Σε μια ήσυχη γωνιά του κοιμητηρίου Laeken στις Βρυξέλλες, ανάμεσα σε ψηλά δέντρα και σιωπηλές προσευχές, στέκει ένα μαυσωλείο που μιλά χωρίς λόγια για την αγάπη– μια αγάπη που δεν έσβησε με τον θάνατο, αλλά άνθισε στο φως.
Ο Léonce Evrard, ένας ταλαντούχος μαρμαροτεχνίτης από τη Γαλλία, μετακόμισε στο Laeken με τη γυναίκα του, Louise Flignot, το 1891. Έζησαν μαζί απλά, μα αγαπημένα. Όταν η Louise έφυγε από τη ζωή το 1916, η απώλεια αυτή βύθισε τον Léonce σε αβάσταχτο πένθος. Αντί όμως να χαθεί στη σιωπή του θρήνου, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα αθάνατο μνημείο για εκείνη: ένα μαυσωλείο που θα φώναζε την αγάπη του σε όσους το αντίκριζαν.
Με τη βοήθεια του αρχιτέκτονα Georges De Larabrie και του γλύπτη Pierre Theunis, γεννήθηκε ένα εξαγωνικό παρεκκλήσι από πέτρα και φως. Στο εσωτερικό του, η μαρμάρινη μορφή μιας γυναίκας –πενθούσας, ευγενικής, βαθιάς– ακουμπά το χέρι της σε έναν κενό τοίχο, σαν να ψάχνει να αγγίξει κάτι που της λείπει. Όμως εκεί έρχεται η μαγεία.
View this post on Instagram
Κάθε χρόνο, την 21η Ιουνίου, στο θερινό ηλιοστάσιο, το φως του μεσημεριανού ήλιου περνά από ένα άνοιγμα στην οροφή. Το φως αυτό διαγράφει, για λίγες στιγμές, το σχήμα μιας καρδιάς. Και η καρδιά αυτή πέφτει –λες και καθοδηγείται από τα άστρα ή τον ίδιο τον Léonce– πάνω στο απλωμένο χέρι της μορφής. Λες και της προσφέρει το άγγιγμα που τόσο επιθύμησε.
Ο ίδιος ο Léonce δεν πρόλαβε να δει την ολοκλήρωση του μαυσωλείου. Πέθανε το 1919 και θάφτηκε πλάι στην Louise του. Μα ίσως δεν τον ένοιαζε. Γιατί ήξερε ότι είχε δημιουργήσει κάτι πέρα από τον χρόνο: ένα ποίημα από μάρμαρο, ένα θαύμα από φως.
Το μαυσωλείο Evrard σίγουρα δεν μπορεί να χαακτηριστεί απλά ως μία όμορφη τελευταία κατοικία. Είναι μια ερωτική επιστολή γραμμένη στο φως του ήλιου. Ένας ψίθυρος αιώνιας αγάπης που κάθε Ιούνιο ζωντανεύει, για να θυμίσει ότι η αληθινή αγάπη –όπως το φως– δε σβήνει ποτέ.
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
