Η αρχή της εφηβικής ηλικίας, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το κομμάτι των ονείρων και αυτό της ιδανικής δουλειάς. Είναι εκείνη η εποχή που στα διαλείμματα ανάμεσα από τα μαθήματα, τα εφηβάκια συζητάνε πώς φαντάζονται το μέλλον τους και ποια καριέρα θα ακολουθήσουν. Οι συζητήσεις διάφορες αφού κι οι επιλογές που απλώνονται μπροστά τους μοιάζουν απεριόριστες. Φυσικά είναι σίγουρα πως μέσα από αυτές τις επιλογές θα βγάλουν πολλά χρήματα και θα γίνουν οι καλύτεροι του είδους.
Τα πράγματα όμως με τον καιρό αλλάζουν, οι εξετάσεις δε μας οδηγούν πάντα εκεί που θέλουμε κι εμείς επιλέγουμε να ακολουθήσουμε έναν διαφορετικό δρόμο, κάποιες φορές τον κοινωνικά αποδεκτό, κάποιες εκείνον που ψιθύριζαν οι γονείς στο αυτί μας εξαρχής, και κάποιες άλλες το δρόμο της καψούρας και κάποιου κρυφού απωθημένου. Κι οι γονείς κάπου εκεί άρχιζαν την γκρίνια κι επέμεναν να σπουδάσουμε κάτι που να μας εξασφαλίσει θέση στο δημόσια. Τα ακούγαμε τότε κι αντιδρούσαμε και λέγαμε, «πώς είναι δυνατόν να σκέφτεται έτσι ένα μυαλό; Ζείτε 50 χρόνια πίσω. Εγώ θέλω να σπουδάσω διακόσμηση εσωτερικών χωρών.».
Και τελείωσε και το κομμάτι των σπουδών και βγήκες στον εργασιακό στίβο και κοίταξες κατευθείαν στα μάτια την αλήθεια για τον εργασιακό τομέα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν να ακολουθήσουν αυτό που είχαν ονειρευτεί γιατί οι απολαβές στην αρχή τουλάχιστον δεν είναι πάντα ικανές για να βιοποριστείς. Και θα μου πεις είναι ικανό αυτόν για να σταματήσει το όνειρό σου; Για κάποιους ναι. Γιατί είναι δύσκολο να ζεις έτσι στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να πρέπει να περάσεις ένα μήνα, μ’ ένα τσαλακωμένο πενηντάρικο και κάτι ψηλά που έκρυψες σ’ ένα συρτάρι.
Εκτός βέβαια από το κομμάτι των απολαβών, οι περισσότεροι εργοδότες σήμερα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το προσωπικό τους ώστε να τους βγάλει κι άλλες δουλίτσες γύρω-γύρω χωρίς να τις πληρώνουν οι χωρίς να είναι το άμεσο αντικείμενο που έχουν σπουδάσει και γνωρίζουν. Τους χώνουν σε τρύπες, να βγάζουν τρελές υπερωρίες και να τελειώνουν ξένες δουλειές, για να πληρώνονται πενιχρά.
Και καλά ως εδώ, είναι κάτι που όλοι βιώνουμε άλλωστε, το συνηθίσαμε. Αλλά υπάρχει άλλη πλευρά; Υπάρχει άλλη επιλογή; Η θα ζήσουμε περιμένοντας μια εργασιακή επανάσταση;
H απάντηση είναι πως υπάρχει άλλη πλευρά κι είναι πάντα Φωτεινή!
Υπάρχουνε άνθρωποι που ακολούθησαν τα όνειρά τους και την καριέρα των ονείρων τους, έχουν τη δουλειά που πάντα ήθελα να έχουν και όχι απλά διασκεδάζουν τις ώρες εργασίας τους αλλά καταφέρνουν να ξυπνούν και να πηγαίνουν στη δουλειά τους ευτυχισμένοι. Σίγουρα κι ο δικός τους δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, σίγουρα οι απολαβές στην αρχή ήτανε χαμηλές και κάποιοι απ’ αυτούς ρίσκαραν κι άνοιξαν τις δικές τους επιχειρήσεις, αλλά δούλεψαν κι ο κόπος τους ανταμείφθηκε.
Νομίζω πως ο άνθρωπος που πάει ευτυχισμένος στη δουλειά του γυρνάει ευτυχισμένος και σπίτι του και σίγουρα είναι πιο αποδοτικός. Θα μου πεις υπάρχουν «τόσο» τολμηροί; Θα σου πω όχι, υπάρχουν οι ασυμβίβαστοι. Υπάρχουν εκείνοι που μπορεί να δούλευαν πριν σε 2,3 δουλειές ώστε να καταφέρουν να μαζέψουν το μπάτζετ για να ξεκινήσουν κάτι δικό τους ή εκείνοι που αναγκάστηκαν να μετακομίσουν χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά τους και να μη βρίσκονται στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για να καταφέρουν να λάβουν τις αποδοχές που τους αξίζει. Τις αποδοχές με τις οποίες μπορούν να ζήσουν άνετα και να χτίσουν σταθερά την καριέρα τους στο είδος. Η επαγγελματική επιτυχία τους δίνει σίγουρα και ένα boost αυτοπεποίθησης, γιατί ξυπνάν το πρωί κοιτάνε τον εαυτό τους στον καθρέφτη και του λένε μπράβο που τα κατάφερε κι αυτός χαίρεται, σχεδόν παιδικά.
Κι αν θέλεις να γίνεις ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, σταμάτα να ζητάς να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα και να λες πως αυτόν τον βοήθησαν οι γονείς του, ή ότι τα λεφτά που έχει βγάλει δεν είναι τίμια και καθαρά. Πες του ένα «μπράβο», ζήτα του και κάποιες συμβουλές για αυτό που έχει καταφέρει μέχρι σήμερα και προσπάθησε να κάνεις κι εσύ το ίδιο.
Δούλεψε σκληρά, έξυπνα, μη συμβιβάζεσαι, μελέτα βιβλία mindset κι οικονομίας, σταμάτα να σπαταλάς χρήματα σε ντελιβεράδες, ψάξε να βρεις τι κάνεις λάθος, ακολούθησε το πάθος σου, πίστεψε σ’ αυτό, μην το σνομπάρεις επειδή έτσι σου είπαν. Ο Στέφανος Ξενάκης στις ομιλίες του συνηθίζει πάντα να τονίζει κάτι που αιώνες τώρα τονίζει ο σοφός λαός, «αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάς»
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αγγελική Μαλιόρα
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
