Κάθε φορά είναι διαφορετική. Κάθε φορά ο πόνος που βρίσκεται μέσα στα στήθη σου όλο και χειροτερεύει και νιώθεις λες και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Δε θα σταματήσουμε ποτέ να πονάμε. Οι πληγές μπορεί να επουλώνονται κι άλλες φορές μπορεί να καταφέρεις να τις κάνεις να εξαφανιστούν κιόλας, σαν να μην υπήρξαν πότε. Όμως, αν όντως οι παλιές μας πληγές επουλώνονται, τότε γιατί κάθε φορά που πονάμε ξανά, μας πνίγουν τα παλιά; Γιατί οι καινούριες πληγές μας να πονάνε εκατό φορές περισσότερο; Γιατί να μην μπορούμε να βρούμε πουθενά παρηγοριά;
Είναι τα λόγια που κάθε φορά είτε το θέλεις είτε όχι θα μπεις στη διαδικασία να τα συγκρίνεις. Θα συγκρίνεις τον καινούριο πόνο που νιώθεις με τον πόνο που ‘χες νιώσει παλιά. Θα καταλάβεις ότι δεν είναι ο ίδιος κι ότι αυτός που νιώθεις τώρα είναι πολύ χειρότερος. Είναι όλες αυτές οι πράξεις που κάθε φορά σου θυμίζουν κάτι απ’ το παρελθόν και ξύνουν τις παλιές, δήθεν επουλωμένες σου πληγές, βγάζοντας στην επιφάνεια όλους τους φόβους και τις ανασφάλειές σου. Λες και δε σου ‘φτανε ο φόβος κι ο πόνος που νιώθεις τώρα.
Έτσι ξεσπάς για όλα. Βγαίνουνε όλα ξανά στην επιφάνεια και σκέφτεσαι μήπως έχεις εσύ το λάθος. Πιστεύεις ότι εσύ φταις για ό,τι έχει τελειώσει. Ότι κάπου δε χειρίστηκες σωστά τα πράγματα και γι’ αυτό έφτανε το σημείο όπου το ταίρι σου έφευγε. Καθηλωμένος στο πουθενά, με προορισμό το τίποτα. Να κάνεις υπέρ-ηρωικές προσπάθειες να μαζέψεις τα κομμάτια σου, γι’ ακόμα μια φορά.
Ελπίζεις να ‘ναι η τελευταία φορά που νιώθεις έτσι. Μπορεί να ‘ναι όντως η τελευταία φορά μπορεί κι όχι. Είσαι εκεί, να βλέπεις τις πληγές σου ν’ ανοίγουνε ξανά, αλλά και πάλι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις. Αναρωτιέσαι γιατί κάθε φορά να ‘ρχεσαι στο ίδιο σημείο. Μήπως δεν ήσουν αυτό που εκείνος έψαχνε; Μήπως ήσουν πολύ λίγο σε σχέση μ’ αυτό που ήθελε; Κοντεύεις να τρελαθείς από τις εικασίες και τα σενάρια που δημιουργείς.
Το παρελθόν απλώς το ξεχνάμε μέχρι να εμφανιστεί ξανά μπροστά μας. Δε μας αφήνει ποτέ και γιατί να μας αφήσει άλλωστε; Αφού του αρέσει τόσο πολύ να μας τυραννάει και να μας βασανίζει. Κι εμείς απλά ζούμε με τις αναμνήσεις του. Μόνο αυτό απομένει. Να θυμόμαστε πόσο χάλια κάναμε το παρελθόν μας και να συνεχίσουμε να πονάμε.
Στην τελική καμιά πληγή μας δεν επουλώνεται. Απλώς συμβιβάζεσαι στην ιδέα της απουσίας αυτού του συγκεκριμένου προσώπου απ’ τη ζωή σου. Διασκεδάζεις, βγαίνεις και περνάς ωραία, γιατί νομίζεις ότι ξεπέρασες ό,τι σε πόνεσε κι ό,τι τελείωσε. Ότι έθαψες τόσο καλά το παρελθόν σου, που δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναεμφανιστεί μπροστά σου. Περίμενε, όμως, δεν είναι το παρελθόν που βρίσκεται ξανά μπροστά σου. Τώρα είναι το παρόν σου και παίζει μαζί σου. Σε κάνει να πονάς τόσο πολύ, ώστε μόνος σου να γυρίζεις πίσω στο παρελθόν και να το κοιτάς κατάματα.
Δεν μπορείς να το σταματήσεις, μην προσπαθείς άδικα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πετάξεις τη μάσκα που τόσο καλά έμαθες να φοράς και να σταματήσεις να κρύβεσαι πίσω της, κάθε φορά που ‘σαι κομμάτια.
Επιμέλεια Κειμένου Λουκίας Χριστοδούλου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Λουκία Χριστοδούλου
