Μισούμε τους πρώην των κολλητών πιο πολύ απ' τους δικούς μας

Για μένα πες ό,τι θες, για κάποια άτομα, όμως, μη διανοηθείς να μιλήσεις άσχημα μπροστά μου. Με αυτή τη λογική, για κάθε λάθος σχέση δικιά μου θα δεχτώ πως έφταιξα. Για το ότι ο μαλάκας ο πρώην μου ακόμη έχει τη δύναμη να μπει στο πετσί μου, έχω ευθύνη και για να φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, έχω βάλει κι εγώ το χεράκι μου. Για την κολλητή μου, όμως, δεν το δέχομαι. Είναι που την έχω τόσο ψηλά εγώ που δεν μπορώ να χωνέψω το πόσο σκάρτα της έχεις φερθεί εσύ. Δεν της άξιζες και θα φροντίσω να της το θυμίζω όσο συχνά χρειάζεται μέχρι να το πιστέψει κι η ίδια.

Η εικόνα της να κλαίει με λυγμούς μετά από τσακωμούς σας δεν έχει σβήσει απ’ τη μνήμη μου, ξέρεις. Κάθε που εσύ την πλήγωνες, κάθε που την υποτιμούσες, εγώ πάλευα να της υπενθυμίζω τι άνθρωπος είναι και τι θα ‘πρεπε να έχει δίπλα της.

Την έβλεπα να βασανίζεται χρόνια, να γελάει μία και να στεναχωριέται δέκα. Την είδα να μεταβάλλεται από έναν άνθρωπο δυνατό, γεμάτο αυτοπεποίθηση σε ένα πλάσμα εξαρτώμενο και μικρό. Την έβλεπα να κρύβεται πίσω σου, να φοβάται να δείξει τι σκέφτεται, να διστάζει να ζητήσει αυτά που χρειάζεται από σένα από φόβο μη σε χάσει. Είχε γίνει κάποια άλλη.

Και, ξέρεις, τότε δεν μπορούσα να της πω καθαρά όσα έβλεπα∙ ήξερα πως δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Προσπαθούσα μόνο να μένω δίπλα της συμβουλεύοντάς την να μην κάνει εκπτώσεις, μέχρι να καταλάβει από μόνη της πως της ήσουν λίγος. Εξάλλου, κάποια πράγματα ο καθένας από μας δικαιούται κι επιβάλλεται να τα ζήσει για να τα κερδίσει.

Η ώρα έφτασε, σε είδε όπως σε βλέπαμε όλοι. Ακόμη καλύτερα, είδε τον εαυτό της όπως τον βλέπαμε όλοι και κατάλαβε πόσο δεν ταίριαζες εσύ να στέκεσαι δίπλα της. Στεναχωρήθηκε, έκλαψε, μέθυσε, έβρισε, έπεσε και σηκώθηκε ξανά. Κι εγώ ήμουν εκεί, όπως πάντα, να την κρατήσω όποτε το χρειαστεί.

Πόσο νευρίαζα με σένα, που είχες έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου έτοιμο να σου δώσει τα πάντα και τον έδιωχνες κρατώντας τον εκεί. Στο είχα πει, θυμάσαι; Κάνε αυτό που θες, μόνο μην την κρατάς με ψεύτικες υποσχέσεις για να ικανοποιείς τις δικές σου ανασφάλειες. Δεν της αξίζει.

Της πήρε καιρό να συνέλθει, ξέρεις. Αλλά τα κατάφερε, είναι πια αυτή που ξέραμε πριν από σένα και λίγο πιο σοφή. Δεν κοιτάει πια το κινητό με ανυπομονησία περιμένοντας ένα σου μήνυμα για να χαμογελάσει. Δεν αλλάζει κέφια ανάλογα με το πόσο μαλάκας ήσουνα σήμερα. Δεν εξαρτάται πια από σένα.

Κι αν αυτή όταν σε βλέπει ξεχνάει τα βράδια που χάλασε για σένα και κρατάει μόνο τις καλές σας στιγμές, εγώ δεν τα ξεχνάω. Δε σε συγχώρεσα κι ούτε πρόκειται ποτέ. Γιατί με πονάει να πονάνε εμένα, αλλά πονάει πιο πολύ να πονάνε αυτούς που αγαπώ.