Την πρώτη φορά που θα παραιτηθείς δεν την ξεχνάς ποτέ

Τελειώνεις τις σπουδές σου ή τον κύκλο μαθημάτων στο αντικείμενο που θες να ακολουθήσεις επαγγελματικά και μπαίνεις κι εσύ στην πάλη. Βγαίνεις στην αγορά εργασίας μέσα στο άγχος και την αμφιβολία για τις ικανότητές σου. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Δεν πάνε πάντα όλα καλά, αλλά τα καταφέρνεις τελικά. Κερδίζεις εκείνο το πολυπόθητο «ναι» και βρίσκεσαι έτσι στην πρώτη σου θέση, με τις πρώτες σου αρμοδιότητες. Έτοιμος για εργασία και χαρά, που λένε.

Είναι γεγονός ότι η πρώτη πρόσληψη μάς μένει αξέχαστη. Λίγο το συναίσθημα ότι «να, κάποιος με αναγνώρισε», «επιτέλους μου δίνεται η ευκαιρία να δείξω τι μπορώ να κάνω» και λίγο ο φόβος του καινούργιου και της έκθεσης αρκούν για να την καταστήσουν ανεξίτηλη. Κι ενώ γεμίζεις εμπειρία, κάνεις νέους φίλους, εξερευνάς τον κόσμο του οχτάωρου (;) περνά ο καιρός κι έρχεται η ώρα να πας ένα βήμα παραπέρα και να διεκδικήσεις περισσότερα. Να «ενηλικιωθείς» επαγγελματικά.

Το ίδιο αξέχαστη είναι και η πρώτη σου παραίτηση. Μπέρδεμα, άγχος, ενοχές, είναι μόνο λίγα απ’ αυτά που θα αισθανθείς. Είναι μια διαδικασία δύσκολη, αφενός δεν το έχεις ξανακάνει κι αφετέρου είναι κάπως σαν να χωρίζεις. Είναι μια γραμμή πράξεων που δεν μπορείς να πεις ότι έχει σωστά και λάθος λόγια. Μπορείς να κάνεις πρόβα τι θα πεις αλλά 8 στις 10 θα καταλήξεις να αρθρώνεις εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η παραίτηση είναι κι αυτό μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που θα σε εξοικειώσει με την αλλαγή και τη διεκδίκηση.

Το πρώτο μάθημα, αν θες, της διαδικασίας είναι ότι μαθαίνεις να ακούς το ένστικτό σου και τα θέλω σου, να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες σου. Τα μηνύματα ότι ήρθε η ώρα να αλλάξεις επαγγελματική στέγη και να ξεκινήσεις νέες περιπέτειες είναι εμφανή συνήθως κάμποσο καιρό πριν από την τελική απόφαση κι όσο κι αν το αρνείσαι βαθιά μέσα σου το αισθάνεσαι, είναι σαν ένστικτο που μεγαλώνει. Όταν σιγουρευτείς λοιπόν ότι ήρθε η ώρα, ακολούθησε τη διαίσθησή σου χωρίς να προσπαθήσεις να την εξηγήσεις. Δεν κάνει ποτέ λάθος.

Σαφώς και υπάρχει ανασφάλεια για το αν θα υπάρχουν άλλες επιλογές. Η λογική λέει μην παραιτηθείς αν δε βρεις κάτι άλλο. Η ανάγκη σου όμως για μια νέα αρχή, υπαγορεύει να κάνεις το βήμα κι όλα θα βρουν τον δρόμο τους. Σε κάθε περίπτωση, είναι απόλυτα φυσιολογικό να αισθάνεσαι ανασφάλεια και να σου φαίνεται βουνό. Άλλωστε, είναι πολύ δύσκολο να αφήσεις κάτι σίγουρο για κάτι για το οποίο δε σου δίνει κανείς καμία εγγύηση. Αυτό που μας έχει δείξει όμως η ιστορία είναι ότι ακόμα και μέσα στην αβεβαιότητα, υπάρχει η ευκαιρία να ανακαλύψεις πτυχές των ικανοτήτων σου και του εαυτού σου.

Σε τρίτο επίπεδο, είναι σημαντικό να μην αντιμετωπίζεις τη ζωή σου μετρώντας όλα αυτά που δε θα έχεις πια. Σημασία έχουν όλα αυτά που έζησες, είναι κτήμα σου κι είναι έτοιμα να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις μπροστά. Ακόμα και σε ανύποπτο χρόνο, κάθε τι που έζησες είναι ένα ακόμα λιθαράκι για να φτάσεις τον στόχο σου. Σκέψου την παραίτηση σαν το πλατύσκαλο που θα σε βοηθήσει να πας παρακάτω. Είναι μια εμπειρία που θα σου ανοίξει τα μάτια. Θα σου δείξει ότι υπάρχουν κα άλλα πράγματα εκεί έξω που σε περιμένουν. Νέες ευκαιρίες, νέες γνωριμίες που θα γεμίσουν και την καθημερινότητά σου πέρα από το βιογραφικό σου. Όλα αυτά μπορούν αργότερα εύκολα να οδηγήσουν στο άνοιγμα μιας νέας πόρτας.

Τέλος, να μπεις στη διαδικασία συνειδητοποιημένα. Να αντιληφθείς ότι ενέχει ρίσκο το οποίο βέβαια δεν πρέπει να σε τρομάξει. Κοινωνιολόγοι έχουν συμπεράνει ότι αυτό που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας σήμερα είναι το ρίσκο και στη μετανεωτερικότητα οι δομές που είμαστε μέρος τους, χαρακτηρίζονται ως Risk Societies. Αυτό σημαίνει, ότι το σημερινό context καθιστά σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις το ρίσκο.

Η πρώτη παραίτηση λοιπόν, φαίνεται άθλος κι είναι λογικό. Η εμπειρία μου αλλά και πολλών άλλων ακόμα, έχει δείξει ότι είναι πιο εύκολο απ’ όσο φαίνεται και κάπως η απόφασή μας δικαιώθηκε τελικά. Γιατί κάπου μέσα σου, πάντα ξέρεις τι είναι το καλύτερο για σένα.