Καλημέρα σας! Έχω κι εγώ τον νταλκά μου λοιπόν. Έχω χωρίσει εδώ και τρεις μήνες με το αγόρι μου που ήμασταν μαζί 3 χρόνια. Τον χώρισα εγώ γιατί έκανε καταχρήσεις και φοβόμουν το μέλλον μου μαζί του. Είχε και πολλά νεύρα προφανώς και από αυτό. Έκατσα δίπλα του, ανέχτηκα πολλά. Στο τέλος ενώ είχαμε χωρίσει για δυο βδομάδες ήμασταν στο ίδιο μαγαζί και οι φίλοι του με είδαν να με φιλάει κάποιος που με φλέρταρε. Τώρα έχει να λέει μόνο γι’ αυτό. Όλα τα άλλα ούτε τα αναφέρει όταν μιλάει για μένα. Και φτάνω στο σημείο να σε ρωτήσω. Πιστεύεις ότι θα γύριζε; Θα αναγνώριζε τι έκανα γι’ αυτόν; Θα με δικαιολογούσε για το φιλί;
Αγαπημενότατη και υπερτυχερότατη Άγνωστή μου Χ,
Μακάρι να είχες την ίδια αίσθηση του χρόνου όταν ήταν να χωρίσεις, με τη στιγμή που διασταυρώσατε τις γλωσσίτσες σας με το φλερτάκι της δεύτερης εβδομάδας. Σου πήρε τρία χρόνια να καταλάβεις ότι πρέπει να χωρίσεις έναν άντρα που αναζητούσε την ευτυχία στις καταχρήσεις και όχι σε σένα και τώρα θες και να γυρίσει πίσω;
Αν θες αναγνώριση μπουμπουκάκι μου να πας στη Μυτιλήνη να σώσεις κανέναν άνθρωπο από τη θάλασσα, για Νόμπελ να ξέρεις πάνε εκεί κάτω. Εσύ λες ότι ανέχτηκες πολλά. Μήπως τελικά, δεν ήταν τόσα πολλά και θες να ανεχτείς κι άλλα; Δεν ξέρω αν θα σε δικαιολογούσε για το φιλί ματάκια μου, βλέπεις τον είχες καλομάθει τρία χρόνια να τον δικαιολογείς εσύ κάθε φορά που φοβόσουν για το μέλλον σου, αλλά παρέμενες δίπλα του.
Σου εύχομαι όταν θα ακούς το «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», να σκέφτεσαι ότι είναι τίτλος ενός βιβλίου του Λένιν, και όχι η ζωή σου σε μια φράση.
Φιλιά στα μούτρα,
Η Σουσού σου.
