Δεν είσαι ο μόνος που βιώνει κρίσεις πανικού

Ετοιμάζεσαι για τη μεγάλη σου παρουσίαση, για εκείνο το περιβόητο ραντεβού ή απλώς για να κάνεις ένα μπάνιο. Όλα πηγαίνουν μια χαρά, μέσα στο χρονικό πλαίσιο που έχεις ορίσει και σύμφωνα με το πρόγραμμα που οργάνωσες με αποτέλεσμα να ηρεμείς. Αυτή η ηρεμία όμως είναι ύπουλη, παράξενη γιατί εξαιτίας της ο οργανισμός επιστρέφει στους φυσιολογικούς του ρυθμούς κι αρχίζει να σκέφτεται, να δημιουργεί σενάρια καταστροφολογίας και να απορεί για το γεγονός πως όλα βαίνουν καλώς.

Ξαφνικά νιώθεις έντονο πόνο στο στήθος σου κι αρχίζεις να πιστεύεις πως οι γύρω σου σού κλέβουν το οξυγόνο, ο χώρος μικραίνει και δεν μπορείς να δραπετεύσεις. Δεν μπορείς να ξεφύγεις κι αυτή η έλλειψη διεξόδου κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα, νιώθεις πως ό,τι σε περιβάλλει σε πνίγει, αλλά δεν μπορείς να αφεθείς κιόλας σε ό,τι αισθάνεσαι γιατί πονάει αρκετά η συνειδητοποίηση ότι δε γίνεται να ελέγχεις τα πάντα.

Πράγματι μόλις βίωσες μια κρίση πανικού και σου εύχομαι να μην υπάρξει ξανά άλλη, μόνο που αν χτυπηθείς από αυτή τη μάστιγα της εποχής μας σπάνια υποφέρεις μόνο μία φορά. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά οι άνθρωποι του 21^ου αιώνα έχουν μια τάση προς την τελειότητα. Δεν αποδέχονται τον -κακά τα ψέματα- ελαττωματικό εαυτό τους κι επιζητούν το αψεγάδιαστο αποτέλεσμα σε όλα τα επίπεδα. Πράγμα φυσικά ανέφικτο με αποτέλεσμα να καταφθάνει η κρίση για να σε ακινητοποιήσει, να ξεστομίσει κατηγορίες ως προς τα λάθη σου κι εσύ να νιώθεις πως μόνο από αυτά καθορίζεσαι.

Φοβάσαι να παραδεχτείς πως έσφαλες, πως τόλμησες να διαφέρεις, πως δεν είσαι τέλειος γιατί απλούστατα κανένας δεν είναι. Το πιο δύσκολο εμπόδιο που καλείται να ξεπεράσει η ανθρώπινη φύση τη σημερινή εποχή είναι η παραδοχή πως δεν είναι τέλεια κι αιώνια. Η παραδοχή της φθοράς της που σε αντίθεση με τα τεχνολογικά της επιτεύγματα δε διορθώνεται με ένα κουμπί.

Μην αισθανθείς λοιπόν ούτε για μια στιγμή τύψεις για ό,τι σου συμβαίνει, δεν αντιμετωπίζεις καταρχάς αυτό το πρόβλημα μόνο εσύ, είναι πάρα πολλοί ακόμη και μπορεί να βρίσκονται και δίπλα σου, αλλά να ντρέπονται να μιλήσουν για κάτι τέτοιο. Μπορείς όμως εσύ να κάνεις την αρχή  ώστε να βοηθήσεις όχι μόνο εσένα αλλά κι εκείνους. Νομίζεις πως θα πεθάνεις κι όταν πια περνάει η κρίση κι αρχίζεις να αναπνέεις κάπως πιο φυσιολογικά σκέφτεσαι τι μπορεί να υποθέτουν οι άλλοι για σένα, μήπως σε αποκαλούν τρελό ή ακόμη αν έγινες ρεζίλι.

Σου συνέβη αυτό, ακόμη δεν έχεις συνέλθει πλήρως κι αντί για μία φορά στη ζωή σου να σκεφτείς τον εαυτό σου όχι στο επιφανειακό επίπεδο αλλά στο ουσιαστικό, αναρωτιέσαι μήπως χάλασες την «εικόνα» που είχαν φτιάξει οι άλλοι για σένα. Θέτεις στη δική σου ζωή ως προτεραιότητα τους υπόλοιπους ενώ δε θα έπρεπε, έχουν δικαίωμα να συμβουλέψουν ίσως και να επέμβουν αν θεωρήσουν πως βλάπτεις με κάποιο τρόπο τον εαυτό σου αλλά στο τέλος τέλος η ζωή σου ανήκει μόνο σε σένα κι εσύ είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος της διαχείρισής της.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είμαι ιατρός, δε σπουδάζω Ψυχολογία κι οπωσδήποτε η γνώμη που θα εκφράσω δεν αποτελεί τη λύση που περίμενες για να ξεπεράσεις το πρόβλημα ή να απεγκλωβιστείς από μια κατάσταση -γι΄αυτό καλύτερα να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό ζητώντας βοήθεια. Αυτό που θεωρώ εγώ όμως ως κύρια ρίζα των κρίσεων πανικού είναι η σιωπή, η παρατεταμένη και δίχως λόγο ύπαρξης σιωπή. Μην την μπερδέψεις με εκείνη την όμορφη, οικεία σιωπή κατά την οποία μοιράζεσαι με κάποιον την ησυχία σου ως το πιο πολύτιμο πράγμα που έχεις να του δώσεις αλλά για εκείνη την εκνευριστική σιωπή που σου επιβάλλεται και φυλακίζει τις λέξεις μέσα στο στόμα σου.

Όταν θες να φωνάξεις πως δεν αντέχεις άλλο, να πεις στους γύρω σου να σκάσουν για να μπορέσεις επιτέλους με ηρεμία να σκεφτείς. Τη στιγμή που νιώθεις την αδικία να σε πνίγει με το αφεντικό που σε εκμεταλλεύεται νομίζοντας πως επιτρέπεται τώρα που καταρρέει η χώρα ή με τους φίλους που σε θυμούνται μόνο όταν χρειάζονται συμπαράσταση και συμβουλές για τις δυσκολίες της ζωής λες και σένα δε σε αγγίζουν, χωρίς βέβαια ποτέ να ρωτήσουν αν εσύ είσαι καλά.

Ξεκίνα να λες όσα σκέφτεσαι, σταμάτα να σκοτώνεις συναισθήματα και να αφήνεις τις στιγμές να περνάνε μένοντας παθητικός δέκτης επειδή έτσι οφείλουν να κάνουν οι σωστοί σημερινοί άνθρωποι. Δε γίνεται, ισχυρίζεσαι, να τους αγγίζουν οι  λεπτομέρειες, οι ίδιες λεπτομέρειες που είναι ικανές να σου δημιουργήσουν όλο αυτό το άγχος για την τελειότητα σε όλα. Να είσαι η τέλεια φοιτήτρια, ο άψογος υιός, η χωρίς ούτε ένα ελάττωμα νύφη και το τέλειο αφεντικό. Μάλλον, λοιπόν, ακόμη κι αν δεν το κατάλαβες οι λεπτομέρειες σε άγγιξαν και με το παραπάνω.

Μίλα! Έχει πονέσει η γλώσσα σου απ’ το γεγονός ότι σταμάτησες να εκφράζεσαι και να αποκαλύπτεις πως κι οι υπόλοιποι δεν είναι τέλειοι για να μην τους πληγώσεις, ποιος όμως σκέφτηκε πριν μιλήσει ώστε εσύ να μην πληγωθείς;