Επικίνδυνη λέξη το «κάποτε»

Είναι υπερεκτιμημένη η αδυναμία του κόσμου να πάρει σημαντικές αποφάσεις που αφορούν στην ευτυχία σου, ακόμη κι αν αργήσεις πολύ να το συνειδητοποιήσεις. Βρίσκεις άθελα τον εαυτό σου βαλτωμένο σ’ αυτό το λήθαργο του «ίσως», που έχει γίνει συνώνυμό τους και περιμένεις με ανυπομονησία να γίνει επιτέλους η πραγματικότητά σου. Έλα, όμως, που τ’ όνειρο της επιβεβαίωσης δεν έρχεται ποτέ, αφού το μόνο που εκφράζει σαν όρος είναι η αμφιβολία κι η αβεβαιότητα.

Θεωρείται χάρισμα η αναποφασιστικότητα, βλέπεις, γιατί όσο περισσότερο αργείς να πάρεις μια απόφαση, τόσο πιο σημαντική θα πρέπει να ‘ναι, σωστά; Λες κι ο χρόνος που χρειάζεται για να μετατραπεί στη σιγουριά που ψάχνεις απεγνωσμένα παντού, θα κάνει τη διαφορά στην ευτυχία που θα σου προσφέρει. Δεν είναι παίξε γέλασε, όμως, η ευτυχία. Και καλύτερα να μην τη στηρίζεις στα άπειρα «αν» που θα βρεις μπροστά σου, γιατί δε θα καταφέρουν ποτέ να εξασφαλίσουν το μέλλον σου. Το αντίθετο μάλιστα.

Θα βυθιστείς σε μια ρουτίνα συμμόρφωσης, βασισμένος πάντα σ’ αυτά που υπόσχονται να σου προσφέρουν, αλλά μη χάνεις το χρόνο σου μένοντας προσκολλημένος στην καμουφλαρισμένη μιζέρια τους. Θα βρεις τον εαυτό σου παγιδευμένο ανάμεσα σ’ αυτά που θέλεις κι αυτά που πραγματικά χρειάζεσαι για να κατακτήσεις την πολυπόθητη ευτυχία. Τι πρέπει να κυνηγήσεις, λοιπόν; Τις ψεύτικες ελπίδες που θα γεννήσουν μέσα σου οι άδειες υποσχέσεις τους ή οι ανάγκες του εαυτού σου για να μετατραπεί στην καλύτερη εκδοχή του, χωρίς τη βοήθειά τους;

Θα εξαφανιστούν πολλές σκοτούρες που σε οδηγούσαν συνεχώς σε αδιέξοδο, αν αποφασίσεις επιτέλους να κάνεις στην άκρη αυτά τα «ίσως» που δε θα πάψουν ποτέ να σε παιδεύουν στη ζωή σου. Θα σταματήσεις να χρησιμοποιείς την αναποφασιστικότητα ανθρώπων, που δεν άξιζαν ποτέ την αφοσίωσή σου, σαν δικαιολογία για τις λάθος επιλογές τους και θα καταφέρεις επιτέλους να ξεφύγεις απ’ την ανυπόφορη αδράνεια που χαρακτηρίζει την ύπαρξή τους.

Μη συμβιβαστείς ποτέ στα μεθυσμένα «κάποτε» που ξεστομίζουν οι άνθρωποι χωρίς να τους νοιάζει η ανύπαρκτη αξία τους, που για σένα μπορεί ν’ ακουστεί σαν η ευκαιρία μιας ζωής. Δεν αξίζει το ψέμα της αλήθειας τους κι ούτε έχουν την ικανότητα να σου προσφέρουν όλα αυτά που μια ζωή αναζητούσες, παρ’ όλο που θα προσπαθήσεις πολλές φορές να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Άθελά σου, μπορεί και να γίνεις θύμα της αφέλειας των επιλογών σου. Μπορεί και να τσιμπήσεις το δόλωμα των ψευδαισθήσεων που θα σου ρίξουν στάχτη στα μάτια, προσπαθώντας να σε πείσουν για τη φαινομενική αξία που κρύβει η πραγματικότητά τους.

Δε συγκρίνονται, όμως, οι ψευδαισθήσεις με την ικανότητά σου να βλέπεις τα πράγματα καθαρά, γιατί κάποια στιγμή θα φθαρεί η ομορφιά τους και θα σταματήσει η ζωή σου ν’ ακολουθεί το μονοπάτι που επέλεξαν για σένα. Κι έτσι, θα βρεις τον εαυτό σου στη μέση ενός ονείρου που πίστευες πως ήθελες να ζήσεις. Μετατράπηκε, όμως, σ’ εφιάλτη αυτό το όνειρο κι άρχισε η κάθοδός σου προς τον γκρεμό των επιλογών σου, γιατί τόλμησες να εμπιστευτείς αυτά τα «κάποτε» αναποφάσιστων ανθρώπων, γιατί πίστεψες πως ήταν ό,τι πιο πολύτιμο θα μπορούσε ποτέ να σου τύχει.

Να θυμάσαι, λοιπόν, πως μόνο στις αποφάσεις μας είμαστε σημαντικοί. Ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα. Και δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε τη δύναμη που έχουν, σε μια προσπάθεια να υποβιβάσουμε την αξία τους γιατί μας μαγεύει περισσότερο το μυστήριο της αβεβαιότητας.

Είναι εθιστική η αμφιβολία κι αποπνέει ένα μυστήριο, στο οποίο δύσκολα αντιστέκεσαι. Αλλά υπάρχουν κι αξίες στη ζωή που δεν πρέπει να παραμελούμε για χάρη ανθρώπων που πάντα θ’ αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο «ποτέ» τους και στο «για πάντα» σου, γιατί είναι ανώριμοι και δεν ξέρουν τι θέλουν. Ούτε από σένα ούτε κι απ’ τη ζωή τους…