Πάρε το χρόνο σου όταν είσαι εργένης.
Single. Στραμπουλάς τη γλώσσα σου να το πεις, αλλά αυτό είσαι για την ώρα. Γιατί οι Χιώτες να πηγαίνουν πάντα δυο-δυο; Κι αν ο ένας αποφασίσει σόλο καριέρα; Ας δώσουμε ένα θερμό χειροκρότημα στο Χιώτη number two για το θάρρος του· θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία από ένα δεσμό. Πολλά έχουμε πει για τα ζευγάρια, είναι ώρα να μιλήσουμε για τη μονάδα. Τη μονάδα ως αυτόνομο και δομικό στοιχείο.
Γιατί η μετάφραση του single θα μπορούσε να είναι ακριβώς αυτή, του αυτόνομου ανθρώπου. Οι απόψεις, οι προτιμήσεις, οι επιλογές του ανήκουν όλα. Μπορεί να λένε ότι προσωπικότητα διαμορφώνουμε στα πρώτα χρόνια ζωής μας, όμως δίνουμε τα χέρια και τη γνωρίζουμε αφού ενηλικιωθούμε. Ξεκλειδώνοντας αυτήν την καινούρια πίστα ενεργοποιούμε αμέτρητες δυνατότητες. Τότε τεστάρουμε πρώτη φορά το ποιοι είμαστε, το παίρνουμε και το πάμε ένα βήμα παρακάτω. Όταν αυτό το βήμα το κάνουμε μόνοι εμείς κι η σκιά μας, έχουμε αυτοέλεγχο. Δεν είναι ο δρόμος μοναχικός· είναι ο δρόμος της αυτογνωσίας.
Το να είσαι με κάποιον είναι άλλη φάση. Στήνεται αλισβερίσι σωστό μεταξύ των δύο κι όσο υιοθετείς στοιχεία του τόσο υιοθετεί κι εκείνος δικά σου. Κάθεστε απέναντι με το πιάτο του χαρακτήρα σας μπροστά σας· αφού τον διάλεξες ακριβώς επειδή λιμπίστηκες τον χαρακτήρα του, είναι δυνατόν να κρατηθείς να μην απλώσεις το πιρουνάκι σου στο πιάτο του κάνοντας μάτια κουταβίσια; Έτσι, τα όρια αρχίζουν να γίνονται ασαφή. Κάνεις να τα χαράξεις με το προσκοπικό σου μαχαίρι και κόβεστε παρέα. Είστε κοινή γη. Αφού, λοιπόν, εμπιστεύεσαι αυτά τα εδάφη, χαλαρώνεις τον έλεγχο στον εαυτό σου και τον αφήνεις ν’ απομακρυνθεί. Δε σε νοιάζει που τον χάνεις πότε-πότε· κι αν δεν τον έχεις εσύ, πάλι σε χέρια αγαπημένα βρίσκεται.
Τα δύο αυτά relationship status είναι άκρα μεταξύ τους. Τα πλεονεκτήματα καθενός είναι λάδι και νερό, που δεν αναμιγνύονται. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, επομένως, είναι να τα αγκαλιάζεις εξίσου στη ζωή σου. Δώσου στη σχέση όπως της αξίζει, μα σαν εξατμιστεί, αέρισε το δωμάτιο, γιατί οι αναθυμιάσεις θολώνουν. Μη μείνεις μόνος· μείνε ελεύθερος κι ελεύθερα ξαναξεκίνα τη ζωή σου. Γιατί ο άλλος ήταν σιδερένια μπάλα στο πόδι. Ιδία συναινέσει την έδεσες πάνω σου, τη σήκωνες στα χέρια να μη σούρνεται στα χώματα και τη γυάλιζες ευλαβικά κάθε βράδυ. Το βάρος της το αγάπησες, γιατί σήμαινε την παρουσία του. Κι ενώ μια χαρά τα έκανες όλα κουβαλώντας τον, έχει άλλη αίσθηση να κάνεις βήμα χωρίς να πρέπει να συνυπολογίσεις κανέναν.
Έχεις περισσότερες ευκαιρίες με την οικογένειά σου. Έκανες Χριστούγεννα μαζί τους, κάνε και Πάσχα σαν θες. Μίλα με τη μάνα σου στα τηλέφωνα επί μία ώρα καθημερινά, να σου σχολιάζει το ίδιο θέμα, απλώς επειδή οι μανάδες πάσχουν από μόνιμο σύνδρομο στέρησης. Βγάλε τ’ ανίψια σου για παγωτό και μετά παιδική χαρά και μετά σινεμά, για να βάψει η αδερφή σου τα νύχια της και να πιει έναν καφέ ανθρώπινα.
Κυνήγα το πρότζεκτ που τόσο σε πωρώνει. Δούλεψε μανιακά, νύχτα με νύχτα, ξέχασε πώς μοιάζει το κρεβάτι σου, ξέχασε να κάνεις αποτρίχωση. Τη μέρα της στέψης σου, φύγε απ’ το γραφείο μ’ ένα σαρδόνιο μειδίαμα ουρλιάζοντας από μέσα σου «in your face, bitchiiiiz» και βγες να γιορτάσεις. Με τους φίλους σου. Ξέρουν κι αυτοί να νοιάζονται, να σ’ αγαπούν, να ενθουσιάζονται με τις επιτυχίες σου.
Ξεκίνα το χόμπι που σε γεμίζει. Όχι το single περίσσιο και βαρετό χρόνο σου. Που γεμίζει τις φλέβες σου μ’ ευφορία και το βλέμμα σου ενέργεια. Μάθε να φτιάχνεις μπισκότα με κουπάτ, να πλέκεις ψάθινα καλάθια και να χορεύεις λίμπο. Η δημιουργία είναι πρωτογενής ανάγκη. Μην αμελείς να τη φροντίζεις.
Πέρνα το single χρόνο σου κάνοντας τίποτα απ’ όλα αυτά! Κοίτα τον τοίχο και συνειδητοποίησε επιτέλους ότι το σπίτι θέλει βάψιμο· ίσως κάτι σε baby blue να ηρεμεί και να σου θυμίζει το νησί. Δες τρεις ταινίες σερί -εμ θρίλερ, εμ αστυνομικό, εμ κομεντί- γιατί σ’ αρέσουν όλα κι είναι αδύνατο να διαλέξεις. Άπλωσε στο πάτωμα τις μικρές αηδιαστικές συνήθειές σου, που όλοι οι άνθρωποι έχουμε αλλά σπρώχνουμε κάτω απ’ το χαλάκι, γιατί, βλέπεις, ο έρωτας είναι αποκλειστικά ροζ και μυρωδάτος.
Αυτούς που στήνουν διαρκώς σχέσεις δεν είναι να τους ζηλεύεις· να τους φοβάσαι είναι. Σε πλησιάζουν και τα μάτια τους έχουν γυαλίσει απ’ τη στέρηση. Διψάνε για λίγο ατόφιο εαυτό, ο δικός τους έχει μισερέψει που τον πετάνε από εδώ κι από εκεί. Οι μισές απ’ τις σχέσεις τους ήταν αέρας κοπανιστός. Άλλες υπήρξαν συμβιβασμοί, άλλες ανασφάλεια να μείνουν μόνοι.
Δε χρειάζεται να είσαι οικοδόμος, για να ξέρεις ότι τα γερά κτίρια φτιάχνονται από γερό δομικό υλικό. Ο λύκος το είχε καταλάβει και δεν ήταν καν κακός. Συνειδητοποιημένος ήταν και τα γουρουνάκια βλαμμένα. Αν είχαν υπάρξει λιγότερο επιπόλαια στις επιλογές τους, η καλύβα τους θα έστεκε αγέρωχη΄ μέχρι και νέα αρχιτεκτονική τάση θα είχαν δημιουργήσει.
Αντίστοιχα ο καθένας από μας ως μονάδα αποτελεί δομικό υλικό ενός εν δυνάμει ζευγαριού. Ορίστε, λοιπόν, η αξία του να μένεις ελεύθερος και να κάνεις το χρόνο αυτό ν’ αξίζει.
Να είσαι εργένης δεν είναι στάση ζωής, αλλά στάση σκέτο. Κάνε μια στάση να πάρεις τον αέρα σου. Μετά μπαίνεις και σε μια σχέση για τους σωστούς λόγους και με τους σωστούς ανθρώπους. Εκπτώσεις σ’ αυτά δεν κάνουμε, ούτε καν Αύγουστο που είναι τέλος σεζόν. Έτσι φτιάχνεις γερές σχέσεις. Για δες, έρχεται τώρα ο λύκος να σου κάνει φου;
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
