Βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια

Θα μας δεις παντού. Στη δουλειά, στον δρόμο γύρω σου. Θα μας ακούσεις να βγάζουμε έναν αναστεναγμό και μετά ακολουθεί η αγαπημένη μας λέξη «Βαριέμαι». Δεν είμαστε τεμπέληδες, μωρέ. Απλά δε βρίσκουμε τον ενθουσιασμό στα χιλιοειπωμένα και χιλιοπαιγμένα σενάρια γύρω μας.

Θα μας δεις στη απόλυτη έκσταση της βαρεμάρας να μετράμε πλακάκια, περαστικούς και μπουκιές απ’ το φαΐ μας. Όταν θα ακούμε τον απέναντι να μιλά ακατάπαυστα θα βάζουμε αυτόματο πιλότο και το κεφάλι μας θα τραγουδά ζουζούνια, αλλά το πρόσωπό μας θα παραμένει προσηλωμένο σε αυτόν που μας βομβαρδίζει με κλάψες, ερωτικά δράματα και χίλια-δυο χιλιοειπωμένα. Γιατί αυτό συμβαίνει κάθε φορά που τον βλέπουμε. Κι ας δώσαμε τον εαυτό μας και τις συμβουλές μας, αυτοί εκεί κολλημένοι με την μπάλα!

Θα μας δεις ακόμα περισσότερες φορές να γινόμαστε καυστικοί στα σχόλιά μας και να γελάμε συχνά μόνοι μας, αφού το μυαλό μας ταξιδεύει σε πράγματα που ενδιαφέρουν κυρίως εμάς. Είμαστε, αυτό που λέμε, ταξιδιάρες ψυχές κυριολεκτικά. Τις περισσότερες φορές μας νομίζουν για ήσυχους, αλλά στο μυαλό μας ουρλιάζουμε μπας και ξυπνήσουμε απ’ τον λήθαργο.

Θα μας δεις να δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα συνεχώς, από σπορ μέχρι ακραίες αλλαγές στα μαλλιά μας, αφού δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι. Θέλουμε συνέχεια να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα κι ας τα δοκιμάζουμε μόνο μία φορά και τα αφήνουμε μετά στην άκρη.

Κατά βάθος είμαστε γαμάτα παιδιά, αλλά δεν έχουμε πού να βγάλουμε όλη αυτή την ενέργεια που κρατάμε καταπιεσμένη μέσα μας. Και μας κρατάνε φυλακισμένους σε γραφεία, σε αίθουσες σχολικές και πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Το μόνο που θέλουμε είναι λίγο φως, ρε παιδιά. Να δούμε τη μέρα, να αράξουμε με τις αγαπημένες μας μούρες και να ανασάνουμε. Το ρολόι πια έγινε ο καλύτερος φίλος της βαρεμάρας. Το κοιτάμε, το ξανακοιτάμε για να δούμε πότε θα τελειώσει το μαρτύριο. Και σαν έρθει η ώρα να φύγουμε από μέσα μας βροντοφωνάζουμε «αέρα».

Ανάμεσα σε μια παρέα θα είμαστε εμείς που θα πούμε το «θέλω να φύγω». Θα έχουμε πάντα τη βαλίτσα στο χέρι για μια νέα περιπέτεια. Γιατί βαρεθήκαμε τα ίδια στενά. Θέλουμε να ταξιδέψουμε, να γεμίσουν και να χορτάσουν τα μάτια μας, ρε φίλε, στιγμές. Δεν αρκεί που τα μαθαίναμε στη γεωγραφία ή που τα είδαμε σε βιντεάκια! Θέλουμε να περπατήσουμε μόνοι μας, να ανανεωθεί ο αέρας στα πνευμόνια μας! Μας πνίγει αφάνταστα αυτή η απαισιοδοξία γύρω μας κι οι καθωσπρεπισμοί, τα «πού να τρέχεις τώρα», λες και συναναστρεφόμαστε θείτσες!

Ίσως να μην έχουμε σωτηρία! Και στην τελική δε μας νοιάζει κιόλας, ρε παιδί μου. Το ενδιαφέρον μας ξυπνά με τη ζωντάνια γύρω μας. Μας πεθαίνει η ρουτίνα. Μας πνίγει η ησυχία. Δεν αντέχουμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Ούτε να μας κόβετε τα φτερά μας. Θα είμαστε ίσως πάντα κάποια στιγμή, όλοι μας, επάξια βασιλιάδες της βαρεμάρας. Γιατί για να φύγουν αυτοί οι θρόνοι, θα πρέπει να αποφασίσουν να ζήσουν όλοι γύρω μας. Κι αυτό θα παραμείνει για πάντα ουτοπικό!