Ο άνθρωπος, ως ον κοινωνικό, όπως μας δίδαξε ο Αριστοτέλης, όσο ζει, έχει την τάση και την ανάγκη να μοιράζεται τη ζωή του με άλλους ανθρώπους αναπτύσσοντας μαζί τους ποικίλους δεσμούς διαφόρων ειδών και δυναμικών. Κάποιες από αυτές τις προσωπικές σχέσεις έχουν διαμορφωθεί ήδη πριν ακόμη εγκαταλείψει κανείς ως έμβρυο την ασφάλεια του μητρικού σώματος. Είναι οι οικογενειακές και συγγενικές σχέσεις. Άνθρωποι με τους οποίους μας συνδέουν καταρχάς δεσμοί αίματος. Και μερικές φορές μάλιστα μας συνδέει μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω. Γιατί το κοινό DNA σε καμία περίπτωση δεν εξασφαλίζει και την ύπαρξη περισσότερων κοινών στοιχείων μεταξύ των μελών μιας οικογένειας.
Από την άλλη είναι και εκείνες οι σχέσεις που κατευθύνονται κατά κύριο λόγο από το συναίσθημα. Είναι οι ερωτικές σχέσεις. Είναι οι σχέσεις που δεν έχουν να επιδείξουν ιδιαίτερη λογική θεμελίωση αλλά χαρακτηρίζονται από (ανεξήγητη) έλξη. Γι’ αυτό και είναι συχνό το φαινόμενο, αφενός να μην μπορεί κανείς να δώσει αιτιολογημένη με λογικά επιχειρήματα απάντηση στο ερώτημα «γιατί με αυτόν/-η;», και αφετέρου να έλκονται και να μπαίνουν σε σχέση άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους, που είναι η μέρα με τη νύχτα.
Τέλος, υπάρχουν και εκείνες οι σχέσεις οι οποίες βρίσκονται κάπου μεταξύ των δύο άλλων κατηγοριών. Είναι οι σχέσεις στις οποίες ναι μεν δε μεσολαβούν δεσμοί αίματος, αλλά εντός των οποίων υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχθεί ένας βαθμός οικειότητας εφάμιλλος με αυτόν της οικογένειας. Είναι οι σχέσεις στις οποίες ναι μεν υπάρχει έντονη ψυχική και συναισθηματική σύνδεση, αλλά μπορεί κανείς, αν ερωτηθεί, για τον λόγο ύπαρξης αυτής της σχέσης να παραθέσει λογικές εξηγήσεις του τύπου «έχουμε κοινά χόμπι», «μας αρέσουν τα ίδια βιβλία» κτλ. Είναι οι φιλικές σχέσεις. Άνθρωποι που δεν ήταν εκεί εξαρχής. Άνθρωποι που στην πορεία μπήκαν στον δρόμο μας, που τους γνωρίσαμε, που ταιριάξαμε και κάναμε τη συνειδητή επιλογή να μοιραστούμε τη ζωή μας μαζί τους. Να τους κάνουμε κομμάτι της, χωρίς να μας το επιβάλλει κανένας νόμος του αίματος, κανένα πάθος ή άλλος εξωτερικός παράγοντας. Ακριβώς το γεγονός πως η διαμόρφωση του φιλικού μας κύκλου εναπόκειται στη συνειδητή και ελεύθερη επιλογή των ατόμων που θα μας περιβάλλουν, καθιστά τις σχέσεις αυτές κατά γενική παραδοχή ιδιαίτερα σημαντικές. Άλλωστε, δε μας είναι άγνωστες οι φράσεις: «Η φιλία είναι ιερή», «Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε», «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» «Bros before hoes», και ένα σωρό άλλες που αναδεικνύουν την αξία της φιλίας και τη σημασία της για τον άνθρωπο.
Όσο σημαντικές όμως και εάν είναι, καλώς ή κακώς, δεν είναι όλες προορισμένες να κρατήσουν και για πάντα. Κάποιες φορές κρατάνε για πολύ. Άλλες φορές για λίγο. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε πότε είναι η ώρα να αφήσουμε πίσω μας έναν άνθρωπό, έναν φίλο, ακόμη και αν δεν έχει μεσολαβήσει κάποιος τσακωμός, κάποια παρεξήγηση ή άλλο κλονιστικό της σχέσης γεγονός.
Όπως είπαμε, οι φιλικές σχέσεις είναι επιλογές. Και όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο όσο περνούν τα χρόνια και εξελισσόμαστε ως προσωπικότητες και χαρακτήρες αλλάζουν και οι επιλογές μας. Είναι λογικό συνεπώς με τον παιδικό μας φίλο να μην έχουμε πλέον τίποτα κοινό και ας μεγαλώσαμε μαζί. Να καθόμαστε να συζητήσουμε και να μην έχουμε πια τίποτα να πούμε, παρά το γεγονός πως κάποτε μοιραζόμασταν τα πάντα. Και έρχεται η συνειδητοποίηση πως όχι μόνο δεν έχεις να μοιραστείς κάτι αλλά δεν έχεις καν την ανάγκη να μοιραστείς πλέον κάτι. Ή ακόμη και όταν έχεις να μοιραστείς π.χ. ένα καλό νέο ή μια δυσάρεστη είδηση αλλά δε νιώθεις την ανάγκη να του το επικοινωνήσεις, ενώ άλλοτε θα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που θα ενημέρωνες. Αυτό διότι δεν υπάρχει πια η ανάγκη της επικοινωνίας και ας μιλούσατε κάποτε καθημερινά. Γιατί δε βρίσκεστε πια στην ίδια σελίδα της ζωής σας. Γιατί δεν υπάρχει κάτι να σας συνδέει. Δεν ταιριάζετε. Λείπει το κοινό έδαφος και βαδίζετε σε δρόμους παράλληλους. Λείπει αυτή η λογική θεμελίωση, τα κοινά σημεία και ενδιαφέροντα, οι απόψεις και η νοοτροπία, που δικαιολογούσαν το γιατί επέλεξα αυτόν τον άνθρωπο να παρίσταται και να συμμετέχει στις στιγμές της ζωής μου. Όταν λοιπόν φτάνει μία φιλία σε αυτό το σημείο γνωρίζει κανείς πως η σχέση έχει κάνει τον κύκλο της και έχει πια ολοκληρωθεί. Πως έδωσε η συναναστροφή με το άλλο άτομο ό,τι είχε να δώσει και πλέον τελείωσε. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθει κανείς την πίεση να διατηρήσει μια κάποια έστω ελάχιστη εξαναγκασμένη επαφή μόνο και μόνο χάριν της παλιάς φιλίας.
Το καλό σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου υφίσταται απλώς απομάκρυνση και δεν έχει προηγηθεί κάτι άσχημο/κακό είναι πως παρά την αποστασιοποίηση παραμένουν τα θετικά συναισθήματα. Γιατί μπορεί σήμερα πλέον να μην ταιριάζετε αλλά κάποτε ήσασταν η επιλογή ο ένας του άλλου. Ήσασταν φίλοι. Γιατί μπορεί πλέον η συνομιλία σας στο messenger να περιορίζεται σε ανταλλαγή ευχών για γενέθλια και γιορτές αλλά κάποτε ήταν καρφιτσωμένη στην κορυφή μεταξύ των επαφών. Γιατί αν θέλει κάποιος να κάνει όντως κάτι για χάρη της παλιά φιλίας, αυτό που πρέπει να κάνει είναι να της δώσει το φινάλε που της αξίζει. Να κοιτάξει πίσω με ευγνωμοσύνη και όχι με πικρία για το ποιος απομακρύνθηκε πρώτος. Ευγνωμοσύνη για όσα μοιράστηκαν. Να κρατήσει τις στιγμές, τις αναμνήσεις και τα μαθήματα που πήρε από αυτήν τη συναναστροφή και να συνεχίσει παρακάτω.
Συντάκτης: Παναγιώτα Παπακωνσταντίνου
