Η πολλή σκέψη βλάπτει

Δεν κουράστηκες; Ναι, εσύ που κάθε μέρα ψάχνεις βελόνες στ’ άχυρα, ψάχνεις τι λάθη έχεις κάνει ή πού έχεις φταίξει. Ακόμη, μπορεί να ψάχνεις τι πήγε στραβά και δεν πέτυχε η σχέση που ξεκίνησες πριν από ένα μήνα. Ποιος φταίει; Ο άλλος ή εσύ;

Και συνήθως όταν ψάχνουμε το καθετί σε μια σχέση, το ίδιο κάνουμε και στα υπόλοιπα κομμάτια ή μέρη της μικρής ζωούλας μας. Έτσι είμαστε μαθημένοι. Να σκαλίζουμε το παραμικρό. Είτε καλό είτε κακό, εκεί εμείς. Το υπεραναλύουμε, το τραβάμε απ’ τα μαλλιά μέχρι στο τέλος να περάσει στ’ αδιάφορα ή στα συνηθισμένα.

Οι περισσότεροι σκεφτόμαστε πολύ. Σκεφτόμαστε τι κάνουμε, ποιοι είμαστε, πού πάμε, πού θα βρούμε το νόημα. Θετικό αυτό σίγουρα. Τι γίνεται, όμως, όταν το να σκεφτόμαστε μας παίρνει περισσότερη ώρα απ’ το να βρούμε ή να εφαρμόσουμε τις προσδοκίες μας;

Τίποτα. Η σκέψη παραμένει απλώς μια ωραιότατη και πανέμορφη σκέψη. Μια σκέψη που μεταμορφώνεται ξαφνικά σ’ ένα σφουγγάρι, έτοιμο ν’ απορροφήσει τις στιγμές μας και τη δυνατότητα που έχουμε ως άνθρωποι ν’ αναλαμβάνουμε δράση.

Όχι η σκέψη από μόνη της. Η πολλή σκέψη. Στην τελευταία παράλληλα με την καλοσυνάτη και ελκυστική της γοητεία, ελλοχεύει και μια δόση κινδύνου. Κίνδυνος ν’ απομακρυνθούμε απ’ την ψυχική μας υγεία, κίνδυνος να ψάχνουμε κάτι, το οποίο δε χρειάζεται καν να το βρούμε. Δε μας είναι απαραίτητο.

Πόσες φορές σκέφτηκες κάτι με μανία και εντέλει μετά από καιρό αντιλήφθηκες πως έχασες το χρόνο σου τζάμπα; Πόσες φορές δεν αφιέρωσες πολλά απ’ τα λεπτά της δικής σου ζωής για να θέσεις σε λειτουργία το νοητικό σου σύστημα, για κάποιο πρόσωπο, για το οποίο το μυαλουδάκι σου θα έπρεπε να κάνει διακοπές;

Πολλές. Και μιλάμε για πρόσωπα, γιατί συνήθως αυτή είναι η τάση μας. Να σκεφτόμαστε ανθρώπους, οι οποίοι δεν υπάρχουν στη ζωή μας. Και αυτούς -δυστυχώς- τους σκεφτόμαστε πολύ. Μην πούμε και πάρα πολύ. Γιατί είναι αυτά του τύπου τι πήγε στραβά, τι μπορώ να κάνω για να λύσω την κατάσταση ή γιατί να με χτυπήσει πισώπλατα κάποιος. Φίλος, εχθρός, σύντροφος και τα σχετικά.

Και λογικά την ώρα που εσύ σκέφτεσαι την αιτία που οι μαχαιριές σου ήρθαν στο άψε-σβήσε, εκείνοι μπορεί να πίνουν χαλαρά το ποτάκι τους κάπου έξω ή να έχουν ανοίξει και κανένα μπουκάλι. Γιατί απλά δεν τους νοιάζει.

Το σκέφτεσαι κι αυτό. Πόση αχαριστία την ώρα που εσύ σκανιάζεις το κεφάλι σου να βρεις τι χάλασε ή πώς θα ξεπεράσεις μια προδοσία, ο άλλος να χορεύει σαν να μην υπάρχει αύριο.

Μα καλά κάνει. Αυτό είναι η ζωή. Ελεύθερος χορός εκεί που αγαπάς και θέλεις να βρίσκεσαι. Κι εσύ αντί να το καταλάβεις, επιθυμείς να είσαι εκεί που αγαπάς, αλλά χωρίς να χορεύεις ελεύθερα.

Να χορεύεις ελεύθερα δεν έχει μόνο κυριολεκτική σημασία, αλλά και μεταφορική. Διαφορετικά ελεύθερος χορός του μυαλού. Του δικού σου μυαλού, που αντί να επεξεργάζεται πώς θα ρουφήξει την επόμενη μέρα σ’ όλο της το είναι χαραμίζει το πολύτιμο στοιχείο της σκέψης στα μικροπράγματα.

Μικροπράγματα, όπως μηδενικοί έρωτες, άγχος για το πώς θα αντεπεξέλθεις στη δουλειά, προβληματισμοί για το πώς θα είσαι αγαπητός σε εκείνους που σε ενδιαφέρουν.

Μικροπράγματα, όπως όταν ψειρίζεις και διαιωνίζεις κάτι που σου έχει συμβεί πριν δυο μέρες, ένα μήνα, μπορεί κι ένα χρόνο. Αναλύεις, αναλύεις και δε σταματάς, το τόσο να το κάνεις τόσο. Και τι μένει; Εξάντληση. Μια κόπωση που μπορεί να καταστρέψει ό,τι όμορφο έχεις ζήσει ή ακόμη και να μεγεθύνει το άσχημο γεγονός που σου έτυχε πριν λίγο διάστημα.

Μην ανησυχείς δεν είσαι ο μόνος που το κάνει. Όλοι το κάνουμε. Νομίζουμε ότι το να σκεφτόμαστε συνέχεια κάτι σε μεγάλο βαθμό μας βοηθάει να το αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Όχι, αυτό δεν ισχύει πάντα. Το να φτάνουμε στο άλλο άκρο της σκέψης, το οποίο είναι ο μαζοχισμός του να έχουμε κάτι ν’ ασχολούμαστε, δε βοηθάει. Δεν ωφελεί ν’ αρρωσταίνεις το νου σου. Γιατί κι αυτός δεν μπορεί να τ’ αντέξει όλα.

Υπάρχει για να μπορείς να κινείσαι έξυπνα στη ζωή, να διακρίνεις, να μιλάς, να έχεις επιχειρήματα. Αλλά όχι για να τρελαίνεσαι. Αυτό δεν το θέλει. Δεν είναι η κύρια λειτουργία του.

Το δυστύχημα είναι πως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν στη ζωή τους πολλά πλεονεκτήματα που έχουν. Ένα απ’ αυτά είναι και το μυαλό τους.

Το θέτουν σε λειτουργία για βλακώδη θέματα και το απενεργοποιούν στα σημαντικά. Σημαντικά τύπου πως η ζωή χρειάζεται την ηρεμία της και τις αναπνοές της. Χρειάζεται στιγμές που να είναι αφιερωμένες μόνο σ’ αυτή. Απλά, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, χωρίς λογική κάποιες φορές.

Στη ζωή δεν ωφελεί ν’ αναλύουμε τα πάντα. Γιατί η τελευταία είναι αρκετά δύσκολη κι αν κάτσουμε να ταλανίζουμε το κεφαλάκι μας με κάθε εμπόδιο, τότε θα καταλήξουμε να την χάσουμε.

Τι λες; Μπορείς να σκεφτείς -αν όχι όλες- την παραπάνω παράγραφο; Όχι πολύ, λίγο. Θα είναι αρκετό.