Κάποτε φλερτάραμε με αναπάντητες

Μία εποχή που μας σημάδεψε όλους. Μία εποχή που κάνει come back στο τώρα, για να σου θυμίσει όσα έζησες. Μια ζωή μακριά απ’ την τεχνολογία. Τότε που τα παιδιά δεν είχαν τάμπλετ στα χέρια τους, αλλά σκοινάκια και μπουγελόφατσες. Τότε που κλείναμε ραντεβού στην πλατεία της γειτονιάς στις πεντέμισι κι ήμασταν όλοι συνεπείς, χωρίς κάποια υπενθύμιση στο κινητό.

Το αγαπημένο Hambo με την ατελείωτη ουρά απ’ έξω και την αναμονή για το αγαπημένο σου χάμπουργκερ. Το να περιμένεις να μπεις στο ίντερνετ και να μην μπορείς να χρησιμοποιείς παράλληλα το τηλέφωνο, εκείνη η γλυκιά ταλαιπωρία. Εκείνες τις αναπάντητες που έβρισκες στο κινητό σου κι ήξερες πως κάποιος σε θέλει. Κι όσο πιο πολλές τόσο μεγαλύτερη η καψούρα κι η χαρά σου. Όχι σαν σήμερα που η αναπάντητη σημαίνει «ξέμεινα από κάρτα».

Όλα όσα έχω να θυμάμαι απ’ την εποχή του 1990. Τον μεγάλο μου ενθουσιασμό όταν αγόρασα τα πρώτα αθλητικά μου παπούτσια “Fila”. Εκείνα τα κολάν που για κάποιο περίεργο τρόπο έπιαναν με λάστιχο κάτω απ’ το πέλμα. Και τις ατέλειωτες ώρες παίζοντας οτιδήποτε έβγαζε η Nintendo. Donkey Kong και Super Mario. Τις ακόμα πιο ατέλειωτες ώρες που πέρναγες στο σταθερό μιλώντας με φίλους και φυσικά περιμένοντας να παίξει το ραδιόφωνο το αγαπημένο μας τραγούδι, παρακαλώντας τον ραδιοφωνικό παραγωγό να μη μιλήσει έστω για λίγο για να μπορέσεις να το γράψεις στην κασέτα σου.

Αμέτρητες οι φορές που είχες κάνει το χορευτικό της Macarena και των Spicy Girls με την παρέα σου. Ήταν η εποχή εκείνη που όλες οι μάνες ρέιβερς έβγαιναν στα τηλεοπτικά παράθυρα και μιλάγανε για τα ξέφρενα πάρτι στα Οινόφυτα. Και ναι, αν θυμηθείς τον εαυτό σου τότε, είχαμε παρασυρθεί όλοι από ‘κείνο το στιλ που ο γιακάς ήταν πάντα σηκωμένος.

Κι είμαι σίγουρη πως κάποιοι θέλετε να ξεχάσετε εκείνο το κακό κούρεμα καπελάκι. Ήταν η εποχή που ξυπνάγαμε νωρίς για να παρακολουθήσουμε τη Sailor moon. Κι όλα τα παιδικά που θα ακολουθούσαν. Όλοι αγαπήσαμε τη «Μαρία της γειτονιάς», τη Σοράγια. Όλες οι μαμάδες κυκλοφορούσαν με μια μόνιμη περμανάντ που συνοδευόταν από κόκκινα νύχια και φυσικά βάτες, και μη μου πεις ότι δεν είχες έστω δύο «Ευχούληδες» κάπου πεταμένους στο δωμάτιό σου.

Το φλερτ ήταν ένα άλλο ζήτημα. Ήταν ακόμα ζωντανό και φυσικά δε γινόταν διαδικτυακά. Δεν υπήρχε messenger ούτε κάναμε like τότε. Αν σου άρεσε ένα πρόσωπο, ετοιμαζόσουν αμέτρητες ώρες. Ζητούσες στιλιστικές συμβουλές απ’ τους φίλους σου κι έβγαινες στα μέρη που σύχναζε, μπας και συναντηθείτε κάπου τυχαία. Αν είχες κάνει καλή έρευνα ή αν η τύχη ήταν, όντως, με το μέρος σου και βρισκόσασταν κάπου, όπως το είχες προμελετήσει, θα έκανες τη ρομαντική κίνηση να γράψεις το τηλέφωνό σου και το όνομά σου συνοδευόμενο από μια ζωγραφιστή καρδιά πάνω σε ένα πακέτο τσιγάρων ή μια χαρτοπετσέτα.

Κι ύστερα θα περίμενες μέρες πάνω απ’ το σταθερό μέχρι να μιλήσετε. Κι αν ήσουν απ’ τους τυχερούς που είχαν κινητό, μετά απ’ τις τόσες διαφημίσεις στο “Mega” με χορηγό την “Telestet”, σίγουρα μια αναπάντητη από ένα ξένο νούμερο θα έκανε την καρδιά σου να χτυπάει σαν ωρολογιακή βόμβα. Γιατί τότε ήξερες καλά πως οι αναπάντητες μόνο ένα μπορούσαν να σημαίνουν: «Σε σκέφτομαι».

Ήσουν ερωτευμένος και το φλερτ ήταν ξεκάθαρο. Έπρεπε να εκτεθείς, δεν είχες άλλη επιλογή. Οι χυλοπίτες τότε πονούσαν περισσότερο από ό,τι τώρα, γιατί τότε όλα ήταν πιο δύσκολα. Κι εσύ θα έπνιγες την ερωτική σου απογοήτευση ακούγοντας Ρακιντζή ή το τελευταίο κομμάτι του Κώστα Μπίγαλη.

Αν έζησες στην εποχή αυτή, είσαι τυχερός.

Αν όχι, έχεις ακόμη μία ευκαιρία, γιατί το 1990 κάνει come back στο 2019!