Όλοι ονειρευόμαστε να πάμε κάποια στιγμή στη Νέα Υόρκη

Αμέρικα! Εδώ είμαστε. Σε ένα απ’ τα πιο όμορφα μέρη του κόσμου. Υπάρχουν τα πάντα. Δε λείπει τίποτα, δεν μπορείς να βαρεθείς, ειδικά αν βρεθείς στη Νέα Υόρκη.

Πολλοί μπορεί να την έχουν επισκεφτεί και πόσο τους ζηλεύουμε. Κυρίως, τους ζηλεύουμε όσοι αγαπάμε αυτή την πόλη και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να πατήσουμε το ποδαράκι μας εκεί. Είτε γιατί no money, no honey, είτε γιατί δε μας δόθηκε ακόμη η ευκαιρία.

Ωστόσο κι οι δύο πλευρές είχαν το ίδιο όνειρο. Για τους μεν πραγματοποιήθηκε, για τους δε πάλι, όχι, αλλά έχει καταγραφεί στη λίστα με τους στόχους της ζωής τους. Δεν ξέρουν πότε ακριβώς θα συμβεί, αλλά το ελπίζουν, το περιμένουν, το λαχταρούν. Και για το λόγο αυτό, μειώνουν την απόσταση που υπάρχει ανάμεσά τους. Πως; Με το να χαζεύουν την πόλη μέσα από φωτογραφίες, περιοδικά, ταξιδιωτικούς οδηγούς ή πολύ απλά, μέσα από βιντεάκια του youtube. Εκείνη την ώρα θέλουν να εκτοξευθούν αμέσως μέσα στην οθόνη.

Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους επιχειρούν να καταστρέψουν τον υπολογιστή τους; Manhattan ή Brooklyn; Central Park ή Times Square; Το μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, μήπως το άγαλμα της ελευθερίας; Αν προχωρήσουμε και σε άλλα, θα ξημερώσουμε, σίγουρα. Γι’ αυτό ας αρκεστούμε σ’ αυτά, προς το παρόν, αφού αποτελούν μερικά απ’ τα μέρη που όλοι θα θέλαμε κάποια στιγμή να επισκεφτούμε.

Γέφυρα του Manhattan ή του Brooklyn, σε θαυμάζουμε. Όταν ανάβεις τα φώτα σου, είναι λες κι η πόλη να έχει μεγάλη γιορτή και θέλουμε να είμαστε οι εκλεκτοί καλεσμένοι σου. Εντάξει, το Μanhattan μπορεί να το θαυμάζουμε λίγο παραπάνω, γιατί εκεί βρίσκεται το Central Park που αποτελεί και την αιτία να μείνουμε χωρίς υπολογιστή, αφού θέλουμε να περπατήσουμε στο πράσινό του. Αχ, εκείνο το πράσινο που είναι τόσο ζωηρό, τόσο ζωντανό, όπως η μπογιά που βγαίνει από καινούρια τέμπερα κι είναι έτοιμη να λερώσει το πινέλο.

Φανταστικό τοπίο, ικανό να μας κάνει να πιστεύουμε, όχι μόνο σε κάποιο Θεό, αλλά και στην ίδια τη φύση. Μας παρακινεί να την αγαπήσουμε. Κι αν δεν τα καταφέρει, σίγουρα πετυχαίνει την επιθυμία μας για μια φωτογραφία στο Instagram, που δε θα χρειάζεται κι επεξεργασία, αφού η εικόνα θα μιλάει από μόνη της

Έχουμε περπατήσει πολλές πλατείες στη ζωή μας. Πλατεία Αγίας Σοφίας, Πλατεία Συντάγματος ή την πλατεία του χωριού μας. Θέλουμε, όμως, βρε αδερφάκι μου, να ‘ρθει εκείνη η άγια ώρα που θα περπατήσουμε την Τimes Square. Και θέλουμε να περπατήσουμε στο δρόμο της τώρα. Γιατί είναι εκείνοι οι δρόμοι που βλέπουμε στις ταινίες, με τα ψηλά κτίρια και τις μεγάλες οθόνες, που φωτίζονται με διαφημίσεις παντός είδους. Ο δρόμος που βλέπουμε στις φωτογραφίες, με τα κίτρινα ταξί ή εκείνος που υπάρχει σαν απεικόνιση σε κάποιο μπρελόκ που πιθανόν έχουμε. Είναι τόσο τέλειο να περπατάς κάπου, που όλα έχουν ρυθμό κι ας είσαι και μόνος σου.

Για πες, από τέχνη πως τα πας; Σίγουρα θα ρουφήξεις αυτήν την ευκαιρία που η Νέα Υόρκη δίνει με τον καλύτερο τρόπο. Μα για όλα  έχει μια απάντηση αυτή η πόλη. Σε αυτό το σημείο, της σχηματίζουμε μια καρδιά.

Είμαστε, λοιπόν, καλλιτεχνική φύση εκ γενετής και θέλουμε να τρέξουμε στο Μουσείο της Μαντάμ Τισώ για να συναντήσουμε από κοντά τα αγαπημένα μας διάσημα πρόσωπα στην κέρινη μορφή τους. Αυτά που θέλαμε να δούμε από κοντά στη ζωή μας κάποια στιγμή, αλλά δεν μπορέσαμε. Εκεί δε μας εμποδίζει κανείς. Κι αφού πήραμε σβάρνα τα μουσεία, θέλουμε να πάμε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, γιατί φήμες λένε πως εκεί θα δούμε έργα του Πικάσο ή του Βαν Γκογκ. Πόση ποιότητα έχεις πια, Νέα Υόρκη;

Κι όχι μόνο έχεις ποιότητα, αλλά είσαι κι ελεύθερο πνεύμα. Είσαι ανεξάρτητη και δημιουργική. Μας το φωνάζεις με το σήμα κατατεθέν σου. Το άγαλμά σου, που επισφραγίζει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά σου. Μέσου αυτού, καθιστάς αυτόματα ως παιδί σου, ως σημείο αναφοράς σου, ως ατού σου, το πιο ωραίο συναίσθημα, την ελευθερία. Θέλουμε να το δούμε κι από κοντά και να χειροκροτήσουμε αυτόν που το επινόησε, αλλά και τους εαυτούς μας για τη διάθεση ανεξαρτησίας που μας διακατέχει.

Οπαδέ της Νέας Υόρκης, μήπως να ψάχνουμε σιγά-σιγά εισιτήρια για την πρώτη πρωινή πτήση; Γιατί αν κάτσουμε να περιγράψουμε αυτή την πόλη, χρειάζεται τουλάχιστον τριάντα ώρες η μέρα, χωρίς ύπνο. Κι άντε, αυτή δεν κοιμάται ποτέ, εμείς πώς να την προσεγγίσουμε, όταν έχουμε μόνο εικοσιτέσσερις ώρες κάθε μέρα και σίγουρα κάποια στιγμή θα νυστάξουμε. Καλύτερα να αφιερώσουμε χρόνο ψάχνοντας τον τρόπο που θα πάμε σ’ αυτή. Εσείς που πήγατε, μην το πείτε πουθενά. Τα μοναδικά κι ανεπανάληπτα τα κρατάμε μόνο για ‘μας.

Ψέματα, ομολογήστε τα τώρα όλα!