Κάποιοι από μας συνεχίζουμε να πίνουμε τον ίδιο καφέ από τότε που ανακαλύψαμε τη μαγεία του. Είτε έχει 10, είτε 40 βαθμούς κελσίου, είτε βρισκόμαστε σε σπίτι, είτε σε κάποια posh αλυσίδα καφέ, όταν σκεφτόμαστε καφεΐνη η γεύση που μας έρχεται είναι μία.
Το ξέρουμε πως το φλιτζάνι του μοιάζει παλιακό, έχουμε συνηθίσει να μας κοιτάνε με το μισό μάτι τα γκαρσόνια και να μας παρατηρούν με ύφος «Πόσων χρονών είσαι, μάτια μου;» στο άκουσμα της παραγγελίας μας. Μας νοιάζει; Δε μας νοιάζει∙ σημασία έχει να απολαύσουμε το δικό μας μαγικό καφέ ρόφημα.
Ίσως να τον αγαπάμε τόσο γιατί η μυρωδιά του ξυπνάει αγαπημένες αναμνήσεις. Ζωντανεύει στιγμές οικείες, με την οικογένεια στην αυλή να απολαμβάνει τον καφέ μετά το φαγητό. Θυμίζει τη μαμά που ρωτούσε απλά «Πόσους φτιάχνω;», σίγουρη πως όλοι θα τον τιμήσουν. Φέρνει στο μυαλό μας την εποχή που δεν επιτρεπόταν να πιούμε καφέ λόγω ηλικίας και τρέχαμε να βοηθήσουμε να σερβιριστεί, μήπως καταφέρουμε να κλέψουμε καμιά γουλιά, βουτώντας έστω κανένα κουλουράκι κανέλας.
Φέρνει στην επιφάνεια μνήμες απ’ τη γιαγιά να «διαβάζει» το φλιτζάνι κι όλους εμάς να παρακολουθούμε με απόλυτη συγκέντρωση, πρώτα για να μάθουμε κάτι απ’ το μέλλον και μετά μήπως και καταλάβουμε πώς το κάνει. «Τρίτη και Παρασκευή», έλεγε, αυτές τις μέρες το φλιτζάνι έβγαινε καλύτερα. Ενώ το εσπρεσσάκι; Δεν έχει αποκαλύψει ποτέ στεφάνια και ταξίδια!
Εξάλλου, αυτά τα καπουτσίνο, μακιάτο κτλ, κάποιους από μας τους ενοχλούν. Να πάω να πάρω έναν καφέ και να αρχίσω τα «βάλε 2 shots, χωρίς αφρό, παρακαλώ, λιγότερο γάλα». Αν δε με βρίσουν θα είναι από ευγένεια, το βλέπω. Αφού ξέρω τι καφέ θέλω να πιω, γιατί να το παλεύω με τα καινούρια και τα μοντέρνα και να πονέσει στο τέλος και το στομάχι μου; Ελληνικό θα πάρεις έναν το πρωί κι έναν το απόγευμα και μια χαρά θα είσαι. Ένα εσπρέσσο να πιεις, σε πιάνει τρέμουλο κι ηρεμείς μετά από 8 ώρες.
Το μεγάλο του ατού είναι η μυρωδιά του. Δεν μπορεί να συγκριθεί η αίσθηση του ελληνικού, που σπάει τη μύτη σου, με τον κρύο αμερικάνο. Εξάρτηση παθαίνεις πρώτα απ’ τη μυρωδιά και μετά απ’ τη γεύση του. Το δεχόμαστε πως είμαστε εξαρτημένοι, ας είναι, και κολλημένοι, και γι’ αυτή μας την αυτογνωσία θα επιβραβεύσουμε τους εαυτούς μας με ένα ωραίο φλιτζάνι ελληνικό καφέ.
Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους λαούς, για τους Έλληνες, όμως, ο καφές είναι ιεροτελεστία. Αν δεν πιεις τον καφέ σου, δεν έχεις ξυπνήσει. Κάθε διάλειμμα εννοείται ότι περιλαμβάνει καφέ και κάθε συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν κρατάμε καφέ στο χέρι.
Αυτή, λοιπόν, την ιερή συνήθεια εμείς επιλέγουμε να την αφήσουμε ανέγγιχτη από νέες τάσεις και μόδες. Ας έχουμε και κάτι παραδοσιακά σταθερό στην καθημερινότητά μας -έτσι κι αλλιώς με τον ελληνικό φτάνουμε στην υπέρτατη απόλαυση καφέ, συνδυασμός που κερδίζει, δεν τον αλλάζεις!
Συντάκτης: Μόνα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
