Ο έρωτας, ως γνωστόν, είναι θέμα που ταλανίζει την ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων. Βλέπεις, και οι μεγάλοι φιλόσοφοι θέλησαν να τον ορίσουν και να τον προσδιορίσουν. Μίλησαν για διάφορες μορφές του έρωτα και πώς κάθε μορφή είναι μοναδική στο είδος της. Τι γίνεται όμως όταν τη θέση του έρωτα παίρνει το τέλος; Καταστροφή!
Υπάρχει μια θεωρία κατά την οποία λέγεται πως ο χωρισμός δύο ατόμων μπορεί να προκαλέσει μια καταστροφή κάπου μακριά. Ίσως γιατί, η απομάκρυνσή τους, εφόσον αγαπήθηκαν, προκαλεί ένα “σπάσιμο” τόσο στις ψυχές τους όσο και στον ίδιο τον κόσμο. Αφήνει πίσω του ένα ρήγμα, σαν σεισμός σε άγνωστο σημείο του χάρτη. Δεν είναι απλά άλλο ένα τέλος. Κάθε ζευγάρι δημιουργεί ένα μικρό, νοερό και ολόδικό του σύμπαν, γεμάτο με λέξεις, συναισθήματα, εμπειρίες, αναμνήσεις και κανόνες. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, η ενέργεια που απελευθερώνεται είναι αδιανόητα μεγάλη και μπορεί να προκαλέσει μέχρι και φυσικό πόνο.
Σκέψου: κάθε φορά που κάποιος φεύγει με δάκρυα στα μάτια, κάποιος άλλος νιώθει έναν ανεξήγητο πόνο. Κάθε φορά που δυο χέρια αφήνονται, ίσως ένα παιδί κάπου αλλού ξυπνάει τρομαγμένο από εφιάλτη. Το ’χεις νιώσει κι εσύ αυτό το σφίξιμο στο στέρνο σου όταν βίωσες ένα τέλος. Όλα είναι δεμένα γύρω μας. Οι άνθρωποι δεν είναι μονάδες. Είναι κύτταρα του ίδιου οργανισμού. Κι όταν δύο κύτταρα που πάλλονται στον ίδιο ρυθμό σταματήσουν να συντονίζονται, το σύστημα κλονίζεται. Ο κόσμος κλονίζεται. Σαν μια μηχανή, της οποίας τα γρανάζια απαιτούν συγχρονισμό για να λειτουργήσει— αλλιώς παύει να είναι χρήσιμη.
Θυμήσου τότε που ένιωσες να χάνεις τον άνθρωπό σου. Κάθε μέρα σου φαινόταν σκοτεινή, κι ας είχε λιακάδα. Κάθε ήχος σου φαινόταν βασανιστήριο, αφού δεν ήταν εκείνη η μία φωνή. Ακόμη και ο κόσμος γύρω σου έμοιαζε να πηγαίνει αργά και ασυντόνιστα και κάπως χαλασμένα. Δεν ήταν η ιδέα σου. To σύμπαν αντιδρά στον πόνο των ερωτευμένων. Όχι με βροντές και αστραπές, αλλά με μικρές αλλαγές στην ισορροπία των πραγμάτων.
Σκέψου το κι αλλιώς: Κάθε φορά που ένα αστέρι σβήνει, παράγονται στο διάστημα κύματα ενέργειας. Το τέλος μιας δυνατής σχέσης παράγει εξίσου κύματα θλίψης και πόνου, τα οποία μπορεί να μη βλέπεις, αλλά οπωσδήποτε τα αισθάνεσαι. Και τότε η παλίρροια των συνεπειών της απώλειας γίνεται αντιληπτή σε όλους, μα πιο πολύ σε αυτούς που τη βίωσαν. Είναι τα σημάδια της αληθινής και ουσιαστικής αγάπης, που μένουν ως μια μικρή αλλά μόνιμη υπενθύμιση των βιωμάτων.
Ωστόσο, η “καταστροφή” του κοινού σας δρόμου δεν είναι τιμωρία. Ούτε η ανάμνηση αυτού. Γιατί αν κάτι μπορεί να προκαλέσει τόσο δυνατό αντίκτυπο, τότε σίγουρα υπήρξε αληθινό. Κάπως έτσι, αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως η αγάπη δε φεύγει σιωπηλά και πως δεν τελειώνει χωρίς να αφήσει ίχνος. Το πέρασμά της χαράζει μόνιμα σημάδια στις ζωές μας, άλλοτε γλυκά, άλλοτε αιχμηρά. Η υπενθύμιση του τέλους αυτού στους εαυτούς μας, έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί θεραπευτικά και αναγνωριστικά ακόμα και προληπτικά, αφού θα οδηγήσει στην αλλαγή των μοτίβων μας, την προσαρμογή των θέλω μας, μέχρι τον επόμενο μεγάλο έρωτα. Μπορεί ακόμα, να γεννήσει και την πολυπόθητη εκείνη ελπίδα, ότι μετά από κάθε τέλος έρχεται μια αρχή, πιο φωτεινή, πιο ώριμη, πιο συνειδητοποιημένη.
Μπορεί ο κόσμος να αντιδρά στον χωρισμό δύο ανθρώπων εξαιτίας του “ρήγματος”, επειδή απομακρύνθηκαν, γιατί διαταράχθηκε η αρμονία και η τάξη. Αλλά, πάντα θα σου θυμίζει ταυτόχρονα, ότι η αγάπη που μοιράστηκε δε χάνεται. Γίνεται κομμάτι της ιστορίας σου. Κι όπως κάθε μεγάλη ιστορία, έτσι κι αυτή, συνεχίζει να ζει ακόμα κι όταν τελειώσει.
Συντάκτης: Βάσω Μανταλιά
