Τελικά με ποιον πρέπει να μείνεις; Ποιος θα σε κάνει ευτυχισμένο; Υπάρχουν οι άνθρωποι που σε σέβονται, που σε προσέχουν, που σου τα χαρίζουν όλα κι όμως δεν αρκεί.
Εσύ θέλεις τους άλλους, τον «έναν» άλλο που μαζί του νιώθεις τον ολοκληρωτικό και καταστροφικό έρωτα. Αυτόν τον έρωτα που σε κάνει να νιώθεις πλήρης, ακόμη και με τη δυστυχία του. Πονάει πολύ αυτός ο έρωτας, αλλά ξέρεις ότι εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής.
Δεν έχω πειστεί ότι βρίσκεται πράγματι. Τον ένιωσα αυτόν τον έρωτα, τον έζησα, τον ζω. Ο ορισμός του τοξικού ανθρώπου. Δεν ξέρω αν αξίζει όλη αυτή η ψυχική δοκιμασία, που διαρκεί ισοβίως. Μπορεί όσοι διαλέγουν τα εύκολα να είναι ευτυχισμένοι. Εγώ δεν έχω αντιληφθεί αν είμαι κι αν ήμουν ποτέ. Δεν έχω αντιληφθεί αν «πληρότητα» κι «ευτυχία» είναι δυο έννοιες ταυτόσημες.
Με τον ολοκληρωτικό και διεφθαρμένο έρωτα δεν ταιριάζεις. Είναι αυτό που βλέπουμε στις ταινίες που συνεχώς διαφωνούν, πλακώνονται, πληγώνονται και μετά υπάρχουν αυτές οι φαντασμαγορικές στιγμές επανασύνδεσης που σε πείθουν ότι αυτοί οι δύο θα είναι για πάντα μαζί, γιατί ανήκουν μαζί.
Μαντέψτε, όμως, μετά το happy ending θα ξανατσακωθούν, θα ξαναπληγωθούν και κάθε φορά θα πονάει περισσότερο. Έτσι είναι στην πραγματική ζωή αυτό που βλέπεις στις ταινίες. Είναι αυτό που λένε τα τσιτάτα ότι «οι μεγάλοι έρωτες καταστρέφονται απ’ την ίδια τους την ένταση».
Αν είσαι βαθιά ερωτευμένος είσαι κι απεριόριστα κτητικός, ο μεγαλύτερός σου φόβος είναι να χάσεις αυτό που νιώθεις. Γιατί αν το χάσεις, θα πεθάνεις. Κι αν δεν πεθάνεις, που δε θα γίνει πιθανότατα, θα μετατραπείς σε έναν ψυχρό και μισό ανθρωπάκι που κανένας πια δε θα μπορεί να αγγίξει την ψυχούλα του γιατί κανένας δεν είναι αυτός.
Η πρόκληση είναι να αντέξουν κι οι δύο την ένταση. Κάπου εκεί πρέπει να αντέξεις ότι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής σου είναι ένας άλλος άνθρωπος κι όχι ο εαυτός σου. Δεν το επιλέγεις, απλούστατα συμβαίνει ανεξέλεγκτα, γιατί αν δεν τον έχεις τίποτα δε σε απασχολεί αρκετά.
Ας κάτσεις σε μια γωνίτσα κλαίγοντας κουλουριασμένος, με μοναδική ανάγκη να έρθει εκείνος να σε σώσει. Αλλιώς δε θέλεις ούτε να σηκωθείς, ούτε να φας ούτε τέλος πάντων να κάνεις οποιαδήποτε μυϊκή ενεργοποίηση, όπως το να περπατήσεις, μέχρι να πεθάνεις. Δεν έχεις ιδέα πόσο θα κλάψεις γι αυτόν τον ολοκληρωτικό έρωτα που τόσο ποθείς να βιώσεις. Δεν έχεις ιδέα πόσο ακατόρθωτο είναι να διαχειριστείς αυτό το χείμαρρο συναισθημάτων που σε κάνει να χάνεις τον έλεγχο.
Γιατί μου μίλησε άσχημα; Γιατί δε με αγκάλιασε όταν έκλαιγα; Γιατί δεν ήμουν κάθε στιγμή η προτεραιότητά του; Γιατί με πλήγωσε με κάθε πιθανό τρόπο και κατέβαλε όλο τον εσωτερικό μου κόσμο; Αφού με αγαπάει σε ίδια ποσότητα -μετριέται αυτό, να το θυμάστε. Αφού ανήκουμε μαζί, δεν μπορούμε να ζήσουμε ο ένας χωρίς τον άλλον.
Και κανείς μας δεν αμφιβάλλει γι’ αυτό. Αλλά είπαμε, δεν μπορείς πάντοτε να το διαχειριστείς. Θα προκύψουν στιγμές αδυναμίας, ακόμη και στιγμές που θα μισείς το έτερόν σου ήμισυ. Και θα την κάνεις τη μαλακία, θα ρίξεις το χαστούκι, θα απατήσεις, θα αδιαφορήσεις, θα θέλεις να τον πονέσεις. Και μετά ο άλλος θα σε συγχωρήσει γιατί είσαι ο έρωτας της ζωής του και χωρίς εσένα δε θέλει να υπάρχει στο μάταιο τούτο κόσμο. Τι άλλο λένε; Αν βρεις κάποιον που μπορείς να του συγχωρήσεις τα πάντα άφησε τον να σε καταστρέψει.
Εντάξει, υπάρχουν και οι άλλοι που θα σου προσφέρουν μια ζωή σαν παραμύθι. Θα έχουν πρώτο τους μέλημα να μη σε πληγώσουν, θα ξέρουν τι σημαίνει σεβασμός, θα σου φέρνουν λουλούδια, θα σου κάνουν όλα τα χατίρια, θα επικοινωνείτε θαυμάσια κι όλα τα βαρετά σχετικά. Θα είσαι ευτυχισμένος, θα αγαπάς, όχι αρκετά, αλλά θα μοιάζει με καρδιογράφημα σε ευθεία γραμμή. Αυτά είναι για τους αδύναμους και μη κατακριτέα. Παραείναι διαχειρίσιμα. Μακάρι, αν με ρωτάς, να ήμουν αδύναμος χαρακτήρας, θα διάλεγα την ευτυχία κι όλα θα κυλούσαν ρόδινα.
Αλλά εσείς έχετε άλλα. Έχετε το να κουμπώνει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, κάθε βράδυ, όσα χρόνια κι αν περάσουν κι αυτή η αγκαλιά μοιάζει με συγγνώμη για κάθε ανεπούλωτη πληγή. Μπορεί το πρωί να τσακωθείτε πάλι και πάλι και πάλι, μέχρι τη μαγική σας στιγμή που θα ξέρετε ότι παρατάτε τους εγωισμούς γιατί μαζί είστε πιο δυνατοί.
Μυρίζει αγάπη, τι να κάνουμε. Αυτή η ζεστασιά είναι αναντικατάστατη, δεν την έχει κανένας άλλος. Αν ζήσεις το απόλυτο, δεν το αφήνεις, το αφήνεις μόνο να σε καταστρέφει, αλλά δεν τα παρατάς ποτέ, απολαμβάνεις κάθε στιγμή αβάσταχτου πόνου. Ή θα φτάσετε ψηλά ή δε θα αντέξετε, δεν είναι για τους αδύναμους. Αλλά αξίζει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο απ’ την αγάπη που κάνει δύο άτομα ένα. Δίνεις με χαρά κι αναπόφευκτα τη μισή σου ζωή κι όλη σου την καρδιά σε εκείνον, του ανήκουν.
Δεν το προτείνω, είναι σχεδόν διαστροφή να επιλέγεις συνειδητότατα ανασφάλεια και συναισθηματική ταλαιπωρία περιμένοντας εκείνες τις μαγικές στιγμές.
Δε μοιάζει με τις ταινίες. Αλλά αξίζει.
Συντάκτης: Εβίνα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
