Μια ανάσα πριν ανάψει το φως της σκηνής για να ακουστούν δυνατά από χιλιάδες φωνές ως μία φωνή οι στίχοι «σε σημάδεψαν τα πάθη κι οι αόρατες ουλές κι είναι αλήτικη η μόνη αγάπη που έχεις. Περάσανε τα χρόνια και παρά τις αλλαγές, είσαι ακόμη εκείνο το παιδί που αντέχει και καμιά φορά ξεχνάει τα λουλούδια στις γιορτές, είναι αλήτικη η μόνη αγάπη που έχει». Ο Λεξ είναι η φωνή εκείνων που κουβαλάνε βάρη, που νιώθουν ότι δεν εκπροσωπούνται, η αλήθεια που δε φιλτράρεται για να γίνει αρεστή. Η συναυλία του είναι ήδη γεμάτη, γιατί ο κόσμος διψάει για κάτι αληθινό και όχι για εντυπωσιασμό. Δεν είναι τυχαίο φαινόμενο ο Λεξ. Είναι προϊόν μιας γενιάς που βαρέθηκε τα λόγια χωρίς βάρος.
Ο ΛΕΞ δεν είναι απλώς ράπερ, είναι ένας άνθρωπος που, χωρίς την παραμικρή διάθεση αυτοπροβολής, κατάφερε να γίνει η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς. Δεν τον βλέπεις σε τηλεοπτικά πάνελ, δε δίνει συνεντεύξεις, δεν κάνει δημόσιες εμφανίσεις. Κι όμως, γεμίζει στάδια, γιατί ο κόσμος διψάει για κάτι αληθινό κι όχι για εντυπωσιασμό. Δεν ψάχνει κοινό, το κοινό τον βρίσκει. Η μουσική του δε διαφημίζεται, κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, σαν μυστικό που δε θες να κρατήσεις για ‘σένα. Οι στίχοι του δε σε παίρνουν από το χέρι, σε ταρακουνάνε, γιατί ό,τι δεν έχεις πει, κάποιος το έγραψε για ‘σένα και το έκανε τραγούδι.
Σε μια εποχή autotune ο ΛΕΞ προσφέρει ουσία, οι στίχοι του είναι βιώματα, που λειτουργούν ως λύτρωση. Οι στίχοι του είναι ωμοί και άφιλτροι. Δε στολίζουν την αλήθεια, τη γδύνουν. Μιλούν για τα άγχη, τις απώλειες, τα νυχτερινά ξενύχτια της σκέψης. Μιλούν για τη φιλία, το συναίσθημα, τον θυμό, τη μάχη μέσα μας. Δεν έχει fan club, έχει ανθρώπους που βλέπουν τον εαυτό τους μέσα του. Στα live του δεν πας για να θαυμάσεις ένα σταρ, πας για να νιώσεις ότι κάποιος είπε όσα δεν κατάφερες να πεις. Πας για να δεις πως υπάρχει κάποιος που κρατάει καθρέπτη και σου τον δείχνει χωρίς φόβο. Το πιο εκκωφαντικό κομμάτι της παρουσίας του είναι πως δεν προσπαθεί ο ίδιος να εξηγήσει, αφήνει τα τραγούδια να μιλούν κι εκείνα φωνάζουν ουσία.
Είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε ανάμεσα σε κρίσεις: κοινωνικές, υπαρξιακές, οικονομικές. Μας έταξαν μέλλον και βρεθήκαμε να παλεύουμε για παρόν. Μας έμαθαν να πατάμε “next” σε όλα, εκτός από τα συναισθήματά μας. Σε αυτή τη γενιά ο ΛEΞ δεν προσφέρει διέξοδο, προσφέρει ταύτιση. Δεν είναι ήχος, είναι αντίσταση σε decibel. Δε σου λέει πώς να ζήσεις, σου λέει “σε νιώθω”.
Και τώρα, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, δε χρειάζεται αφίσες για να γεμίσει το χώρο. Η αναμονή δεν είναι απλώς για ένα live, είναι για μια εξομολόγηση με χιλιάδες μάρτυρες. Όσοι θα βρεθούν εκεί, ξέρουν. Ο ΛΕΞ θα σου πετάξει την αλήθεια στα μούτρα χωρίς να ζητήσει συγγνώμη. Είναι σαν εκείνο το φίλο που δε σε χαϊδεύει όταν πονάς. Σου δείχνει την πληγή χωρίς να σου βάλει γάζα κι αυτό τελικά σε γιατρεύει.
Η συναυλία του είναι το κάλεσμα για να δεις τα μάτια όσων παρευρεθούν, να γυαλίζουν, να συγκινούνται, να χαίρονται εκ των έσω. Είναι η στιγμή που οι στίχοι θα πάρουν σώμα και οι σιωπές θα γίνουν πλήθος. Για λίγες ώρες χιλιάδες άγνωστοι άνθρωποι θα γίνουν ένα κάτω από τον ίδιο παλμό κουβαλώντας ο καθένας τη δική του πτώση και το δικό του σήκωμα. Οι κραυγές ενθουσιασμού θα είναι από την ψυχή, θα ακούσεις αναπνοές που κρατιούνται για πολύ καιρό. Είναι το ραντεβού μιας γενιάς που δεν έμαθε να φωνάζει, αλλά κουβαλάει δυνατές σιωπές. Δε θα υπάρχει σκηνή, ούτε και βάθρο, μόνο ρυθμικά χτυπήματα στην καρδιά.
Ο ΛΕΞ έρχεται για να σου θυμίσει ποιος είσαι όταν πέφτουν τα φώτα. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στους αληθινούς στίχους, θα καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος. Ούτε στη ζωή. Ούτε στο σκοτάδι. Ούτε στη μουσική.
Συντάκτης: Ελένη Γιόρκα
