Το «ό,τι βάλεις στο μυαλό σου το μπορείς» σε κάνει απρόσεκτο

Επιθυμίες, όνειρα, στόχοι και φιλοδοξίες. Αναπόφευκτα συχνά γινόμαστε έρμαιά τους. Η πραγματοποίηση, η επίτευξη και η ολοκλήρωση είναι συχνά το καύσιμο που συνεχίζει να μας κινεί στην καθημερινότητα. Η ματαίωση και η απογοήτευση ενός μη επιθυμητού αποτελέσματος είναι κάποιες φορές κίνητρα για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για ό,τι αγαπάμε και πρεσβεύουμε. Και η παραίτηση, φυσικά, είναι μια άγνωστη λέξη για εμάς, τους μαχητές των ιδανικών. Μπορούμε άραγε να κάνουμε ό,τι βάλουμε στο μυαλό μας πραγματικότητα; Τις επιθυμίες, τα όνειρα, τους στόχους και τις φιλοδοξίες μας; Ή έστω μια φευγαλέα ιδέα, που μόλις μας κατέβηκε στο νου και μας άναψε ένα λαμπάκι πάνω από το κεφάλι, λες και παίζουμε σε παιδικό; Κι ακόμη κι αν μπορούμε, μήπως πρόκειται περί καλοστημένης παγίδας που οι ίδιοι στήσαμε για να πέσουμε μέσα; Ή είναι απλώς μια τολμηρή κίνηση που θα μας κάνει πιο δυνατούς;

«Η αυλαία άνοιξε, εκείνος παίρνει φορά και πριν καλά-καλά το σκεφτεί πατά το ένα του πόδι πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Εκκωφαντική η σιωπή στο χώρο του θεάματος. Βιάστηκε για την παράσταση, σέρνει και το άλλο πόδι και ξεκινά να περπατά προς το κέντρο της σκηνής. Κάνει τα κόλπα του στον αέρα γνωρίζοντας όμως πως δεν έχει τοποθετηθεί ακόμη το δίχτυ ασφαλείας. Η σκέψη του είναι θολή και δείχνει σαν να χάνει την ισορροπία του. Είναι μετέωρος ανάμεσα στην απόλυτη δόξα και τον χλευασμό. Ανάμεσα στην απόλυτη ευχαρίστηση και την απογοήτευση. Ανάμεσα στην ολοκλήρωση και την αποτυχία».

Όπως ο ακροβάτης ρισκάρει να γελοιοποιηθεί και να τραυματιστεί, έτσι κινδυνεύουμε κι εμείς να «χτυπήσουμε» όταν λαμβάνουμε απότομες αποφάσεις. Τι μπορεί να μας επηρεάσει ώστε να πάρουμε μια γρήγορη απόφαση; Τι μπορεί να επηρεαστεί από αυτήν την κίνηση; Όταν θέλουμε κάτι πολύ και το λαχταράμε με όλη μας την ψυχή δε βλέπουμε καθαρά, απλώς αποζητάμε να το αποκτήσουμε.

Είναι πιθανό παίρνοντας το ρίσκο μιας μη μελετημένης απόφασης να πάει στράφι ο κόπος που κάναμε για να κερδίσουμε κάτι, ενώ το είχαμε κάνει δικό μας. Κάτι άλλο που προσδοκούσαμε με όλη μας την ψυχή αλλά δεν εξαρτιούνταν μόνο από εμάς κι όμως το σχεδιάσαμε σωστά και το πετύχαμε. Η εξέλιξη που πασχίζαμε για χρόνια να φέρουμε στο επίπεδο που κρίναμε αντάξιο των προσπαθειών μας. Οι στόχοι που αγωνιωδώς παλεύαμε να πραγματοποιήσουμε. Και ξαφνικά όλα στο τραπέζι με τις μάρκες για ένα σχεδόν ουτοπικό «μπορείς να πετύχεις τα πάντα».

Το να θέτουμε μη μελετημένους στόχους είναι σαν να περπατάμε σε εκείνο το σχοινί που μικροί λατρεύαμε να χαζεύουμε στο τσίρκο. Ένα λάθος βήμα, μια βεβιασμένη κίνηση ή ένα παραστράτημα κι όλα θα χαθούν στα άδυτα του παρελθόντος. Τι θα γινόταν όμως αν το ίδιο σκεπτικό το αγκάλιαζε ένα δίχτυ ασφαλείας; Μήπως θα ήταν ο λόγος για να υλοποιήσουμε περισσότερες επιθυμίες και να κάνουμε περισσότερες τρέλες; Θα ζούσαμε δίχως το φόβο πως θα χαθούν τα κεκτημένα μας γιατί θα είχαμε ένα καλύτερο πλάνο.

Σκέψου. Τι είναι αυτό που επιθυμείς και θες να πετύχεις. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου και σχεδίασέ το προσεκτικά. Βάλε τα κάτω και δες τι είναι αυτό που θα κερδίσεις και τι μπορεί να χάσεις. Δες τι αξίζει να αφήσεις για να το πετύχεις. Μελέτησε κάθε κίνηση ώστε να το κάνεις σωστά και τελικά κάνε ό,τι σε κάνει να νιώθεις πλήρης. Να είσαι ζωντανός άνθρωπος με επιτυχίες και αποτυχίες που εσύ σχεδίασες.

«Καθώς το σχοινί ταλαντεύεται, ταλαντεύεται κι ο ίδιος. Προσπαθεί να συγκεντρώσει τη σκέψη του και το σώμα του στο σχοινί. Διώχνει τα σύννεφα που έχουν κατακλύσει το νου του και καταφέρνει ξανά να ισορροπήσει. Κατευθύνεται προς την άλλη πλευρά του σχοινιού και υποκλίνεται στο κοινό και σε όσους πίστεψαν σ’ εκείνον. Η πραγμάτωση ήρθε μετά το χειροκρότημα».