Μετά από έναν καβγά με τον άνθρωπό σου, έρχεται εκείνη η σιωπή που πονάει περισσότερο από τα λόγια που προηγήθηκαν. Το δωμάτιο μοιάζει πιο άδειο, ακόμα κι αν είστε και οι δύο εκεί. Δεν ακούγεται τίποτα, αλλά μέσα σου γίνεται χαμός. Δε μιλάς, δε μιλάει. Κανείς δεν ξέρει τι να πει.
Μπορεί να έχεις θυμώσει, μπορεί να έχεις πληγωθεί. Μπορεί να έχεις απογοητευτεί. Ή απλώς να κουράστηκες να προσπαθείς.
Εκείνος, όμως, είναι ακόμα εκεί. Κι εσύ είσαι ακόμα εκεί. Άρα κάτι υπάρχει ακόμα.
Η σιωπή μετά τον καβγά σε μια ερωτική σχέση δεν είναι απλώς σιωπή. Είναι φορτισμένη. Έχει μέσα της δάκρυα που δεν κύλησαν, λέξεις που σταμάτησαν στον λαιμό, αγκαλιές που δεν έγιναν, χείλη που δεν τόλμησαν να πουν μια «συγγνώμη» ή ένα «σε χρειάζομαι».
Μπορεί να σκέφτεσαι:
«Μα γιατί φτάσαμε ως εδώ;»
«Γιατί νιώθω τόσο μακριά του ενώ τον αγαπάω;»
«Γιατί δε μου λέει κάτι; Δε με νοιάζεται πια;»
Μπορεί και εκείνος να σκέφτεται το ίδιο, αλλά να μην ξέρει πώς να το εκφράσει. Η σιωπή, πολλές φορές, δεν είναι από αδιαφορία. Είναι από φόβο. Φόβο μην πει κάτι λάθος. Φόβο μην απορριφθεί. Ή απλώς φόβο ότι εσύ δε θέλεις πια να ακούσεις. Στην αγάπη, όμως, δεν έχει σημασία ποιος έκανε το λάθος. Σημασία έχει ποιος θα βρει τη δύναμη να πλησιάσει. Ποιος θα σπάσει πρώτος τη σιωπή. Γιατί πίσω από τον θυμό, πίσω από τα πείσματα, πίσω από την απόσταση, συχνά υπάρχει μια ανάγκη που λέει: «Σε θέλω ακόμα. Μου λείπεις, ακόμα κι αν είσαι μπροστά μου. Μη με αφήνεις να φύγω έτσι.» Και ένα εκατομμύριο άλλα συναισθήματα ικανά να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.
Αρκεί ένα βλέμμα. Ένα άγγιγμα. Μια απλή κουβέντα. Ένα «σε σκέφτομαι» ή, έστω, η πιο απλή ερώτηση: «Θες να μιλήσουμε λίγο; Δε θέλω να τελειώσουμε έτσι.» Ξέρεις κάτι; Ίσως να μη λύσει όλα τα προβλήματα αμέσως. Αλλά είναι μια αρχή.
Γιατί η σιωπή, όταν κρατάει πολύ, μπορεί να γίνει συνήθεια. Και τότε είναι που η αγάπη αρχίζει να χάνεται. Όχι γιατί δεν υπήρχε, αλλά γιατί δεν εκφράστηκε.
Αν αγαπάς, μη σωπαίνεις για πολύ. Μίλα. Πλησίασε. Άγγιξε. Πες το συγγνώμη σου, αν χρειάζεται. Ή το «μου έλειψες», αν αυτό νιώθεις. Η αγάπη δεν χρειάζεται λέξεις. Χρειάζεται πράξεις. Χρειάζεται παρουσία. Δε χρειάζεται μεγάλες δηλώσεις. Και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται καρδιά. Χρειάζεται μια μικρή στιγμή κατανόησης. Ένα βλέμμα που λέει «είμαι ακόμα εδώ», ένα άγγιγμα που σπάει τη σιωπή.
Γιατί όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται αληθινά, ακόμα κι οι πιο δύσκολες στιγμές μπορούν να γίνουν αφορμή για να έρθουν πιο κοντά. Και τότε η σιωπή δε χωρίζει. Ενώνει. Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι ο καβγάς, αλλά η απόφαση να μείνεις. Να αγαπήσεις λίγο πιο ώριμα. Να συνεχίσεις με τον άνθρωπο που επέλεξες. Μαζί.
Γιατί ξεχνάς πως το πιο όμορφο “σ’ αγαπώ”, λέγεται συχνά μετά τη σιωπή.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
