Και τελικά απ’ όλα που μπορούμε να πούμε
λέμε αυτά τα λόγια.
Γιατί;
Απ’ όσα περνούν στο μυαλό
Επιλέγουν να βγουν οι φθόγγοι αυτοί.
Ως τι;
Πρόταση, σκέψη ή προτροπή
Εύχομαι μόνο να μην είναι εντολή
Κι όλοι οι οι μύες
σμίγουν δειλά για μια έκφραση
αυθόρμητη και σιωπηλή.
Ας είναι χαμόγελο
ας είναι η αθώα η ντροπή
ας είναι και πείσμα
μα όχι όψη υπεροπτική.
Να λείπουν τα βλέμματα τα απλανή
Η αδιαφορία η αμυδρή.
Ανθρώπους στο εδώ και τώρα
ή ανθρώπους που ταξιδεύουν σ’ άλλη χώρα
Που πηγαίνουν όμως κάπου
και διαλέγουν να πουν,
διαλέγουν να εκφραστούν.
Με τα μάτια, τα λόγια,
τα χείλη και τα χέρια,
που αποκαλύπτουν
του νου τους τα λημέρια.
Κι φωτίζουν, ανάβουν το φως
και περιμένουν κι εσύ επιτέλους,
να φανερωθείς.
Συντάκτης: Άλκηστις
