Έχεις νιώσει ποτέ αυτή την απεγνωσμένη ανάγκη να δεις τον εαυτό σου μέσα απ’ τα μάτια των γύρω σου; Της κοινωνίας, του τύπου που σ’ αρέσει εδώ και μήνες, της κολλητής σου, της κυρίας που μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει αυτό το αίσθημα που σε κατακλύζει κάθε φορά που –είτε το θέλεις είτε όχι– αφήνεις το επικριτικό βλέμμα του κόσμου να σε πάρει από κάτω. Να καθορίσει την αξία σου, τα θέλω και τα πρέπει σου. Να καθορίσει εσένα.
Γιατί, μάτια μου, προσπαθείς να βρεις αυτά που πιστεύεις πως σου λείπουν σε λάθος μέρη; Γιατί ψάχνεις τη δική σου ομορφιά, στα μάτια άλλων; Γιατί αναζητάς την εσωτερική σου γαλήνη σε ανθρώπους που τη διώχνουν μακριά σου;
Ψάχνεις να τη βρεις μέσα σε λόγια που ειπώθηκαν με μοναδικό σκοπό να σε πληγώσουν. Να σε ποδοπατήσουν με τη σκληρότητα που κουβαλάνε και να φυτέψουν αμφιβολίες στο μυαλό σου. Αμφιβολίες για σένα και την ομορφιά που αναμφίβολα, κρύβεις μέσα σου. Κι εσύ; Εσύ αφήνεις την ψεύτικη ειλικρίνειά τους να σε επηρεάσει. Και πιστεύεις τα ψέματα που βγαίνουν από στόματα διεφθαρμένα και παίρνουν τη μορφή ανθρώπων που εμπιστεύτηκες. Κρύβονται πίσω από προσωπεία φιλικά, που προσποιούνται πως θέλουν το καλό σου.
Κάθε μέρα που περνάει, οι ίδιες σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό σου. Αν δεν πιστεύουν αυτοί -που και καλά σε ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα- στην ομορφιά του πνεύματός σου, ποιος είσαι εσύ για να φέρεις αντίρρηση; Και θα σε ρωτήσω για άλλη μια φορά, μάτια μου. Γιατί επιμένεις; Γιατί συνεχίζεις να αναζητάς, μια ομορφιά ολόδική σου στα μάτια άλλων;
Τους καρφώνεις με το βλέμμα σου και προσπαθείς να βρεις το δικό σου θησαυρό, στο βλέμμα το δικό τους. Τι σε κάνει να ελπίζεις πως αν δεν πιστεύεις εσύ στον εαυτό σου, θα το κάνουν οι άλλοι για σένα; Αυτοί που νοιάζονται πραγματικά, ναι. Ίσως σου προσφέρουν απλόχερα την αυτοπεποίθηση που χρειάζεσαι για να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Να σταθείς στα πόδια σου και να καταλάβεις πως η πιο σπουδαία ομορφιά, είναι αυτή που κρύβεις μέσα σου.
Αυτή που κρύβεις πίσω απ’ τα χαμόγελα που χαρίζεις απλόχερα, με σκοπό να κάνεις αυτούς που το χρειάζονται να νιώσουν καλύτερα. Γιατί συχνά υποτιμούν οι άνθρωποι τη δύναμη που έχει ένα χαμόγελο. Κι εσύ έχεις την ικανότητα να διώξεις κάθε σκοτάδι με το φως που κουβαλάς μέσα σου. Με την ομορφιά που κρύβουν τα λόγια, αλλά κι οι πράξεις σου. Λόγια ξεχωριστά και πράξεις γεμάτες ανιδιοτέλεια. Χωρίς εγωισμούς και μικροπρέπειες.
Κι αν δε συνειδητοποιήσεις επιτέλους πως αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, θα ζεις πάντα μ’ ένα κενό, δε θα καταφέρεις ποτέ να διεκδικήσεις αυτά που σου αξίζουν. Αυτά που επιθυμείς με κάθε κομμάτι της ψυχής σου. Αυτά που θες να διεκδικήσεις μ’ όλο σου το είναι. Άφησε πίσω λοιπόν, αυτό τον εφιάλτη που έχεις την ψευδαίσθηση πως αποτελεί ένα απ’ τα μεγαλύτερα όνειρά σου. Άφησε πίσω ανθρώπους που αποτρέπουν το λουλούδι που κρύβεται μέσα στην καρδιά σου, να ανθίσει και να μαγέψει με το άρωμά του.
Και σε παρακαλώ με ό,τι έχω και δεν έχω, να σταματήσεις να ψάχνεις τη δική σου ομορφιά σε βλέμματα κενά, κορμιά άδεια. Να σπαταλάς λεπτά, ώρες ή και χρόνια, ερωτεύοντας την ιδέα του εαυτού σου μέσα απ’ τα μάτια γνωστών κι αγνώστων, με το τι πιστεύουν αυτοί πώς πρέπει να είσαι ή μπορείς να γίνεις. Μην επιτρέψεις ξανά στον εαυτό σου να παρασυρθεί από απόψεις που δε θα ‘πρεπε καν να σ’ ενδιαφέρουν. Και θυμήσου πως τα όνειρά σου σε περιμένουν να τα πραγματοποιήσεις. Εσύ και κανένας άλλος.
Και πάντα να θυμάσαι πως η ομορφιά, είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που θα βρεις κρυμμένο στο λαβύρινθο του μυαλού σου. Η λάμψη της θα σε καθηλώσει. Κι όταν τη βρεις, δε θ’ αφήσεις κανένα ανθρωπάκι, να την πάρει μακριά σου.
Συντάκτης: Έλενα Γεωργίου
