Κοντρίτσες και πειράγματα∙ η νοστιμιά της σχέσης

Ο ανταγωνισμός είναι μία λέξη και μια έννοια αρνητικά φορτισμένη, μια κατάσταση ψυχοφθόρα. Δικαίως μας βγαίνει μια δυσφορία στο άκουσμά της, καθώς το να ανταγωνίζεσαι τους πάντες και τα πάντα όχι απλά δεν είναι υγιές αλλά μοιάζει μάταιο κι εξαντλητικό. Ο καθένας έχει τη ζωή του, τους ρυθμούς του και δεν μπορείς να συγκρίνεις δύο ανόμοια πράγματα μεταξύ τους.

Ακόμα χειρότερα καταλήγουν τα πράγματα, αν υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, μαζί με τη συνεχή ανάγκη να αποδείξει κάτι ο ένας στον άλλο. Όταν, όμως, γίνεται για πλάκα ανάμεσά τους, σε μετρημένο βαθμό και με υγιή τρόπο, παίρνει άλλη χροιά κι άλλο χρώμα, πιο απαλό, έχει μια γεύση πιο γλυκιά.

Κάνουμε ότι σπαζόμαστε, ή ότι δε μας αρέσει, αλλά στην πραγματικότητα γουστάρουμε τρελά, όταν βάζουμε στοιχήματα ή όταν προσπαθούμε να ‘μαστε σε κάτι καλύτεροι ο ένας απ’ τον άλλο. Μπορεί να τρελαινόμαστε από κάποια πώρωση που έχουμε με ηλεκτρονικά ή επιτραπέζια παιχνίδια, για το ποιος κερδίζει πιο συχνά κι άρα γνωρίζει καλύτερα, ή μπορεί να κοντραριζόμαστε για το ποιος έχει την καλύτερη μνήμη και θυμάται καθαρότερα γεγονότα και καταστάσεις. Μικρές στιγμές καθημερινού πειράγματος κι αφορμές να γελάτε μέχρι δακρύων μαζί.

Πόσο πλάκα, όμως, μπορεί να ‘χει κι όταν οι εξωτερικοί παράγοντες –βλέπε οικογένεια– μπλέκονται σ’ αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό υπεροχής (υπεροχή σε τι, ένας Θεός ξέρει), κι ανάβουν φωτιές απ’ το πουθενά! Η μαμά, για παράδειγμα, που φυσικά και θα βάλει στο γαμπρό της δεύτερη μερίδα φαγητού και το μεγαλύτερο κομμάτι στο γλυκό. Και, άντε, το φαγητό πάει κι έρχεται. Μα το γλυκό; Κι αν πει η κόρη κάτι, θα φταίει κι από πάνω, γιατί για όλα θα κανακέψει τον γαμπρούλη της. Ή αν πάρουν χαμπάρι στην οικογένειά σου ότι μαλώσατε; Ό,τι και να ‘γινε, το σίγουρο είναι πως μόνο εσένα δε θα υποστηρίξουν, ό,τι και να πεις, έχεις άδικο. Και το αντίστοιχο, φυσικά, συμβαίνει στη δική του οικογένεια.

Κάτι σε τσιμπάει λίγο, το λες κι ένα είδος ζήλιας, όταν εσένα δε σου δίνουν καμία σημασία κι είναι ο σύντροφός σου το επίκεντρο της προσοχής, αλλά να πούμε και την αλήθεια; Δε σε νοιάζει και πολύ. Μπορεί να τον πειράξεις για πλάκα, να αισθανθείς στην αρχή περίεργα με την τόση εκφραστικότητα κι υποστήριξη των γονιών, αλλά στο τέλος της ημέρας χαίρεσαι, αν το περιβάλλον σου με τη σχέση σου τα πηγαίνουν τόσο καλά. Για να έχει την εύνοια των γονιών σου σημαίνει πως εγκρίνουν και με το παραπάνω την επιλογή σου.

Να προσέχεις πάντως, να μην το παρακάνετε. Ο σύντροφός σου δεν είναι αντίπαλός σου αλλά σύμμαχός σου. Η σωστή στρατηγική είναι να οργανώνετε το στρατόπεδό σας ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, όχι να πετάτε βόμβες μεταξύ σας. Το ζητούμενο είναι να αισθάνεσαι χαρούμενος, αν το ταίρι σου είναι καλύτερο από ‘σένα σε κάτι, να μην προσπαθείς να το επισκιάσεις, αλλά να χαίρεσαι και να γιορτάζεις τις νίκες του, περισσότερο κι απ’ τις δικές σου.

Στην τελική, δεν είναι καν κακή η ανταγωνιστικότητα αυτή καθ’ εαυτή, ακόμα και σε σοβαρά θέματα, όταν σπρώχνετε μ’ αυτόν τον τρόπο ο ένας τον άλλο στο να γίνετε κι οι δύο καλύτεροι. Μέχρι ενός ορίου, φυσικά. Αν προκαλείτε τον σύντροφό σας για το παραμικρό, το πιο πιθανό είναι να ξενερώσετε στο τέλος, παρά να γουστάρετε ή να σας φανεί γλυκό. Είπαμε «όσο προκαλείς, προκαλώ» –μας κατέστρεψε ο Μουτσινάς–, αλλά μη γίνουμε και κουραστικοί μεταξύ μας.

Δίνει ενδιαφέρον και πάθος στη σχέση η κόντρα κι όλα τα ανταγωνιστικά συναισθήματα είναι μία ένεση ανανέωσης στον έρωτα. Είναι πολύ σημαντικό, όμως, να εστιάζουμε και στη λειτουργικότητα της σχέσης, δε γίνεται να ‘μαστε σε εγρήγορση συνέχεια για να δίνουμε, κάθε στιγμή, τον καλύτερό μας εαυτό. Στη σχέση σου θέλεις και να χαλαρώσεις λίγο, να αράξεις, να μην είσαι συνέχεια τέλειος. Έτσι κερδίζεις στην αγάπη, μες στην αυθόρμητη απλότητα!