«Θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω…», παλιό λαϊκό άσμα που ίσως έχουμε σιγοτραγουδήσει. Αλλά ακόμη και αν δεν έχουμε τέτοια ακούσματα, τη φράση κάποια στιγμή την έχουμε διατυπώσει, είτε δυνατά, είτε από μέσα μας.
Σε όποια ηλικία και αν το είπαμε σίγουρα θα είχαμε τους λόγους μας. Είναι αυτή η τάση φυγής που ενίοτε μας διακατέχει όλους και μας «αγοράζει» ένα εισιτήριο για ταξίδι στο άγνωστο. Αυτό το ταξίδι μπορεί να είναι κοπανώντας μια πόρτα πίσω μας και κλειδώνοντάς τη, λες και θα αφήσουμε απέξω ό,τι μας τρέλανε. Μπορεί να είναι μέχρι το κρεβάτι μας μ’ ένα πάπλωμα να μας κρύβει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Μπορεί να είναι μια βόλτα με το αυτοκίνητο σε άγνωστη διαδρομή, καταλήγοντας στη θάλασσα, στο βουνό ή έστω στο διπλανό πάρκο. Μπορεί να είναι ακόμη, ακόμη και η μετοίκηση σε άλλη πόλη ή χώρα.
Κάποια στιγμή εύχεσαι απλώς να μπορούσες να ξαναγεννηθείς και να πιάσεις το νήμα της ζωής σου πάλι από την αρχή, αλλά πάντοτε έχοντας την πείρα που απέκτησες μέσα από τις εμπειρίες σου. Να γίνεις ένα «έμπειρο λευκό σεντόνι.
Μήπως όμως, δε χρειάζεται να φεύγεις εσύ τελικά, αλλά να διώχνεις ό,τι σε κάνει να θες να το σκάσεις; Γιατί να αλλάξεις ολόκληρη τη ζωή σου, ενώ μπορείς απλώς να ξεσκαρτάρεις ό,τι δεν είναι άξιο λόγου για να υπάρχει γύρω σου;
Άφησε πίσω σου όλα τα «τίποτε» και πήγαινε στα «κάτι». Βρες την ουσία όπου υπάρχει γεύση και μην αναλώνεσαι στα πώς και στα γιατί. Κάνε παρελθόν ό,τι θέλει να σε διώξει μακριά από τον εαυτό σου και θέλει να σε κάνει να φεύγεις.
Μείνε και πάλεψε να βρεις όσα σε θέλουν να υπάρχεις στο «εδώ», στο «τώρα». Ο εαυτός σου θα ταξιδέψει όποτε εκείνος το θελήσει και όχι όποτε του το επιβάλλουν όσα σε βασανίζουν. Κάνε τα δικά σου όνειρα και τις δικές σου επιθυμίες στόχο σου και όρθωσέ τα σαν βράχο μπροστά στην είσοδο της «σπηλιάς», που μέσα της θα κλείσεις και θα φυλακίσεις όσα σε τραβάνε πίσω, όσα σε αλλοιώνουν και δε σε αφήνουν να αναπνεύσεις, να εξελιχτείς και να βγεις στο φως.
Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που μας αξίζουν είναι αυτές που μας κάνουν καλύτερους. Αυτό θα πρέπει να θυμόμαστε κάθε φορά που θέλουμε να πάρουμε τα «βουνά» και ετοιμάζουμε βαλίτσες και «αντίο».
Δε χρειάζεται να φύγεις, σκότωσε «δια λιθοβολισμού» ό,τι σε ματώνει και ανάλαβε τις ευθύνες σου. Αγάπησε αυτό που είσαι και διεκδίκησε αυτό που σου αξίζει να έχεις, γιατί κανείς δεν ξέρει την αξία σου παραπάνω από σένα. Δεν είναι έπαρση, ούτε ναρκισσισμός, η πίστη στη δύναμη και στις δυνατότητές μας. Επιβράβευση και αγκαλιά στο εγώ μας, είναι.
Ίσως αισθάνεσαι την αγανάκτηση να σε πνίγει, τα πάντα να σε καταπιέζουν, να τα βλέπεις να ορθώνονται μπροστά σου σαν βουνό και να πιστεύεις ότι δεν έχεις άλλο μέσα σου να δώσεις. Καταβάλλεσαι από κούραση και απογοήτευση και βλέπεις παντού σε ό,τι υπάρχει γύρω σου μόνο το γκρι. Υποχρεώσεις, απαιτήσεις και καμιά κατανόηση. Και νομίζεις, φαντάζεσαι, υποθέτεις πως δραπετεύοντας θα γλιτώσεις από όλα.
Πώς; Θα πατήσεις το κουμπάκι «delete» και η διαγραφή όσων σε έφεραν ως εδώ θα είναι επιτυχής; Αλήθεια το πιστεύεις; Η καλύτερη άμυνά σου είναι η επίθεσή σου σε όλα όσα σε νεκρώνουν. Κάνε παρελθόν, όχι όλα όσα έχεις ζήσει και καταφέρει, αλλά όσα σε τραυματίζουν και σε κάνουν να αισθάνεσαι μετριότητα και ανεπαρκής. Γιατί δεν είσαι. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που σε θεωρούν τέλειο, επαρκή και σε αποδέχονται ακριβώς για ό,τι είσαι.
Aλλά ακόμη και αν νομίζεις ότι δεν έχεις κανέναν και ότι είσαι μόνος σου και κανείς δε σε θέλει, δε σε αγαπάει, δε σε καταλαβαίνει, μην τα παρατάς. Έχεις τον εαυτό σου, το θησαυρό σου. Δε χρειάζεται να ξεχάσεις, ούτε να τρέξεις να κρυφτείς. Γιατί να δώσεις αυτή τη χαρά και αυτό το δικαίωμα σε ό,τι σε τρελαίνει; Να φύγεις εσύ από την εξουσία της ζωής σου και να αφήσεις το θρόνο σε κάτι ή σε κάποιον που σε αμφισβήτησε ή που σε «βύθισε» στην απόγνωση;
Καμία φυγή και κανένα ταξίδι δεν είναι όμορφο όταν ξεκινάει με φόβο και όταν γίνεται σαν απόδραση. Μείνε, στη ζωή σου και κλείσε πρώτη θέση και απόλαυσε κάθε πολυτέλεια, ταξιδεύοντας κάθε μέρα μέσα από την πραγματικότητά σου, τις αλήθειες σου και τα αξιόλογα «κεκτημένα» σου. Ό,τι βιώνουμε είναι η «προίκα» μας, δε χρειάζεται να την απαξιώσουμε. Μπορούμε να την «εκμεταλλευτούμε» και να πορευτούμε «σοφότεροι».
Τίποτε δε σου χαρίστηκε και τίποτε δεν πρέπει να γίνει πιο δυνατό και πιο μεγάλο από σένα για να σε εξαναγκάζει και να σε τρέπει σε άτακτη οπισθοχώρηση και φυγή. Φεύγοντας και γυρνώντας την πλάτη, χάνεις την ευκαιρία που θα είχες αν έμενες και αφήνεις τη ζωή σου να προχωράει «ερήμην» σου. Σκέψου αν τελικά αυτό θες. Να γίνεις υποχείριο της τάσης φυγής σου ή να πάρεις τα ινία της ζωής σου και να κοιτάξεις μπροστά.
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Αγγελάκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μελίνα Αγγελάκη
