Ερωτευόμαστε τις όμορφες ψυχές

Ο κάθε άνθρωπος έχει τα φετίχ του. Ερωτεύεται κι έλκεται από κάτι τελείως διαφορετικό απ’ τον διπλανό του. Για κάποιους δεν υπάρχει τίποτα πιο αφροδισιακό απ’ την εξουσία. Για άλλους ένας πανέξυπνος εγκέφαλος που μπορεί να τους καθοδηγήσει παντού. Άλλους τους τραβά το άγνωστο ή ένα καλλίγραμμο σώμα.

Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τι μας ελκύει, τι ζητάμε να ‘χει ο άνθρωπος απέναντί μας. Μπορεί να ‘ναι ένα από αυτά ή ένας συνδυασμός αυτών. Για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικά τα χαρακτηριστικά που τον γοητεύουν κι εξαρτώνται απ’ τη δική του ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία. Ή μήπως όχι; Υπάρχει μήπως κάτι που γοητεύει όλους τους ανθρώπους;

Η απάντηση είναι γνωστή κι είναι μέσα μας. Η καλοσύνη της ψυχής. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ερωτεύσιμο από αυτό. Όλα όσα αναφέραμε είναι παροδικά μπροστά στη δύναμη μιας ευγενικής ψυχής. Η εξουσία τελειώνει εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη εξουσία. Η ευφυΐα τελειώνει εκεί που υπάρχει υψηλότερη ευφυΐα. Το άγνωστο εκεί που γίνεται γνωστό. Και το κορμί εκεί που υπάρχει ομορφότερο. Η καλοσύνη δεν έχει όρια. Κι αυτό συμβαίνει επειδή ξεκινάει και καταλήγει στις ψυχές.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπάρχει κακός άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι γεννιόνται καλοί. Κι για αυτό έστω και την ύστατη στιγμή, η καλοσύνη είναι κάτι που επιζητούμε ή θα επιζητήσουμε στη ζωή μας. Γιατί πολύ απλά την έχουμε μέσα μας. Στην πορεία της ζωής απλά κάποιοι την χάνουν. Τραύματα κι ανασφάλειες παίζουν καθοριστικό ρόλο, δημιουργώντας ανθρώπους που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να διαφυλάξουν ό,τι απέμεινε, υποδυόμενοι κάτι που δεν είναι. Μπαμπούλες που τρομάζουν ανθρώπους, αλλά στην ουσία φοβούνται τους εαυτούς τους. Φοβούνται το φως της καλοσύνης μέσα τους. Γιατί γνωρίζουν ότι κι έστω ένα ψήγμα μπορεί να φωτίσει το απόλυτο σκοτάδι.

Οι άνθρωποι που εκπέμπουν αυτό το φως ελεύθερα είναι απόλυτα ερωτεύσιμοι, γιατί είναι οι ίδιοι ελεύθεροι. Πολλοί κάνουν το λάθος και μπερδεύουν τους καλούς ανθρώπους με αυτούς που σκύβουν το κεφάλι σε ό,τι τους πεις. Οξύμωρο. Οι καλοσυνάτες ψυχές δεν υποτάσσονται. Πρόκειται για ανθρώπους δραστήριους κι ανεξάρτητους, που σε οδηγούν σε έναν δρόμο που για πολλούς μοιάζει ουτοπικός, αλλά που εκείνοι με τις πράξεις τους τονίζουν τη ρεαλιστικότητά του. Δεν κάνουν κάτι πολύπλοκο, κάτι σύνθετο, κάτι εξωπραγματικό. Απλά πιστεύουν στην καλοσύνη του κόσμου. Κι η απλότητα που το κάνουν αυτό είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό.

Δεν είναι ο άνθρωπος που θα σου φωνάξει να τον εμπιστευτείς ή θα κάνει τα πιο περίτεχνα κόλπα. Απλά θα σου δώσει το χέρι του. Κι όχι μόνο σε ‘σένα. Σε όλους. Χωρίς καμία διάκριση κι υστεροβουλία. Αβίαστα θα ‘ναι εκεί και σε κάθε «εκεί» που τον χρειάζεσαι. Όχι γιατί επιδιώκει κάτι, απλά γιατί νιώθει έτσι.

Οι άνθρωποι αυτοί μας δίνουν πίστη σε έναν κόσμο διαφορετικό. Γιατί αλλάζουν τον κόσμο που έχουμε δημιουργήσει μέσα μας. Φωτίζουν κάθε σκοτεινή σπιθαμή με το μεγαλείο της ψυχής τους. Όταν γνωρίζεις έναν τέτοιο άνθρωπο, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο απ’ το να γονατίσεις, όπως είχε πει ο μεγάλος Βίκτορ Ουγκώ για την αρετή της καλοσύνης.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ξεχνάς. Τους ερωτεύεσαι για πάντα. Είτε είναι μια άγνωστη μορφή στον δρόμο είτε ο άνθρωπος που περνάς κάθε μέρα μαζί του -αν είσαι τυχερός. Σου θυμίζουν παντοτινά ό,τι καθημερινά προσπαθείς να ξεχάσεις.

«Η καλοσύνη όταν μιλάς δημιουργεί εμπιστοσύνη. Η καλοσύνη όταν σκέφτεσαι δημιουργεί βάθος. Η καλοσύνη όταν δίνεις δημιουργεί αγάπη» -είχε πει ο Λάο Τσε. Η καλοσύνη όταν δέχεσαι, δημιουργεί εσένα -θα προσθέσω. Αυτοί οι άνθρωποι μας γεμίζουν με το πιο πολύτιμο αγαθό: πίστη. Πίστη στους εαυτούς μας. Στους ανθρώπους. Στο καλό.

Απ’ τη στιγμή που αλλάζουν τον κόσμο μας, γιατί να μην αλλάζει ο κόσμος γενικότερα;

«Ερωτεύτηκα το χαμόγελό σου στις πιο δύσκολες στιγμές. Το χέρι σου όταν δε ζητούσα βοήθεια κι εσένα όταν έμαθα εμένα.»