έρχεται, φεύγει, μπαίνει, βγαίνει κι η προσοχή μας πάντα στραμμένη στο εκράν. Ψελλίζουμε μια καλησπέρα ή ό,τι άλλο τέλος πάντων και συνεχίζουμε απρόσκοπτα την παρακολούθηση. Ζούμε μια άλλη ζωή, αυτή των πρωταγωνιστών και παύουμε να πρωταγωνιστούμε στη ζωή μας, λες και μας λείπει το σενάριο κι οι οδηγίες του σκηνοθέτη.
Μπαίνει στο σπίτι το παιδί σου, ο σύζυγος ή η σύζυγος, ο αδερφός σου κι η παρουσία τους δε σε κάνει να θες να τους μιλήσεις, να μοιραστείς τα νέα της ημέρας σου κι εκείνοι τα δικά τους. Κι έτσι, υπό το πρίσμα της διακριτικότητας και με τη δικαιολογία της κούρασης, καταλήγουμε να μας λείπει το ενδιαφέρον, η ερώτηση, το μοίρασμα. Φτάνουμε να μετράμε «πώς ήταν η μέρα σου;» γιατί δε μας φτάνουν.
Δε μιζεριάζουμε τουλάχιστον, άρα καλά όλα! Όντως όλα καλά όμως; Το κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επανάληψη είναι αυτό που σκοτώνει, αυτό που διαλύει τις σχέσεις, τις ζωές. Επιτρέπουμε στη ρουτίνα να ξεπαστρέψει εμάς τους ίδιους. Καταλαβαίνεις τη φάση της ημέρας από το τι ώρα ξεκινάνε οι ειδήσεις, για παράδειγμα, και δεν παρακολουθείς πια τη δύση του ήλιου ή την ανατολή του. Δε ρυθμίζεις το ρολόι σου με την έλευση του αγαπημένου σου από τη δουλειά αλλά με το πότε ξεκίνησε η σειρά που παρακολουθείς. Δεν είναι το παιδί σου που θα σου υπενθυμίσει την ώρα του φροντιστηρίου αλλά μια ψυχαγωγική εκπομπή που θες να προλάβεις ή θα χάσεις δέκα λεπτά.
Και κάπως έτσι συνηθίσαμε, να ζούμε τις ζωές μας, μονότονα, αδιάφορα και καθόλου δημιουργικά, φτιάχνοντας ένα παράλληλο σύμπαν. Ένα πλέγμα προστασίας για να μη μάς χαλάσει η ζωή και καταστραφούμε. Ποια ζωή να μας χαλάσει; Αυτή που δε ζούμε; Αυτή που δεν αφήσαμε να πραγματοποιήσει τα όνειρά μας, γιατί δεν κάναμε κάτι εμείς; Μα, αφήσαμε τον αέρα τον πεχλιβάνη να μπει και να μας τη σαρώσει; Κι ό,τι μείνει, έμεινε! Γιατί κάτι θα μείνει. Αυτό που έχει γερές ρίζες και βάσεις. Ό,τι δόθηκε ή ό,τι πάρθηκε με αγάπη και σύνεση, με νου και φαντασία. Αυτά ναι, θα μείνουν.
Να αλλάξουμε θέση, να μην κοιτάμε το κουτί αλλά να στραφεί το βλέμμα στο παράθυρο. Σε όποιο παράθυρο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ας δούμε έξω τι γίνεται! Βγαίνει ο ήλιος από την ανατολή ή μέσα από ένα βιβλίο ή στο πρόσωπο αυτού που αγαπάμε, όχι σε μια οθόνη. Να ανταμώνουμε με φίλους, με συγγενείς κι όσους αξίζει να έχουν χώρο στη ζωή μας. Γιατί έτσι, χαρίζουμε πολλά περισσότερα από τους υπότιτλους ή τους μεταγλωττισμένους διαλόγους που χαρίζει το Νέτφλιξ. Να δράσουμε πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Φρίντα Μανιάτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
