Ό,τι μα ό,τι και να σου ‘χει συμβεί στη ζωή σου, υπάρχουν πάντα αυτές οι μοναδικές στιγμές που έχεις μοιραστεί με τους δικούς σου φίλους. Όχι τους γνωστούς, τους φίλους-αδερφούς, αυτούς που σε ξέρουν κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Αυτούς που ξέρουν από το βλέμμα σου και μόνο τι έχει συμβεί. Που δε χρειάζεται να μιλήσετε καν, φτάνει να διασταυρωθούν οι ματιές σας και έχουν ειπωθεί όλα.
Με αυτούς λοιπόν είναι που ακόμη και στα χειρότερα έχετε βρεθεί να ξεπατώνεστε στα γέλια. Έτσι, γιατί μια απλή γκριμάτσα έχει δώσει πάσα για να πάει η συζήτηση αλλού γι’ αλλού και να βρίσκεστε με μάτια δακρυσμένα απ’ το πολύ γέλιο απλωμένοι παντού.
Είναι αυτοί που έρχονται να σε παρηγορήσουν κι από εκεί που κλαίτε παρέα μοιράζοντας τον πόνο για να απαλύνει, κλαίτε απ’ τα γέλια γιατί έχετε ξεθάψει τα άπαντα της σχέσης σας.
Που έχετε θυμηθεί αυτό που έγινε πριν από –ούτε εσείς καλά-καλά δε θυμάστε πόσο– καιρό και τι λέγατε και πώς ήσασταν και τι φοράγατε και πώς τα κάναμε εμείς τότε και δώσ’ του χάχανα. Κι εκεί ξεκινάει η ταινία της αναδρομής-ανασκαφής του παρελθόντος. Που έχεις θυμηθεί πρόσωπα που ξέχασες ότι υπάρχουν, καταστάσεις που δε θυμάσαι καν ότι τις έζησες. Και δώσ’ του η μια φάση να φέρνει την άλλη και δώσ’ του πάλι χαχανητά και κοιλιακοί δωρεάν κι άνευ κόπου.
Είναι πάλι με αυτούς που έχεις κάνει μάλλον τα χειρότερα ρεζιλίκια σου. Που έχετε ξεφτιλιστεί παρέα κι αντί να χαθείτε από προσώπου γης έχετε καθίσει χάμω και γελάτε ακατάπαυστα μόνοι με το γεγονός. Που ο κόσμος γύρω σας κοιτάει περίεργα κι εσείς συνεχίζετε να γελάτε προσθέτοντας στη συζήτηση όλες τις ντροπιαστικές λεπτομέρειες του συμβάντος κι άλλη μια ιστορία στο βιβλίο σας.
Είναι αυτά τα γέλια που σου έρχονται τόσο αυθόρμητα πίνοντας έναν απλό καφέ που ένας λέει κάτι και πριν προλάβει να το τελειώσει τον συμπληρώνει ο άλλος. Που ξεκινάει και γελάει ο ένας γιατί ξέρει την αμέσως επόμενη κίνηση του άλλου. Και πριν προλάβει να εξηγήσει γιατί γελάει μόνος, έρχεται η επιβεβαίωση της πράξης απ’ τον άλλο. Και ξεκαρδίζονται παρέα ακόμη πιο πολύ. Είναι αυτά που οι ατάκες δίνουν και παίρνουν κι όσα χρόνια και να περάσουν θα ‘χεις να τις θυμάσαι και θα γελάς και μόνος σου στη θύμησή τους.
Είναι γέλια χαράς και λύπης μαζί που δένουν τους φίλους πιο πολύ. Που γίνονται ένα και καταγράφουνε τη δικιά τους ιστορία. Που γυρνάνε σε φωτογραφίες και ζωντανεύει μια ζωή ολάκερη μπροστά τους και σίγουρα γελάνε, γελάνε πολύ με αυτήν.
Είναι αυτά τα γέλια που τους κρατάνε ακόμη κι όταν είναι μακριά. Ακόμη και με ένα μήνυμα φτιάχνει ο ένας τη διάθεση του άλλου. Που ακόμη κι αν δεν είναι μαζί, βιάζονται να πάρουν ή να συναντήσουν αυτούς τους μοναδικούς ανθρώπους για να τους εξιστορήσουν τα όποια τεκταινόμενα, σίγουροι ότι μόνο με αυτούς θα γελάσουν πιο πολύ. Γιατί μόνο αυτοί θα καταλάβουν προς τι ο γέλωτας.
Είναι βέβαια κι αυτές οι άλλες ώρες, που δεν είστε νηφάλιοι, που έχετε βγει για ένα ποτό κι έχετε γκρεμίσει το μαγαζί απ’ τα γέλια σας. Κι όσο το αντιλαμβάνεστε και προσπαθείτε για τύπους ευγενείας και σεβασμού προς τους υπόλοιπους θαμώνες να κατεβάσετε τους τόνους σας, τόσο πιο πολύ και πιο δυνατά γελάτε.
Είναι με αυτούς τους ανθρώπους που έχετε ζήσει και τα χειρότερα. Που έχετε βρεθεί ηθελημένα ή όχι σε καταστάσεις που σας ξένισαν, σας πόνεσαν και σας φόβισαν εκείνη τη στιγμή. Που έχετε τσακωθεί κιόλας. Που ο ένας έτρεξε για να «σώσει» τον άλλον. Κι όμως μετά από λίγο καιρό σαν τα ανασκαλεύετε γιατί το ‘φερε η κουβέντα έχετε ξεπατωθεί στα γέλια με ατάκες τύπου «Τι έχουμε ζήσει, Θεέ μου» και πάει λέγοντας.
Εν κατακλείδι τα πράγματα είναι απλά. Το γέλιο φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Ακόμη πιο κοντά τους δικούς σου ανθρώπους. Αυτοί οι δικοί σου είναι λίγοι, πολύ λίγοι, δύο άντε τρεις αν σταθείς τυχερός στη ζωή σου. Και με αυτούς όλη σας την κοινή πορεία από όπου και να την πιάσεις, όποιο γεγονός κι αν τη σημάδεψε, το γέλιο ήταν εκεί. Και θα συνεχίσει να είναι γιατί το γέλιο είναι πηγή ζωής και ζωντάνιας.
Και φίλοι είναι αυτοί που καταφέρνετε παρέα να γελάτε πιο πολύ στα δύσκολα. Που ξέρετε ότι το πηγαίο γέλιο και το χιούμορ ξεκινάει απ’ τον ίδιο τον αυτοσαρκασμό κι αυτό σας κάνει να γελάτε από μόνο του. Που τα ξεφτιλίκια του ενός είναι πηγή χάχανων για τον άλλο. Που γελάτε και μόνο που ξέρετε τι έχετε σκεφτεί, χωρίς να μιλήσετε καν.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χατζηπαντελή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Χατζηπαντελή
