Τακτοποιείς το σπίτι, ψάχνεις για κάτι συγκεκριμένο ή απλώς σκαλίζεις από βαρεμάρα κάθε γωνιά του χώρου σου. Ανοίγεις το συρτάρι και βρίσκεις μια φωτογραφία. Πού βρέθηκε αυτή εκεί; Από πού ξεφύτρωσε; Πόσο καιρό άραγε ήταν ξεχασμένη για να ‘χει λιγάκι ξεθωριάσει;

Τι ιστορία θα έχει να σου διηγηθεί και πόσες αναμνήσεις μπορεί να σου ξυπνήσει ένα κομμάτι χαρτιού φορτωμένο με συναισθήματα που για διάφορους λόγους θέλησες να κλειδώσεις σ’ ένα κουτί, μήπως και καταφέρεις να τα ξεχάσεις; Μία φωτογραφία έχει μια μαγική ικανότητα να ξυπνάει τόσο έντονα τις μνήμες του «τότε», σαν να τις μεταφέρει και πάλι στο «τώρα». Μπορείς να ξαναζήσεις τη στιγμή, να θυμηθείς τις λέξεις, πώς αισθανόσουν, να νιώσεις ακόμη κι εκείνες τις μυρωδιές να γαργαλάνε τα ρουθούνια σου.

Βγάλε την, λοιπόν, απ’ το συρτάρι, μην την κεράσεις την αδιαφορία σου, αυτή περίμενε υπομονετικά αυτή τη μέρα που θα της έδινες σημασία. Πιάσε τη στα χέρια σου και νιώσε την υφή της, όσο σκέφτεσαι πότε ακριβώς τραβήχτηκε. Καθάρισέ την απ’ τις σκόνες και τη μελαγχολία, γιατί μόνο έτσι θα σου χαρίσει την πιο όμορφη εικόνα της. Μύρισέ τη και σκέψου όλα τα αρώματα εκείνου του σκηνικού. Κι όταν η νοσταλγία θα σου κρατά πια συντροφιά, κοίταξέ την κι άκουσέ την, ήρθε η ώρα να σου ξεδιπλώσει μια ιστορία, ένα κομμάτι της δικής σου ζωής.

Κοίταξέ την αργά, σχεδόν εξερευνητικά, παρατήρησε τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν, κοίτα πώς άλλαξες, δες τα ρούχα σου, τα μαλλιά σου, τα παπούτσια σου, τι απ’ όλα αυτά έχεις ακόμα, πόσο σου μοιάζεις. Όταν τελειώσεις με εξερεύνηση του εαυτού σου, σκέψου πού είναι τώρα όλοι αυτοί που πόζαραν ανέμελα δίπλα σου. Γιατί χαθήκατε; Άραγε έχουν φτιάξει τις ζωές τους; Θα ξανά ιδωθείτε ποτέ;

Λογικό να αναρωτιέσαι, ίσως αυτές οι ξεχασμένες φωτογραφίες να έχουν κι άλλες μαγικές ιδιότητες εκτός απ’ το να ξυπνάνε αναμνήσεις. Ίσως να έχουν κι άλλους πολύπλευρους σκοπούς, που με την πρώτη ματιά δεν είναι ορατοί, αλλά αν κοιτάξεις βαθύτερα τη φωτογραφία και κυρίως βαθύτερα μέσα σου, ίσως και να τους κατανοήσεις. Μήπως θέλει να σου περάσει ένα μήνυμα όλο αυτό;

Συνήθως ζητάμε να απαθανατίσουμε μια στιγμή της ζωής μας που ήμασταν χαρούμενοι ώστε να τη θυμόμαστε μετά από χρόνια. Ειρωνικό αν σκεφτούμε πως μόλις περάσει η στιγμή και γίνει παρελθόν εμείς τη σφραγίζουμε σε ένα συρτάρι, την ξεχνάμε σε μια συσκευή και κυνηγάμε τις επόμενες.

Μα μία φωτογραφία, όταν κι όπως καταφέρει να πέσει ξανά στα χέρια σου, κάνοντας επίκληση στο συναίσθημά σου σού ζητάει να επανορθώσεις για ό,τι άφησες να ξεχαστεί και μη μπορώντας εκείνη να γυρίσει το χρόνο πίσω για σένα σου ζητάει να τον γυρίσεις εσύ, να γυρίσεις κι ανθρώπους, αν χρειαστεί, να αναβιώσεις ό,τι όμορφο έζησες και θα ήθελες να ξαναζήσεις.

Βέβαια, ίσως να υπάρχουν αποτυπωμένα σε μια φωτογραφία πρόσωπα και καταστάσεις που δυστυχώς δεν μπορούν να επιστρέψουν στη ζωή σου. Ναι, όντως αυτά θα παραμείνουν μια γλυκιά γεμάτη νοσταλγία ανάμνηση, αλλά ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον για τα άλλα να τα διεκδικήσουμε απ’ την αρχή.

Γι’ αυτό συνέχισε να τραβάς φωτογραφίες, να γεμίζεις αμέτρητα άλμπουμ και να ζεις στιγμές που αξίζουν να απαθανατιστούν με ανθρώπους που δε θα συναντάς μόνο σ’ ένα ξεχασμένο γυαλιστερό κομμάτι χαρτιού.

Συντάκτης: Ειρήνη Καμπανού
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη