Θα μ' αναζητάς

Δε σε συγχωρώ. Δε συγχωρώ όσα χαράμισες. Θυμάμαι κάθε λέξη σου, κάθε άσχημη συμπεριφορά, κάθε αλαζονική κουβέντα σου, κάθε ειρωνικό βλέμμα σου. Θυμάμαι ό,τι με πονούσε κι ήταν πολλά.

Θυμάμαι που με είχες αγκαλιά και μου ψιθύριζες γλυκά πως ποτέ εμείς δε θα είμαστε μαζί, πως δεν έχουμε κοινό μέλλον. Θυμάμαι να μου φωνάζεις πως δεν είμαι αυτό που θες. Να με απορρίπτεις έτσι απλά, να τα διαγράφεις όλα τόσο εύκολα. Θυμάμαι να μου λες πως δε νιώθεις τίποτα, πως θες απλά να περνάς καλά. Και θυμάμαι κι εμένα, να κάθομαι σε μια γωνιά.

Να τα ανέχομαι όλα. Να μην αντιμιλάω. Να δέχομαι, να ακούω, να προσπαθώ, να λυγίζω και να σηκώνομαι ξανά για να σε κερδίσω. Μα δεν εκτίμησες τίποτα. Νίκησε ο εγωισμός σου, το ηλίθιο μυαλό σου. Και χάσαμε μαζί. Μα εγώ να ξέρεις κέρδισα. Κέρδισα εμένα πίσω, τον εαυτό μου.

Ζω, αναπνέω, νιώθω. Είμαι ευτυχισμένη σε έναν κόσμο μακριά σου. Εσύ πάντα θα υποφέρεις μέσα στο ψέμα σου, στο γυάλινο φρούριο που έχτισες για να προστατευτείς. Θα με αναζητάς, θα πονάς. Και δε θα κάνεις τίποτα. Θα κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και θα βλέπεις όσα χαράμισες, όσα γκρέμισες, όσα σου λείπουν, όσα θα ήθελες δίπλα σου.

Αλλά θα είναι όλα μακριά. Γιατί εσύ τα έδιωξες. Γιατί πλέον τίποτα δε γυρίζει πίσω. Ζήσε, λοιπόν, όμορφα κι απόλαυσε όλα όσα δημιούργησες. Τώρα ξέρεις πως με έχασες, πως όλα τελείωσαν. Τώρα συνειδητοποιείς πόσα σου έδωσα και πόσο εύκολα τα παράτησες. Τώρα νιώθεις το κενό.

Σε λίγο θα αρχίσεις να πονάς. Και τότε θα είμαι απέναντί σου. Δε θα είμαι πια εκεί να σε παίρνω αγκαλιά και να σε φυλάω τρυφερά. Δε θα είμαι εκεί να σε αγαπάω. Τώρα θα είμαι απέναντι και θα σε κατηγορώ κάθε μέρα για όσα είχες και πέταξες, για όσα ξέχασες.

Δε σε συγχωρώ, μα πάνω απ’ όλα δε μου συγχωρώ που έχασα εμένα, που θυσίασα τον εαυτό μου για χάρη σου. Που ζούσα στο σκοτάδι και ξέχασα τι σημαίνει αγάπη κι ευτυχία. Δε μου συγχωρώ που έβαλα εσένα πάνω από εμένα, πάνω απ’ τις επιθυμίες μου. Δε συγχωρώ πόσο με παίδεψα, πόσο με πλήγωσα. Κι όλα αυτά για να έρθει η μέρα που απλά θα είσαι παρελθόν. Το πιο άσχημο κεφάλαιο στην παραμυθένια ζωή μου. Ο πιο μεγάλος εφιάλτης, ο μεγαλύτερο ψεύτης, ο χειρότερος εγωιστής. Το απόλυτο τίποτα.

Δε σε συγχωρώ. Μα δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Για εσένα ήταν εύκολο. Έπαιζες το ρόλο σου και κέρδιζες σε κάθε ζαριά. Εγώ τι έκανα; Πού ήταν οι άμυνές μου, η λογική μου; Έκαψα κάθε όμορφη ανάμνηση, έσβησα το όνομά σου, ξέχασα την ύπαρξή σου. Πού και πού σε θυμάμαι κι είσαι ό,τι χειρότερο. Δε σε συγχωρώ.