Ο πολυαγαπημένος όλων James Bond μεταξύ dry martini, αποστολών και γυναικείων αρωμάτων έλεγε «ποτέ μη λες ποτέ». Κι όμως, όσο και να έγινε αυτή η φράση κάτι σαν γενική αλήθεια και νόμος μαζί, όλοι έχουμε πει «ποτέ» κι έχουμε απορρίψει πράγματα,καταστάσεις κι ανθρώπους για τα οποία αργότερα λουστήκαμε τελικά όλα τα «ποτέ» μας μαζεμένα.
Όπως εκείνη την πρώτη φορά που ειδωθήκατε και με θράσος παρέβλεψες τη χημεία και τα πυροτεχνήματα κι είπες πάλι το «ποτέ» σου με σίγουρο πάτημα σου το αβέβαιο μέλλον που θα έχετε εσείς οι δύο. Έπεσες, όμως, πες την αλήθεια. Λύγισες με την ίδια ευκολία που βροντοφώναξες κι εκείνο το «ποτέ». Και τώρα ο έρωτας έχει σφηνώσει τόσο καλά το βελάκι του στο ξεροκέφαλό σου που εκείνη η φωνή της συνείδησης που σου έλεγε πόσο αταίριαστοι είστε, τώρα τραγουδά. Μεθυσμένη κι αδιάφορη.
Μπροστά σου μια σχέση, λοιπόν, με ημερομηνία λήξης. Σαν τόσες άλλες που πέρασαν και κάθε πρωί ξυπνούσαν μ’ ένα αβέβαιο αίσθημα, ενώ κάθε νύχτα κατέληγαν πάλι αγκαλιά να επιδίδονται στις ανελέητες ορέξεις του πάθους. Γιατί δεν υπάρχει πιο αφροδισιακό απ’ το απαγορευμένο και το ριψοκίνδυνο.
Κι εσύ γι’ αυτό ερωτεύτηκες. Για το αβέβαιο. Ψοφάς για αβεβαιότητα. Να σε «τρέχει» λίγο, να μην ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Ο έρωτας από μόνος του δε φτάνει, αυτό είναι γνωστό στους πάντες, όσο κι αν δεν τολμά κανείς να τ’ ομολογήσει. Ο έρωτας δεν είναι μόνο συναίσθημα και χάδια, αγγίγματα, μάτια και χέρια. Και δε θέλει μόνο δύο. Θέλει κι αυτή την περιπέτεια που βιώνεις τώρα, θέλει κι αυτό το ανασφαλές. Οι άνθρωποι βαριούνται εύκολα, ένα βράδυ να μείνουν λίγο μόνοι να σκεφτούν και την επομένη είναι άλλοι, θέλουν άλλα.
Ο έρωτας θέλει να σε καίει και να σε κάνει να ξαγρυπνάς. Γι’ αυτό συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Το «ποτέ» σου σε φέρνει τελικά σε μια περιπέτεια που μπορεί να γνωρίζεις εξαρχής πως είναι απλά μία περιπέτεια αλλά να επιτρέπεις να σε προκαλεί. Και μέσα σου να θες να τη ζήσεις μέχρι το τέλος. Για ν’ ανακαλύψεις τις αντοχές σου και τα όριά σου.
Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις που η ημερομηνία λήξης αργεί να έρθει μέχρι που τελικά χάνει και το δρόμο και μένετε μαζί. Ιδανικά και ρομαντικά, συμβαίνουν κι αυτά. Αλλά όσο κι αν τα ετερώνυμα έλκονται, δεν είναι δυνατό να μένουν μαζί. Πνίγουν το ένα την διαφορετικότητα του άλλου. Μπορείς να το καθυστερήσεις όσο θες κι όσο αντέχεις, αλλά αυτές οι σχέσεις τρέφονται απ’ τον κίνδυνο της φυγής. Αν χαθεί αυτό, χάνεται κι όλη η ανάγκη σας.
Ζείτε και δυναμώνετε από τις ψεύτικες υποσχέσεις της παντοτινής σας αγάπης και του αναλλοίωτου στον χρόνο έρωτά σας ενώ κι οι δύο σας που τάζετε τον ουρανό με τ’ άστρα ξέρετε πολύ καλά πως τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αλήθεια. Και πάλι, όμως, ποιος δεν αγαπά τα όμορφα ψέματα; Ποιος δεν πιστεύει σ’ αυτά επειδή έχει την ανάγκη να μην δει την αλήθεια;
Ο μεγαλύτερος φόβος του κάθε ανθρώπου έρχεται απ’ το μέλλον. Αυτό το «αύριο» που όσο κι αν παλεύεις να το βάλεις σε κουτάκια, τόσο πιο ατίθασο κι απρόβλεπτο είναι. Κι όμως, τόσο ελκυστικό. Οι σχέσεις «δίχως αύριο», όχι αυτές της μιας βραδιάς αλλά εκείνες που κάθε σήμερα βιώνεται σαν να είναι και το τελευταίο, είναι εκείνες που όσο μέλλον κι αν δεν έχουν, άλλο τόσο τις αγάπησες. Κατατάσσονται στις σχέσεις ζωής που μέρα με τη μέρα σ’ έκαναν άλλον άνθρωπο. Έτσι ώστε εσύ ακόμα ν’ αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν κρατούσε λίγο ακόμα.
Την αγάπησες αυτή τη σχέση περισσότερο από κάθε ασφάλεια που είχες. Ακόμα κι αν τελικά έφυγες τρομοκρατημένος, αυτή η περιπέτεια σ’ έμαθε να μη λες «ποτέ» και να μην απορρίπτεις τίποτα. Κι αν είσαι τώρα σε μία τέτοια σχέση που όσα σας χωρίζουν σβήνονται μέσα στη λαχτάρα σας να ζήσετε σήμερα όσα προλαβαίνετε γιατί αύριο δεν ξέρεις αν θα είναι εδώ. Μην την αφήσεις όσο αντέχεις, μη δένεσαι όμως σφιχτά. Δεν χρειάζεσαι χρόνο για ν’ αγαπήσεις κάποιον μονάχα μερικές στιγμές μ’ ένταση και μερικές ματιές με ουσία αρκούν για ν’ αγαπήσεις ανεπανόρθωτα.
Αγάπα όσο θες και ζήσε το όσο μπορείς αλλά μην βασίζεις ελπίδες κι όνειρα μακρινά. Το ξέρεις πως δεν έχεις περιθώριο. Αλλά και πάλι, κανείς δεν ξέρει, μπορεί τελικά να είναι η εξαίρεση αυτού του κανόνα. Γιατί κάθε φορά που λες «ποτέ», εκείνο είναι τελικά που συμβαίνει.
Επιμέλεια κειμένου Μαριάνας Μάργαρη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
