Εσύ μπορείς να φύγεις, εγώ θα μείνω εδώ

Κάθε βράδυ γίνεται μαρτύριο το να καταφέρω να αποκοιμηθώ. Ακόμη πιο δύσκολο γίνεται αυτός ο ύπνος να είναι ήρεμος και να με ξεκουράσει. Αντίθετα, μου προσφέρει άφθονα άσχημα όνειρα κι ένα ασυναίσθητο σφίξιμο στα δόντια, που με ξυπνάει με έναν πόνο σε αυτά κάθε πρωί.

Το σημερινό βράδυ είναι λίγο χειρότερο απ’ τα προηγούμενα. Το άγχος απ’ τις υποχρεώσεις μου είναι το ίδιο. Ένα πράγμα, όμως, άλλαξε, αρκετό για να ταράξει την ψυχική μου ηρεμία. Άλλαξες εσύ. Μέσα σε λίγες ώρες η συμπεριφορά σου κι οι επιθυμίες σου πέρασαν απ’ το ένα άκρο στο άλλο. Σπάω το κεφάλι μου τόσες μέρες να σε δικαιολογήσω, όχι σε άλλους, μα στον ίδιο μου τον εαυτό.

Έχω μεγάλη ανάγκη να σε καταλάβω. Σκέφτομαι, πως για να ενέργησες κατά αυτό τον τρόπο, γνωρίζοντας πως θα με πληγώσεις, θα είχες τους λόγους σου. Θα ήταν μέρος απ’ το σχέδιό σου, έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό πως όλα τα κάνεις με πρόγραμμα, ό,τι είναι εκτός προγράμματος δε σου ταιριάζει.

Μερικές φορές, αρκούν λίγες κουβέντες για να ισοπεδωθούν όλα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να προέρχονται απ’ το στόμα σου. Κι εσύ τις είπες. Μπόρεσες, έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη να μου πεις πράγματα που γνώριζες εκ των προτέρων πως θα με τσακίσουν. Όχι απλά το κατάφερες, μα το τερμάτισες. Μου γκρέμισες τον κόσμο μου. Έναν κόσμο που παιδεύτηκα πάρα πολύ να τον δημιουργήσω με τέτοιον τρόπο ώστε να σε χωράει.

Αναρωτιέμαι, μήπως, τελικά είμαι εγώ ο μαλάκας. Πονάω, σήμερα που σε είδα, ακόμη πιο πολύ. Μα η σκέψη σου δεν μπορεί να φύγει απ’ το μυαλό μου κι ένα πράγμα μόνο αποζητώ. Να έρθεις εδώ να με βρεις. Να κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα. Να περάσουμε ξανά όμορφα και να κοιμηθώ δίπλα σου. Να μην μπορεί κανείς να με βλάψει, ούτε καν εσύ.

Δεν καταλαβαίνω αν κάτι πάει λάθος με μένα και δεν μπορώ να βάλω ένα τέλος σε μία κατάσταση που με φθείρει ή αν τελικά έτσι είναι ο έρωτας. Δεν μπορείς να αποφασίσεις εσύ γι’ αυτόν, πότε θα ορίσεις το τέρμα, όσο κι αν γνωρίζεις πως είναι η κατάλληλη στιγμή όταν το ποτήρι ξεχειλίσει -και πίστεψέ με, ήταν πολύ μεγάλο το ποτήρι.

Τι κυκλοθυμία είναι αυτή; Απ’ τη μία θέλω να σου πω όλα αυτά που κρατάω μέσα μου, κι ας γίνει εμφύλιος πόλεμος, να μη σε ξαναδώ κι απ’ την άλλη θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο και να σου πω «Έλα». Και αν το κάνεις; Είσαι σαν κακό ναρκωτικό που προκαλεί πονοκέφαλο κι αναγούλα μετά την επήρειά του κι είμαι σαν τον χειρότερο ναρκομανή, που δεν μπορώ να μείνω στιγμή χωρίς τη δόση μου.

Κουράστηκα να αισθάνομαι έτσι. Σ’ αγαπάω τόσο πολύ, μα μου κάνεις κακό. Και τώρα πια, δε χρειάζεται να μου το λένε οι υπόλοιποι, το βλέπω κι από μόνη μου. Την τόση αγάπη δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς. Ίσως από άλλο αποστολέα να μπορούσες, αλλά τη δική μου όχι.

Κι όμως, επιμένω να μη θέλω να σε αποχωριστώ ακόμα. Να μην μπορώ να αφήσω τα χαμόγελα, τα γέλια, τα βλέμματα, την ηδονή, την ασφάλεια, την ηρεμία. Εσένα.

Μακάρι να μπορούσα να μάθω τι σκατά έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Πώς μπορείς να φέρεσαι τόσο ωμά σε ανθρώπους που σου δίνουν τα πάντα. Κι εν τέλει, από πού κληρονόμησες αυτό το ταλέντο να τα κατεδαφίζεις όλα τόσο απλά και με τόση λίγη προσπάθεια. Αυτό είναι και για σένα ο έρωτας; Κατάκτησα, κατεδάφισα, αποχώρησα;

Μήπως καμιά φορά τα πράγματα είναι πιο απλά; Φταίω που στο κρύβω με κάθε μου ανάσα, φταις που εθελοτυφλείς σε κάθε σου κίνηση. Εγώ το πήρα απόφαση, εδώ θα μείνω, έστω και γι’ αυτές τις λίγες στιγμές. Κάνε μου μία χάρη όμως κι αποχώρησε εσύ προτού καταστρέψεις και τα θεμέλιά μου.