Όλα στη ζωή μας πάνε κι έρχονται

Κάθε μέρα που μας χαρίζεται και τη ζούμε είναι ευλογία. Κάθε μέρα που περνάει και εμείς συνυπάρχουμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε, που σκεφτόμαστε, που εκφραζόμαστε, που νιώθουμε, είναι δώρο ζωής. Όλα στη ζωή μας πάνε κι έρχονται. Από ανθρώπους στο περιβάλλον μας, από σχέσεις και οικονομικά, μέχρι τις δουλειές μας. Αυτό που μένει είναι η απλότητα κάθε μας μέρας και γι’ αυτό πρέπει να τη γευόμαστε και να είμαστε παρόντες όταν συμβαίνει.

Άλλοτε κάτι μπορεί να μας αγγίξει, να μας στοιχίσει, να μας στεναχωρήσει τόσο βαθιά που ακόμα και μια απλή στιγμή, ένα απλό συναίσθημα, είναι ικανό να μας βάψει «μαύρη» την ημέρα. Και όμως αυτό που μετράει περισσότερο είναι ο τρόπος που αντιδράμε σε ό,τι έρχεται στη δική μας ζωή. Υπάρχουν στιγμές που κάτι μπορεί να μας αγγίξει πολύ, ενώ άλλες φορές είμαστε απλοί παρατηρητές σε όσα συμβαίνουν. Το μέλλον μας είναι αβέβαιο και κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει, ούτε αξίζει να κοιτάς στο παρελθόν, ακριβώς γιατί είναι πίσω από εσένα και έχει μπει ήδη η τελεία. Αξίζει να ανατρέχεις μόνο σε όσα γεγονότα υπήρξαν μαθήματα για σένα, αυτά που φρόντισαν να σε διδάξουν και να σε κάνουν τον ώριμο άνθρωπο που είσαι τώρα. Αυτό που έχει σημασία, λοιπόν, αυτό που εξιτάρει το μυαλό μας, είναι το παρόν.

Αν κάποιος μας έλεγε να περιγράψουμε το παρόν μας τι εικόνες θα χρησιμοποιούσαμε;

Μια βόλτα στην παραλία με γυμνά πόδια, ώστε ο αφρός του κύματος να παίζει με κάθε μας δάχτυλο ξεχωριστά και τα μάτια μας να παίζουν παιχνίδια με το γαλάζιο του ουρανού και με το εκθαμβωτικό κίτρινο του ήλιου. Ένα καφεδάκι σε μια κεντρική πλατεία ενός γραφικού πετρόχτιστου χωριού με έναν μεγάλο πλάτανο ως σκιά πάνω από το κεφάλι μας. Ένα πανέμορφο τραγούδι από φύλλα που θροΐζουν απαλά, από σιγοτραγουδίσματα πουλιών και από την ίδια την φύση, η οποία μας καλεί κοντά της από τη γέννησή μας. Το να διαβάσουμε ένα βιβλίο που συναγωνίζεται σε ποιότητα το μπλε της θάλασσας που υπάρχει μπροστά μας. Μια ανατολή που δε θα μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από εκείνη, θα τα αιχμαλωτίζει καθώς θα σε έχει μαγέψει. Να μυρίζεις την άνοιξη στα καταπράσινα χώματα ή απλώς κάνοντας μια βόλτα στη γειτονιά σου να είναι όλα ανθισμένα. Να μυρίζεις το φθινόπωρο στα πρωτοβρόχια και το βρεγμένο χώμα στα πορτοκαλί πεσμένα και ξερά φύλλα. Πόσα μυστικά και πόσα λόγια κι αν έχει κρατήσει το φεγγάρι κάθε φορά που το κοιτάζουμε τη νύχτα, μόνοι μας με τις σκέψεις μας. Πόσο απλές εικόνες και χρώματα που μπορούν να ζωντανέψουν και να αναδείξουν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Πόσες τέτοιες εικόνες έχουν δει τα μάτια μας και πόσες άλλες έχουμε να ζήσουμε.

Αν και μπορεί να φαίνεται ρομαντικό αρκεί ένα λεπτό να εκτιμήσεις αυτά που κατά την ιστορία μένουν εκεί ως παρατηρητές και θα συνεχίσουν τον κύκλο της ζωής. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να ζεις στο παρόν και να γεύεσαι ό,τι εικόνα και στιγμή έχει αυτό να σου προσφέρει. Το παρόν έχει την αποκλειστική ευθύνη για να πάρει το πινέλο και να αρχίσει να ζωγραφίζει το μέλλον σου. Πρέπει κάθε εικόνα που προσθέτεις στη σκαλέτα της ζωής σου να είναι μοναδική, να την ζει η καρδιά και η ψυχή σου. Πόσες φορές δεν κοίταξες το φεγγάρι ή τη θάλασσα και δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις τη συγκίνησή σου. Όλο αυτό γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένιωθες πλήρης, χωρίς έγνοιες, είχες μια μοναδική και δική σου στιγμή. Η ψυχή σου χόρευε τάνγκο με το παρόν σου και εσύ αφέθηκες και άφησες αυτό το χορό να σε παρασύρει.

Για σκέψου πόσο απλό είναι να ζεις ως το μεδούλι κάθε στιγμή της ζωής σου. Για φαντάσου η κάθε ημέρα σου να φλέρταρε με τη ζωή για ένα μοναδικό τάνγκο. Η ευτυχία έρχεται από τα απλά πράγματα, τα καθημερινά, αυτά που αποκαλούμε συνήθεια. Μια γλυκιά συνήθεια, μια χαρούμενη νότα. Που όταν κλείσεις τα μάτια θα είναι η μόνη μουσική που ακούς, το μόνο που θα στροβιλίζει το μυαλό σου. Τα καθιερωμένα είναι αυτά που θα προκαλέσουν το μυαλό σου. Εκείνα είναι που θα σου δώσουν τη δύναμη να ξεκινήσεις να ονειρεύεσαι.

«Υπάρχουν μόνο δύο ημέρες το χρόνο που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα: η μία λέγεται χθες και η άλλη λέγεται αύριο. Οπότε σήμερα είναι η μέρα για να αγαπήσεις, να πιστέψεις, να κάνεις ό,τι θέλεις, και κυρίως να ζήσεις.» (Dalai Lama)