Να μας αγαπάμε κι ας έχουμε παντελή έλλειψη ρυθμού

Ο χορός είναι μέσο έκφρασης κι εκτόνωσης. Κρύβει μέσα του χαρά, ρυθμό, ζωντάνια και τόσα ακόμα που μπορούν να αποτελέσουν μέρος του ορισμού του. Δεν υπάρχει άτομο σε τούτη τη χώρα, που να μην πορώθηκε έστω και μια φορά με κάποιο απ’ τα είδη χορού. Κι είναι πολλά τ’ άτιμα.

Λαϊκοί, παραδοσιακοί, μοντέρνοι, τζαζ , λάτιν και σύγχρονοι κ.α, απαρτίζουν μια ομάδα που δύσκολα μπορεί κάποιος να αντισταθεί να δοκιμάσει. Πολλοί από μας επιδεικνύουμε τις χορευτικές μας ικανότητες όταν παραστεί ανάγκη όπως σε γάμους, βαφτίσεις, γενέθλια ή και βραδινές εξόδους. Άλλοι πάλι είμαστε πανταχού παρόντες και χορευταράδες, χωρίς ιδιαίτερη αφορμή. Μόλις ακουστεί το αγαπημένο μας τραγούδι, να ‘μαστε -τσουπ- στο κέντρο της πίστας. Θες αυτή να ‘ναι πίστα νυχτερινού κέντρου; Θες να είναι η πίστα έξω από το μπάνιο; Όποια και να ‘ναι, πάντως, ορμάμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τώρα το σενάριο διαμορφώνεται σε δύο σκέλη. Σκέλη τα οποία μπορεί να μην παραδεχόμαστε όλοι, αλλά βαθιά μέσα μας έχουμε γνώση του τι συμβαίνει.

Ας πάρουμε την πρώτη και συνηθισμένη κατηγορία ανθρώπων. Οι χορευταράδες που νομίζουν πως χορεύουν σαν τον Michael Jackson, ενώ στους άλλους φαντάζουν κάτι μεταξύ Charlie Chaplin και Mr Bean. Όσο αστείο και να φαίνεται οι περισσότεροι έχουμε ένα τέτοιο τύπο στην παρέα -αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι- που λικνίζεται στους μοντέρνους και διαχρονικούς ρυθμούς των κλαμπ, νομίζοντας πως χορεύει καλύτερα από όλους· επαναλαμβάνουμε, νομίζοντας. Δυστυχώς οι άγαρμπες κινήσεις των άκρων, η λεκάνη που δε «σπάει», και το κεφάλι που πάει αντίθετα με το σώμα κάνουν το άτομο να φαντάζει σαν το διακοσμητικό σκυλάκι που, λογικά, έχετε δει και σε ταμπλό αυτοκινήτων ή στις νταλίκες. Άτσαλος χορός, χωρίς ρυθμό, κάτι μεταξύ εκτόνωσης, γυμναστικής και έκδηλης χαράς λόγω αναπαραγωγής του συγκεκριμένου τραγουδιού. Αυτός, λοιπόν, ο φίλος που δεν το χει, νομίζει πως είναι ακριβώς μέσα στο ρυθμό.

O ρυθμός είναι ένα στοιχείο που ενδεχομένως δε διακατέχεται από τους πάντες. Αυτό είναι και το δεύτερο σκέλος του σεναρίου που αναφέραμε πιο πάνω. Δε νιώθουν όλοι το beat στις φλέβες τους όταν παίζει στ’ αλήθεια ο Michael Jackson. Λίγοι είναι ίσως αυτοί οι αίλουροι φίλοι, που το ένα τους χέρι φεύγει τόσο-όσο για να χορέψει κι όχι για να σκοτώσει τη σερβιτόρα που περνάει από δίπλα. Που η μέση σπάει τόσο συμμετρικά και γρήγορα, χωρίς να καταβάλουν καμία προσπάθεια, χωρίς κανένα σπρώξιμο-βοήθεια από το χέρι τους στο πλάι, χωρίς να πάθουν καμία εξάρθρωση. Είναι κι αυτό ένα ζήτημα βλέπετε. Οι γρήγορες κινήσεις, οι μικρές μα συνάμα τόσο συγχρονισμένες είναι, το λιγότερο, αξιοθαύμαστο. Είναι λες κι έκαναν δέκα χρόνια μαθήματα σύγχρονου χορού ή funky jazz. Κι όμως, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που το έχουν τόσο πολύ με το χορό, απλώς το ‘χουν. Δεν έχουν μαμά μπαλαρίνα ή μπαμπά χορευτή. Όχι απαραίτητα. Είναι μάλλον ένα χάρισμα κι αυτό, όπως κι η έφεση στις γλώσσες, η φιλομάθεια και η αγάπη για την τέχνη.

Είναι ένα προσόν αξιοζήλευτο.

Αναντίρρητα, όλοι, όταν πάμε σε μουσικά κέντρα θαυμάζουμε τους τύπους αυτούς. Αυτούς που λικνίζονται και κάνουν το κορμί τους φιδίσιο ή να φαντάζει τόσο σαγηνευτικό. Είναι ακριβώς αυτοί οι τύποι που μεταφράζουν τη μουσική και τον ήχο σε κινήσεις. Που ξέρουν πότε θα χτυπήσουν παλαμάκια και πότε απλά θα παγώσουν την κίνηση τους σ’ ένα απρόσμενο άκουσμα του τραγουδιού. Αν πάλι είναι του λαϊκού, ρίχνουν τη ζεμπεκιά τους χωρίς οι στροφές να μοιάζουν αφύσικες ή υπερβολικές. Αποτελούν, γενικά, την ενσάρκωση των νότων του τραγουδιού. Έχουν μάλλον μια έκτη αίσθηση, που μεταφράζει το άκουσμα της αρεσκείας τους σε κινήσεις και περιστροφές.  Δεν εξηγείται αλλιώς.

Όποιος κι αν είναι ο λόγος που το έχετε τόσο πολύ, όλοι εμείς οι άτσαλοι συνάνθρωποί σας να ξέρετε ότι σας βγάζουμε το καπέλο και μπράβο σας.