5 αντιδράσεις για να χάσεις σίγουρα το δίκιο σου

Όλοι μας έχουμε βρεθεί κατά καιρούς σε αντιπαραθέσεις. Είναι σαφώς, προφανές κι απολύτως φυσιολογικό πώς δε γίνεται όλοι να συμπέφτουμε μεταξύ μας, ούτε πως έχουμε την ωριμότητα να δείξουμε κατανόηση όταν αυτό δε συμβαίνει. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που κάποιος ξέρει πολύ καλά πως έχει όλο το δίκιο με το μέρος του και παλεύει να το κρατήσει με κάθε δυνατό τρόπο μ’ αποτέλεσμα στο τέλος να το χάνει από την επιμονή του αυτή; Ας δούμε παρακάτω μερικές συμπεριφορές που σίγουρα θα οδηγήσουν προς το να χαθεί η μάχη, ακόμα κι όταν υπάρχει κάθε λόγος να κερδηθεί:

1. Τι να κάνεις, να κάτσεις να μαλώσεις;

Ε, ναι. Προφανώς κι αν κάτσει να μαλώσει αυτός ο οποίος θεωρεί πως έχει δίκιο και το πάρει πατριωτικά, σίγουρα θα χάσει κάθε πιθανότητα να βρει το δίκιο του. Κι όλα τα δίκια του κόσμου αν έχει κάποιος, όταν φωνάζει κι επιμένει για την αλήθεια του, αυτόματα κάνει όποιον διαφωνεί να σηκώσει άμυνα. Κι έτσι, ο χαμένος είναι ο ίδιος που στην αρχή είχε δίκιο. Εκνευρίζεται, φωνάζει, μαλώνει κι εν τέλει μοιάζει με πεισματάρικο παιδί που του πήραν το παγωτό απ’ το χέρι. Με τις φωνές δεν κερδίζει κανείς τίποτα, ίσα-ίσα που όταν θυμώνεις, αυτόματα, κάπως, χάνεις κι ό,τι είχες καταφέρει να αποδείξεις μέχρι εκείνη τη στιγμή.

2. Εγώ μιλάω εσύ ακούς!

Αυτός που επιμένει σε μονόλογο και δεν αφήνει χώρο στον συνομιλητή του να εκφράσει την άποψή του, κάτι σαν τους πολιτικούς στα παράθυρα, ακόμα κι αν είναι ορθή η σκέψη του, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα βρεθεί να χάνει το δίκιο του γιατί απλούστατα φέρεται φασιστικά. Επιμένει μόνο στα δικά του λεγόμενα, υποστηρίζοντας με μένος τη δική του άποψη η οποία μπορεί όντως να είναι σωστή, αλλά αυτό δε συνεπάγεται πως είναι κι η μοναδική σωστή. Όταν προσπαθεί συνεχώς να κάνει αντίλογο χωρίς να δίνει χώρο στους άλλους να κάνουν το ίδιο, τότε αρχίζει να μοιάζει ό,τι λέγεται περισσότερο με παραληρημα.

3. Οι επί προσωπικού επιθέσεις

Συναισθηματικοί εκβιασμοί, επίκληση στο συναίσθημα, απειλές κι αναφορές στην προσωπική ζωή του συνομιλητή του, θα δημιουργήσει ένα Βατερλό. Όσο κι αν επιμένει πως έχει αδικηθεί και παλεύει με επιχειρήματα ν’ αποδείξει πως η δική του άποψη είναι η σωστή, δεν μπορεί αυτό να συμβεί χτυπώντας τον αντίπαλό του κάτω. Είναι τεχνική ανήθικη κι οδηγεί στο να φέρει τον άλλο σε θέση τόσο ευάλωτη, που θέλοντας και μη θα αποκτήσει τη συμπάθεια των γύρω του, όσο αυτός που εξ αρχής είχε δίκιο θα γίνεται ο κακός της υπόθεσης.

4. Διεκδικώντας με ηττοπάθεια

Με άλλα λόγια, πηγαίνοντας να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις και το δίκιο σου, με την αίσθηση του ήδη χαμένου. Ουσιαστικά μιλάμε για εκείνον που δεν πιστεύει όντως ότι μπορεί να κερδίσει την αντιδικία, πως θεωρεί πως πάνω κάτω είναι καμένο χαρτί και πως τίποτα καλό δε θα βγει από αυτή την ιστορία. Οπότε, δεν καταφέρνει να διεκδικήσει το δίκιο του με αυτοπεποίθηση κι αποτυγχάνει.

5. Το πάσιβ που γίνεται αγκρέσιβ

Μιλάμε για τη συμπεριφορά εκείνου που αμύνεται συνεχώς επιμένοντας στην άποψή του με αποτέλεσμα να καταλήγει να επιτίθεται και να χάνει τη συζήτηση που μέχρι πρότινος είχε κερδίσει. Προσπαθεί συνεχώς να δικαιολογηθεί με τρόπο που σιγοβράζει, ώσπου φτάνει στο σημείο να αγχώνεται πως ξεμένει από επιχειρήματα και μπροστά στον πανικό του βγάζει νύχια, αφού φοβάται πως είναι και το μόνο που στο τέλος του έχει μείνει.

Καταλήγοντας, παρατηρούμε πώς μερικές φορές χάνουμε το δίκιο μας από μόνοι μας, καθαρά και μόνο από δικό μας λάθος. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τις συμπεριφορές αυτές που μας οδηγούν σ’ αυτό και να προσπαθήσουμε όσο πιο άμεσα γίνεται να κατανοήσουμε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι πως το θέμα δεν είναι να έχεις δίκιο, αλλά να μπορείς να το αποδείξεις κιόλας.