Η καθημερινότητά σου μια τρέλα. Σπουδές, δουλειά, άγχη διάφορα μα κάπως καταφέρνεις να τ’ αντέξεις όλα. Το βράδυ κάθεσαι στον καναπέ και σκέφτεσαι όλα αυτά που έχεις ζήσει και χαμογελάς ή/και κλαις. Και τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Μιας ζωής γεμάτης που κάποτε σε κουράζει κάποτε σου χαρίζει στιγμές απίστευτης χαράς κι αστείρευτου ενθουσιασμού. Κάποιες άλλες σου δείχνει και τις δύο όψεις ταυτόχρονα κι εσύ μένεις να προσπαθείς να καταλάβεις τι σου συμβαίνει!

Μια τέτοια στιγμή είναι κι αυτή που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι σας. Τυχαία, γιατί έτσι έρχονται οι έρωτες, τυχαία, εκεί που δεν τους περιμένεις και φυσικά εκεί που ξέρεις ότι δεν μπορείς να αντιδράσεις. Κάπως απότομα, λοιπόν, μπήκε στη ζωή σου, χωρίς να καταλαβαίνεις πώς και πότε συνέβη αυτό. Αλλά τώρα είσαι εκεί και δεν μπορείς να αντιδράσεις. Αισθάνεσαι σαν τον Τζον Τραβόλτα κι αυθόρμητα κάπως συνδέεσαι με τα τραγούδια του Grease περισσότερο από ποτέ. Ρίγη σε διαπερνούν και πολλαπλασιάζονται κι εσύ ξεκάθαρα έχεις χάσει τον έλεγχο.

Κοιτάς. Κοιτάς επίμονα κι επεξεργάζεσαι αυτό που έχεις τόσο κοντά σου αλλά το αισθάνεσαι τόσο μακρινό κι άπιαστο. Και νιώθεις ότι αν οι στιγμές σου ήταν ταινία, αυτή η στιγμή θα ήταν η κλασική σκηνή που οι πρωταγωνιστές κάθονται ακίνητοι, τα πάντα γύρω τους κινούνται σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τα μόνα σταθερά είναι αυτοί και ο μεγάλος τους έρωτας.

 

 

Κι όσο κοιτάς, τόσο πιο πολύ πέφτεις βαθιά σ’ αυτό το όνειρο που ζεις και στον ύπνο αλλά και στον ξύπνιο σου. Κάτι έχει γίνει και θέλει να περάσετε χρόνο μαζί, κάπου βοήθησες και πρέπει να βρεθείτε για να το συζητήσετε, κάτι χρειάστηκες και θέλει να σου σταθεί, πιέστηκες και είναι το άτομο στο οποίο θέλεις να τρέξεις και να βγάλεις όλα όσα έχεις μέσα σου. Έχεις τόσους ανθρώπους γι’ αυτό, φίλους καλούς και συγγενείς, αλλά εσύ είσαι εκεί.

Δε χρειάζεσαι κανέναν άλλο εκτός από το άτομο αυτό! Κι όντως, τι παραπάνω να χρειάζεσαι; Όταν είστε μαζί, ζεις τη στιγμή, στερεύουν οι λέξεις, χάνεις τον ειρμό σου, χάνεσαι στη σκέψη σου και τα σενάρια που δουλεύεις στο μυαλό σου. Αναρωτιέσαι πότε είναι η σωστή στιγμή για να το πεις επιτέλους; Να το πεις σθεναρά, με πάθος κι αυτοπεποίθηση ότι έχεις πέσει “head over feet”, όπως λέει και η Alanis Morissette. Και είναι πολλές οι στιγμές που έχεις φτάσει τόσο κοντά να το πεις μια κι έξω ότι δεν μπορείς να είσαι απλώς μια επαφή. Δεν μπορείς να συμβιβαστείς να είστε απλά δύο γνωστοί ή παρέα.

Όταν σου μιλάει κοκκινίζεις και χαζογελάς, όταν σου στέλνει μήνυμα φωτίζεται και το πρόσωπό σου εκτός από την οθόνη του κινητού σου, όταν σου χαμογελάει σφίγγεται η καρδιά σου. Κι αναρωτιέσαι, τι είναι αυτό που συμβαίνει μεταξύ σας. Δεν έχεις ιδέα, τα σήματα δε σε βοηθούν, οι φιλικές απόψεις διίστανται και αισθάνεσαι ότι το επόμενο βήμα είναι λίγο μονόδρομος. Πόσο ακόμα θα αντέξεις να παριστάνεις ότι δε συμβαίνει τίποτα, ότι μπορείς να είσαι εκεί έτσι χωρίς κάποιον ρόλο δοσμένο ενώ ξέρεις πολύ καλά ποιος θέλεις να είναι ο ρόλος σου στην επαφή σας, που στενεύει και γεμίζει εμπειρίες μέρα με τη μέρα.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν είσαι εκεί φιλικά και δεν μπορείς άλλο να το κρύψεις παρ’ όλο που το προσπαθείς. Μικρές λέξεις και κινήσεις σε προδίδουν, ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Γιατί στην πραγματικότητα, ούτε εσύ ξέρεις πώς το βλέπει η άλλη πλευρά. Δεν μπορείς να την ψυχογραφήσεις και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί όλο αυτό που ζεις είναι τόσο έντονο που όλα σου φαίνονται διττά. Δεν έχεις καμία σιγουριά και δεν μπορείς να βάλεις το χέρι στη φωτιά και να πεις τι είναι αυτό που μοιράζεστε. Και πώς βγαίνεις από μια τέτοια κατάσταση; Ποιος ξέρει;

Διαβάζεις τα σημάδια, αποκρυπτογραφείς μηνύματα, μαθαίνεις τη γλώσσα του σώματος αλλά και πάλι τίποτα. Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα το ξεστομίσεις; Θα πεις ό,τι αισθάνεσαι ή θα κρυφτείς πάλι και θα σβήσεις στο παρασκήνιο αφήνοντας άλλους να πάρουν τη θέση σου; Κι εν τέλει τι είναι χειρότερο, να εκτεθείς και να απορριφθείς ή να μην εκτεθείς και να αναρωτιέσαι πώς θα ήταν αν είχες μιλήσει;

Απόψε δεν έχω την απάντηση. Ή ίσως και να την έχω, μα ξέρεις, από τη θεωρία στην πράξη, ένα «μου αρέσεις» γκρεμός ανάμεσα.

 

Συντάκτης: Ελπίδα Μπογράκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου