Η Μαρίζα Ρίζου είναι η κολλητή που θα θέλαμε να 'χουμε

Ας ξεκινήσουμε με έναν στίχο της: «Κι όλα θα ‘ναι καλά, μην τα παίρνεις τόσο βαριά, θα τον σώσει η ομορφιά τον κόσμο ξανά». Έτσι απλά αντιλαμβάνεσαι πόσο φωτεινό είναι αυτό το πλάσμα που ονομάζεται Μαρίζα Ρίζου.

Γεννημένη στην Άρτα και μεγαλωμένη στην Αθήνα, από μικρή ήταν ένα ανήσυχο πλάσμα που βαθιά μέσα της ήξερε τι ήθελε να γίνει -κι ας έκανε διάφορες δουλειές μέχρι να καταλήξει εκεί που τη βλέπουμε σήμερα. Είναι ο άνθρωπος που με τη χαρακτηριστική χροιά και τη μουσική της, μας κρατάει συντροφιά τα καλοκαίρια σε μπαλκόνια με φίλους και τους χειμώνες με τον ζεστό πρωινό μας καφέ. Μιλάει βαθιά στην ψυχή μας για όλα εκείνα που συχνά φοβόμαστε να εκφράσουμε. Είναι η μουσικός που ξυπνάει μέσα σου το φως, αλλά μερικές φορές και το σκοτάδι που μπορεί να κρύβεις. Και ποιος δεν έχει ταυτιστεί με τον στίχο της «Είναι που δεν μπορώ, τη ζωή χωρίς εσένα να σκεφτώ» ή δε θέλησε κάποια στιγμή να τραγουδήσει «Πάμε μια βόλτα, πάμε εγώ κι εσύ, ας είναι αυτή η πιο δική μας γιορτή»;

Ίσως εάν οι καλλιτέχνες ήταν τόσο ακομπλεξάριστοι όσο εκείνη, να είχαμε έναν καλλιτεχνικό κόσμο πιο ανοιχτό και ευχάριστο. Συνήθως στις συναυλίες της θα την ακούσεις να μιλάει πολύ και για διάφορα θέματα, κάτι που στην αρχή μπορεί να σου ξενίσει, γιατί έχεις πάει για να τραγουδήσεις και να χορέψεις, αλλά εάν τη γνωρίζεις καλά, ξέρεις πως αυτή είναι η Μαρίζα. Μια καλλιτέχνης με λόγο, άποψη, ευαισθησία και χιούμορ. Όπως έχει δηλώσει, άλλωστε, και η ίδια στο “The 2night show” είναι γλωσσού και ετοιμόλογη. Αυτό το κάνει, γιατί της αρέσει να έρχεται κοντά με το κοινό και να σπάει ο πάγος ανάμεσά τους -κι έτσι είναι σαν να ενώνονται και να χαλαρώνουν. Όπως λέει, «χαίρεται όταν τραγουδάει μπροστά σε αγνώστους, γιατί έτσι νιώθει πως έχει κάτι να πει».

Σχεδόν πάντα στη σκηνή, θα τη συναντήσεις ξυπόλητη, όχι γιατί την πονάνε τα τακούνια, αλλά γιατί έτσι νιώθει πιο οικεία, πιο άνετα, σαν στο σπίτι της ένα πράγμα. Η Μαρίζα δεν είναι μια μουσικός που γραφεί πέντε στίχους και δυο νότες. Είναι μια καλλιτέχνης που αν την ακούσεις προσεκτικά θα καταλάβεις πόσο ελεύθερος άνθρωπος είναι και πόσο έχει πιάσει το νόημα της ζωής. Θα σου μάθει πως σημασία έχει να κάνεις ό,τι θεωρείς ότι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο -κι ας αλλάξει κάτι στην πορεία, θα πας στο επόμενο. Όπως έχει πει και η ίδια, κάνει μια δουλειά που έχει απομυθοποιήσει εδώ και καιρό, δεν έχει ανακαλύψει τον τροχό, αλλά αυτό που την κάνει ευτυχισμένη και δημιουργική -που δεν είναι άλλο απ’ το να μοιράζεται τις ανησυχίες της, τα όνειρα και την ελπίδα της μέσα από τα τραγούδια της με όσους την ακούν.

Με τους μουσικούς της είναι μαζί σχεδόν 10 χρόνια και είναι σαν οικογένεια, κάτι το οποίο φαίνεται και βγαίνει στη σκηνή. Μοιάζουν με μπάντα που φτιάχτηκε ένα απόγευμα σε ένα γκαράζ, σαν να παίζουν σε σχολική γιορτή και να το γουστάρουν κάθε φορά το ίδιο. Εκτός από της δίκες της μουσικές παραστάσεις, έχει γράψει μουσική για θεατρικά έργα, όπως «Η μηχανή του Τούρινγκ» σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και το «Τι ζούμε ρε» της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Ακόμη, έχει κάνει και τη διασκευή του “Can’t help falling in love”, ένα τραγούδι που ντύνει μια όμορφη σκηνή από τη σειρά του Παπακαλιάτη, “Maestro”, στο έβδομο επεισόδιο.

Ένα πράγμα που μου έχει μείνει απ’ τη Μαρίζα και πλέον χρησιμοποιώ κι εγώ στην καθημερινότητά μου είναι το «Εάν ένα πράγμα πρέπει, είναι ότι πρέπει να μην πρέπει τίποτα». Πόσο βαθιά ατάκα. Μαρίζα, είσαι φοβερό τυπάκι και το λέω εκ μέρους πολλών. Θα σε θέλαμε για κολλητή! Μείνε έτσι αληθινή και συνέχισε να γράφεις για έρωτες, ταξίδια, καλοκαίρια, φως και σκοτάδια. Το έχεις πει και η ίδια: «Οι άλλοι έρχονται και φεύγουν και ρωτάνε, μα είναι εδώ όσοι μπορούν να απαντάνε. Οι άλλοι έρχονται και φεύγουν και πονάνε, μα είναι εδώ όσοι αντέχουν κι αγαπάνε».

Πηγή φωτογραφίας