Σχέση. Σχεσουλα. Σχεσαρα. Αντίο και μπλοκ. Κατά τη διάρκεια μιας σχέσης, περνάνε οι άνθρωποι από διάφορα συναισθηματικά στάδια, όπως είναι η ένταση της πρώτης έλξης, η ρομαντική σύνθεση μεταξύ των δύο συντρόφων, η ομαλή κοινή πορεία ζωής, η αίσθηση της ανασφάλειας ή η απογοήτευση. Συχνό φαινόμενο μεταξύ των ζευγαριών είναι, ότι παρά την έντονη συναισθηματική δέσμευση και όλο το βάρος των προσδοκιών, οι σχέσεις συχνά δεν μπορούν να προχωρήσουν με έναν ομαλό και υγιή τρόπο. Στη περίπτωση αυτή, έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποδεχτείς ότι το να επιμένεις σε μια σχέση που δε λειτουργεί, ακόμα κι αν έχεις δώσει όλο σου το είναι , δεν είναι παραίτηση, αλλά πράξη αυτοσεβασμού με στόχο την προστασία της ψυχικής και συναισθηματικής σου ευημερίας.
Αν όχι η δυσκολότερη, μια από τις πιο δύσκολες στιγμες που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος σε μια σχέση, είναι η επιλογή του να προχωρήσει μόνος στη ζωή αφήνοντας πίσω, εκτός από τον άνθρωπο που κάποτε θεωρούσε δικο του, και τα συναισθήματα που επένδυσε σε εκείνη τη σχέση. Όταν δίνεις την ψυχή σου σε κάτι, είναι απόλυτα λογικό να πιστεύεις ότι η αξία και η δύναμή σου ανήκουν εκεί. Δυστυχώς, όμως, η πικρή αλήθεια είναι πως οι δεσμοί δεν εξελίσσονται πάντα όπως περιμένεις. Δεν είναι όλες οι σχέσεις αμοιβαίες και δεν είναι όλοι οι έρωτες για πάντα. Είναι και εκείνοι που έρχονται να σου μάθουν κάτι ή απλά να σε ετοιμάσουν για κάτι ακόμα πιο σπουδαίο.
Στην τραμπάλα συχνά, όμως, υπάρχει το δίπολο, «να μείνω γιατί επέλεξα να χτίσω κάτι», ή «να φύγω γιατί στην πορεία διαλύθηκα εγώ». Το να παραμένεις σε μια σχέση, όμως, που σε αδειάζει ψυχικά, σωματικά και συναισθηματικά, ημαίνει ότι μπορεί και να θυσιάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό και την αυτοεκτίμησή σου. Κι αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάς τον άλλον, σημαίνει ότι αγαπάς τον εαυτό σου αρκετά ώστε να μην καταστρέψεις τη δική σου υγεία και ηρεμία, παραμένοντας σε κάτι που σε βλάπτει.
Κάθε άνθρωπος κάτι ζητάει, κάτι θέλει, κάτι προσπαθεί να έχει και να κερδίσει τη ζωή του. Όταν δύο ανθρώπου δεν μπορούν να ευθυγραμμίσουν τα όνειρά τους, τους στόχους τους και όλα τα παραπάνω κοινά τους επίπεδα, ακόμα και αν αγαπιούνται βαθιά, το αποτέλεσμα της συνύπαρξης αυτής μπορεί να γίνει ανυπόφορο. Ακόμα κι αν δίνεις όλη σου την ψυχή, όλο σου το είναι σε μια σχέση, αν η άλλη πλευρά δεν ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο ή αν οι διαφορές είναι χαώδεις, είναι εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου στην προσπάθεια να μη χάσεις εκείνον τον άνθρωπο. Η αποδοχή αυτής της κατάστασης δεν είναι παραίτηση, είναι θάρρος και αναγνώριση των ορίων σου. Στην πραγματικότητα, το να απομακρυνθείς από μια σχέση που σε καταπιέζει ή σε πλήττει είναι ένα έμπρακτο δείγμα δύναμης και όχι αδυναμίας.
Άφησέ τον λοιπόν εκείνον τον άνθρωπο, που κάθε μέρα τρώει το μέσα σου. Που κάθε μέρα που περνάει η ηρεμία της ψυχής σου υπονομεύεται. Η ελευθερία από μια τέτοια σχέση θα φέρει μαζί της την αναγέννηση, την ανακάλυψη νέων δυνατοτήτων και τη δυνατότητα να χτίσεις τη ζωή σου με βάση τις δικές σου ανάγκες.
Η στιγμή που παίρνεις πίσω τον έλεγχο της ζωής σου και αποδέχεσαι τις αξίες σου, είναι η στιγμή που ξεκινάνε όλα.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
