Κάποτε, βγαίνω αργά το βράδυ έξω

απλά ν’ ακούσω τον ήχο της σιωπής.

Μακριά από βόμβους της πόλης,

μακριά από θορύβους της ζωής μου.

Μακριά από όσα μου κατατρώνε την ψυχή.

Και στα αιώνια λεπτά κάθομαι

πλάι πλάι με τη γαλήνη.

Τελευταία έχουμε γίνει φίλες.

Όταν προσκαλώ όμως τον φόβο μου, αυτή δεν έρχεται.

Όταν αφεθώ στο αιώνιο λεπτό του τώρα,

ξεπροβάλλει απέναντί μου.

Μέχρι να γίνει πια απαραίτητη. 

 

Συντάκτης: Έλενα Λοΐζου