Ο χρόνος φεύγει κι εμείς μετράμε τι έμεινε

Πάει κι αυτή η χρονιά. Όλος ο κόσμος βρίσκεται σε μία ένταση, να καθαρίσουν το σπίτι, να αγοράσουν δώρα, να περάσουν τις ώρες τους ευχάριστα μιας και σε λίγες μέρες θα μας κάνει ποδαρικό το νέο έτος. Ως άνθρωποι το έχουμε το θέμα μας με τις δεισιδαιμονίες και πιστεύουμε πως αν αφήσουμε τη χρονιά ευχάριστα, με τον ίδιο τρόπο θα μας έρθει η καινούργια.

Όλοι -ή μάλλον οι περισσότεροι- έχουν γιορτινή διάθεση κι ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη -και με το δίκιο τους βέβαια είναι η πιο όμορφη εποχή. Αλλά είμαστε κι εμείς, αυτή η μικρή ξεχωριστή κατηγορία. Αυτή η κατηγορία που δεν είναι μέσα στη τρελή και γιορτινή χαρά. Εμείς που δε γουστάρουμε να ακούμε τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Εμείς που δεν τρέχουμε για δώρα και δε μας ενδιαφέρει αν το σπίτι είναι καθαρό ή όχι.

Όχι δεν είμαστε ανώμαλοι. Απλά είμαστε από αυτούς που θα κάτσουν σπίτι τους μόνοι τους και θα αρχίσουν να ξαναφέρνουν στη μνήμη τους την πρώτη μέρα αυτού του χρόνου. Ξεκινάμε απ’ την αρχή, απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό. Κάνουμε κάτι διαφορετικό. Κάτι που σπάνια κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Πώς το λέμε; Α ναι, απολογισμό όλου του έτους. Αυτό κάνουμε. Σκεφτόμαστε το πώς ξεκινήσαμε και το πώς τελειώνουμε. Ποιους είχαμε δίπλα μας, ποιους χάσαμε στο πέρασα των ημερών κι αυτούς που θέλαμε κι αφήσαμε πίσω.

Θυμόμαστε όλες τις φορές που γελάσαμε με φίλους κι οικογένεια και δε χορταίναμε την παρέα τους. Μας έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι φορές που κλάψαμε με λυγμούς κι όλα εκείνα που αφήσαμε τα μάτια μας  να πούνε ενώ το στόμα μας δεν τόλμησε να βγάλει άχνα. Σκεφτόμαστε όλα εκείνα που δεν είπαμε και πλέον μετανιώνουμε γιατί δε μας φτάνει ο χρόνος να τα πούμε. Γιατί ο χρόνος περνάει, φεύγει και παίρνει μαζί του όλα τα ανείπωτα.

Πόσες φορές κρυφτήκαμε απ’ τον κόσμο γιατί δε νιώθαμε άνετα με το ίδιο μας το «εγώ»; Αναλογιζόμαστε τις πράξεις μας. Μετράμε τα λόγια μας. Μετράμε τα «σ’ αγαπώ» που ειπώθηκαν και πόσα όντως είχανε βαρύτητα. Τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα χάδια. Τα αισθήματα που θέλαμε να νιώσουμε ενώ οι συνθήκες δε μας το επέτρεψαν κι έτσι τα πνίξαμε όσο πιο βαθιά μπορούσαμε. Τους ανθρώπους που μας λείπουν γιατί πλέον δεν είναι μαζί μας και κάπου εκεί στο βάθος του απολογισμού θα δίναμε και την ίδια μας τη ψυχή για να είναι τώρα εδώ.

Ένας ολόκληρος χρόνος. 365 μέρες. 8,760 ώρες. Τι κάναμε; Τι δεν είπαμε; Τι θα γουστάραμε να κάνουμε ξανά απ’ την αρχή και ποιες από όλες τις πράξεις μας μετανιώσαμε; Πόσες φορές είπαμε ευχαριστώ και πόσες φορές βοηθήσαμε έναν άγνωστο που είχε την ανάγκη μας; Τελικά γίναμε καλύτεροι άνθρωποι το 2016; Ποιος να ξέρει άραγε;

Αν πάλι δε γίναμε καλύτεροι ας βάλουμε τα δυνατά μας για την καινούργια χρονιά. Είμαστε από αυτούς που μελαγχολούμε όταν κάνουμε τον απολογισμό του έτους. Είμαστε από εκείνους που μετάνιωσαν για τα λόγια που έσταζαν μέλι και τελικά δεν ειπώθηκαν και τα αφήσαμε να τα πάρει ο αέρας του χειμώνα. Είμαστε εκείνη η ομάδα ανθρώπων που δεν πιστεύει ότι αν αφήσουμε ευχάριστα το 2016, το 2017 θα μας έρθει με χαρές και γέλια. Ο χρόνος θα μας φέρει τα πάντα χαρές, λύπες, κλάματα και γέλια. Το πώς θα τα διαχειριστούμε είναι δικό μας θέμα. Είμαστε αυτοί που θα πούνε τι έκαναν λάθος στο παρελθόν, τι έκαναν σωστά και θα προχωρήσουν.

Το μόνο που θα κάνουμε αυτές τις γιορτές είναι να επιβεβαιώσουμε ότι στις 31 του μήνα όταν οι δείκτες του ρολογιού μας δείξουν 12:00 ακριβώς θα έχουμε γύρω μας τους ανθρώπους μας. Ότι θα έχουμε τους ανθρώπους που μας στάθηκαν σε όλα. Θα σφιχταγκαλιαστούμε, θα φιληθούμε και με συγκίνηση θα τραγουδήσουμε το κλασικό πρωτοχρονιάτικο τραγούδι: «Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά».

Ας πιούμε στην υγεία μας.  Ας σηκώσουμε λοιπόν τα ποτήρια μας ψηλά κι ας ευχαριστηθούμε το τώρα που ζούμε. Να πούμε στους δικούς μας ανθρώπους «σ’ αγαπώ» και να τους υπενθυμίσουμε τι σημαίνουν για εμάς, γιατί δεν είναι όλα αυτονόητα. Καλές γιορτές σε όλους μας.

Υ.Γ: Αν θέλετε να πείτε όλα όσα δεν είπατε εδώ κι ένα χρόνο, κάντε το όσο είναι νωρίς. Δεν έχετε πολλές μέρες!