Τίποτα καλύτερο από την ωραία τρέλα των οικογενειακών γιορτών

Ημέρες γιορτής, ημέρες χαράς και όλοι ανυπομονούμε για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι… #not! Αυτές οι γιορτές είναι από εκείνες που όλοι η οικογένεια μαζεύεται γύρω από το τραπέζι κι όλοι μαζί ευτυχισμένοι απολαμβάνουν τα φαγητά και γλυκά που φτιάχνουν μαμάδες γιαγιάδες και τα συναφή και τσουγκρίζουν με θέρμη τα ποτήρια, ανοίγουν με περισσή χαρά τα δώρα κι αν αρχίσουμε τη λίστα είναι τόσα τα κλισέ που δε μας φτάνει ένα μερόνυχτο να περιγράφουμε διαφημίσεις. Φυσικά, όλα τα παραπάνω ανήκουν σε σποτάκι εταιρίας παιχνιδιών, για να μην πούμε ταινία επιστημονικής φαντασίας και μας θεωρήσουν υπερβολικούς. Όταν ανήκεις σε μία κλασική, ελληνική οικογένεια, που ελάχιστα απέχει από τους Addams και το γιορτινό τραπέζι απαρτίζεται από γιαγιάδες, παππούδες, θείους, θείες, ξαδέρφια, γείτονες, συγχωριανούς και κατοικίδια τότε λυπάμαι, αποτύχατε!

Ξεκινάς την ημέρα σου με χαρά πιστεύοντας, ή καλύτερα ελπίζοντας, πως φέτος θα αγγίξετε έστω ξώφαλτσα την ευτυχισμένη τελειότητα της αγίας οικογένειας γι’ αυτό έχεις ένα πολύ ωραίο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Σκέφτεσαι τα ωραία δώρα, που και ωραία να μην είναι δεν πειράζει αφού όλο το χαβαλέ είναι στην ανταλλαγή και το unboxing και θες όλα να πάνε φέτος κανονικά! Παίζεις την τύχη σου κορόνα γράμματα και πείθεις τον εαυτό σου πως καλά έκανες και δεν πήγες με τους φίλους ταξιδάκια για γιορτές αφού δεν έπρεπε να χάσεις το οικογενειακό τραπέζι, και φυσικά έρχεται η ώρα που το παιχνίδι γράφει game over· ποια ώρα είναι αυτή; Όταν τελικά συναντιέστε όλοι μαζί και ξεκινάνε οι συζητήσεις.

Πρώτη σειρά έχουν τα μέλη τα διπλά (ζευγαρωμένα) προς τα μονά (τα μπακούρια) με τις ερωτήσεις «Πότε θα φάμε κουφέτα» και «Πότε θα μας φέρεις κανένα καλό παιδί» να μοιράζονται απλόχερα και μοιρασμένα προς πάσα κατεύθυνση κι ενδιαφερόμενο. Σχόλια σχετικά με επιλογές, γάμους, παιδιά που καλά-καλά δε θες να τα ακούς από τη μάνα σου αλλά εκεί είσαι υποχρεωμένος να τα ακούσεις από το μισό χωριό. Αντιλήψεις που δε σε νοιάζουν ή οριακά σ’ εκνευρίζουν αλλά πού να μπαίνεις στον κόπο τώρα να τ’ αντικρούσεις και ποιος θα σε στηρίξει και γιατί! Άρα υπομένεις το μαρτύριο διαρκείας για τη θέση του ανθρώπου στην κοινωνία και το σπουδαίο έργο του τεκνοποιείν μέχρι το επόμενο θέμα.

Μισό λεπτό, εδώ κάπου έρχεται το φαγητό. Διάλειμμα από τη διάλεξη για λιπαρά φαγητά με πεντανόστιμες γεύσεις και μυρωδιές για τα οποία κάνεις μικρές γυμναστικές επιδείξεις για να προλάβεις να δοκιμάσεις. Χέρια, χέρια και πάλι χέρια στο οπτικό σου πεδίο. Εντάξει, κανένα πρόβλημα, θα φας το κάτι παραπάνω τι στο καλό, μια μέρα το χρόνο το δικαιούσαι. Δεν κατάλαβες, τελείωσε! Μη ρωτάς ποιο, αυτό που ήθελες να φας προφανώς. Κρίμα, οι συγγενείς είναι πάντα πιο γρήγοροι, ποτέ δε θα καταλάβεις γιατί αλλά είναι true story.

Μετά το φαγητό και τις πολλές μπίρες έρχεται ξανά η όρεξη για κουβέντα, όλοι το ξέρουν αυτό! Και πού είχαμε μείνει πριν; Μα φυσικά, στην πολιτική!

Ξαφνικά αισθάνεσαι πως περιτριγυρίζεσαι από δικηγόρους, οικονομολόγους, στατιστικολόγους κι αναρωτιέσαι τι στο καλό σου έχει διαφύγει. Έχουν όλοι μία άποψη για όλα κι αυτό φυσικά δεν είναι κακό αφού είμαστε έλλογα όντα και οφείλουμε να έχουμε άποψη. Αλλά άποψη για όσα ξέρουμε, για όσα μαθαίνουμε, για όσα κάπως ασχολούμαστε. Στα οικογενειακά τραπέζια δεν υπάρχουν κανόνες, όλοι λένε για όλα, σαν να είσαι σε μια μικρογραφία της βουλής και βάλλεσαι από σεξιστικά, ρατσιστικά αλλά κι εύστοχα σχόλια σε ένα mix που μετά το φαγητό σού πέφτει και κάπως βαρύ.

Παιδιά, ας πάμε στο γλυκό παρακαλώ. Εδώ δεν υπάρχουν σχόλια, τι αρνητικό να πει κανείς για ένα μελομακάρονο. ή δύο. Ή μια πιατέλα.

Τελευταίο κεφάλαιο, τα δώρα! Εντάξει εκεί ξεχνάμε τους καβγάδες της προηγούμενης συνεδρίασης και γεμάτοι χαρά ξεκινάμε να μοιράζουμε αριστερά και δεξιά τα δώρα. Όλοι, ανεξαρτήτου ηλικίας, σκίζουμε με μανία τα ενοχλητικά περιτυλίγματα σαν να παίρνουμε πρώτη φορά δώρο στη ζωή μας, τόσο πολύ που ακόμα κι αν ξέρεις ότι δε θα σου αρέσει, η λύσσα του να το ανοίξεις δεν αλλάζει! Φάτσες απογοήτευσης, ευτυχίας, έκπληξης και ποικίλων ακόμη συναισθημάτων σχηματίζονται και ναι ρε φίλε, όλοι μετά με τη μία χαμογελούν και λένε αυτό το ευχαριστώ που βγαίνει μέσα από την ψυχή τους ό, τι κι αν έχει φτάσει τελικά στα χέρια τους.

Γιατί μπορεί να διαφέρουμε, μπορεί να μην αντέχουμε πάνω από πέντε ώρες όλοι μαζί, μπορεί να μη βρισκόμαστε σχεδόν ποτέ τις ημέρες που δε γιορτάζουμε κάτι αλλά στο φινάλε είμαστε οικογένεια και ξέρουμε να αγαπάμε και να λέμε ευχαριστώ με τη ψυχή μας, ακόμα κι αν αυτή βγήκε πριν από λίγο από τους ίδιους ανθρώπους. Άλλωστε, έτσι δεν είναι οι οικογένειες;