Άνθρωποι ηλιαχτίδες!

Συναντάω τυχαία σε κάποιο scroll down στο instagram ένα ποστ από αγαπημένο μπλογκ που έγραφε «Αυτοί που σε αγγίζουν πραγματικά, δε σε ακουμπάνε καν!». Αμέσως μου έρχονται στο μυαλό οι άνθρωποι εκείνοι που περνούν από δίπλα σου ή στέκονται απέναντί σου και μοιάζουν ολόκληροι σαν μια ηλιαχτίδα. Ναι, υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που κουβαλούν μέσα τους ένα δικό τους φως, που ελκύεσαι απ’ τη λάμψη τους και μόνο παρατηρώντας τους, που μπαίνουν σε έναν χώρο και ξαφνικά ο κόσμος κινείται σε slow motion.

Είναι σαν αερικά. Σου μοιάζουν σαν τα ξωτικά απ’ τον Άρχοντα τον Δαχτυλιδιών αλλά με μια γλυκύτητα στο βλέμμα, μια ζεστασιά. Δυναμική αίσθηση με ζωντάνια. Δεν μπορείς να σταματήσεις να τους κοιτάς, γιατί θέλεις να πάρεις λίγο απ’ το φως τους. Ένα φως γεμάτο καθαρότητα κι ευγένεια. Βρίσκεται μακριά από κάθε εξωτερική εμφάνιση. Απέχει από επιτηδευμένες θετικές ενέργειες και πλατιά χαμόγελα, γιατί καμία σημασία δεν έχουν αυτά όταν μιλάμε για αύρα. Εκείνη την αύρα που σε κάνει να νιώθεις κι εσύ πλήρης. Σε μαγνητίζει η λάμψη των ματιών τους κι ο τρόπος που κινούνται. Με λεπτές κινήσεις, με ένα γαλήνιο βλέμμα προς όλους, χωρίς ίχνος κακίας ή ζήλιας. Έλκουν την προσοχή πάνω τους αβίαστα, απλά γιατί γεμίζουν τον χώρο με το φως που εκπέμπουν και, για λίγα λεπτά, υπάρχεις απλώς δίπλα τους μέσα στην ηρεμία που προσδίδει το φως τους.

Αναπνέεις μαζί τους, κρέμεσαι απ’ τα χείλη τους, κοιτάς ανυπόμονα και δείχνεις πόσο θα γούσταρες να σου μιλήσουν για να κλέψεις όση μπορείς περισσότερη απ’ την αύρα τους. Ξέρεις πως αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν στον κόσμο για αυτό τον σκοπό: για να φτιάχνουν τη μέρα σε εκείνους που το χρειάζονται. Υπάρχουν για να μεταδίδουν ό,τι έχουν στην καρδιά τους κι αντιλαμβάνονται ποιοι το ‘χουν περισσότερο ανάγκη. Και μη νομίζεις πως δική τους η καρδιά δεν έχει μπαλώματα. Ή ότι είναι άνθρωποι που δεν έχουν πληγωθεί, προδοθεί, απογοητευτεί ή αντίστοιχα κάποτε πληγώσει, προδώσει, απογοητεύσει. Όμως έχουν ορκιστεί να μην επαναλάβουν τα λάθη τους κι έχουν καταλάβει πως με τη μιζέρια και τη συνεχή κλάψα, μόνο προβλήματα δημιουργούν στον εαυτό τους και μόνο αρνητική αύρα εκπνέουν. Αυτό δε βοηθά ούτε τους ίδιους ούτε τους ανθρώπους γύρω τους. Για αυτό κι επιμένουν στη φωτεινότητα. Αν τους έχει για λίγο κρυφτεί, την ψάχνουν και την αναγκάζουν να αναδυθεί. Να ξεφύγει απ’ το σκοτάδι. Μακριά απ’ τη μουντάδα και τους ανθρώπους κινητές συννεφιές.

Οι άνθρωποι που είναι όλο φως σηκώνουν τα μανίκια και δουλεύουν σκληρά. Με τον εαυτό τους. Μαθαίνουν να κλείνουν μάτια κι αφτιά σε οτιδήποτε πάει μουντζουρώσει το χρώμα τους και δεν επιτρέπουν στους ίδιους να επηρεάζονται απ’ το σκοτάδι. Εκπαιδεύουν την αφεντιά τους να κινείται μόνο προς το φως -κι αν μπορέσουν να τραβήξουν και κάποιον μαζί τους, ακόμη καλύτερα. Αρκεί να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα απ’ το φως. Κι αν δεν το ‘χουν μπροστά τους, το δημιουργούν. Έρχονται πιο κοντά στη φύση, μαθαίνουν να αναπνέουν σωστά κι εκτιμούν το ότι είναι υγιείς κι έχουν τα απαραίτητα εφόδια για να ζουν καλά. Μια βίλα ή ένα ακριβό ντύσιμο δε σε σε φέρνουν κοντά στο φως της ψυχής σου. Σου δίνουν για λίγο μια προσωπική ικανοποίηση και μια επιφανειακή αποδοχή. Μια μικρή σταγόνα ευτυχίας. Τίποτα περισσότερο.

Οι άνθρωποι που είναι ολόκληροι γεμάτοι φως είναι άτομα της διπλανής πόρτας. Είναι μαχητές στον δικό τους αγώνα με τη ζωή. Έχουν συνήθως περάσει από άσχημα μονοπάτια, σκοτεινές διαδρομές κι εξαντλητικές προσπάθειες για επιβίωση κι έτσι, αφού κατάφεραν να σηκωθούν, χαμογελούν όσο κοιτούν μπροστά. Πίσω δε γυρνούν.

Ψάξε λίγο και θα τους βρεις. Μπορεί να ‘ναι το ευγενικό αγόρι που δουλεύει στο καφέ που συχνάζεις ή η συνάδελφός σου που επέμενε να διαβάσεις εκείνο το βιβλίο, που σου άλλαξε οπτική. Είναι εκείνοι που απροσδόκητα μπαίνουν στη ζωή σου και, χωρίς να σου επιβάλλονται, σου δίνουν τρόπους και λύσεις για να βρεθείς μαζί τους στο φως. Υπάρχουν γύρω σου, μα κυρίως μέσα σου, γιατί ίσως είσαι κι εσύ ένας από ‘κείνους τους ανθρώπους-ηλιαχτίδες.