Υπάρχει μια φωνούλα που ακούς συνέχεια. Τα θέλω σου. Αυτό που θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις· είτε το κατάφερες, είτε όχι. Η φωνή μέσα σου, που συνεχίζει να σου μιλάει, να σε καθοδηγεί. Είναι το παιδί μέσα σου και θέλει να σε βλέπει να χαμογελάς. Να παλεύεις για τα κεκτημένα σου με σθένος. Να κάνεις τα όνειρά σου να ζωντανεύουν λίγο-λίγο, μέρα με την ημέρα. Να παλεύεις για τον εαυτό που θες να έχεις. Για τη ζωή που είναι γεμάτη εκπλήξεις. Που σε προετοιμάζει για να γίνεις καλύτερος- για τον εαυτό σου πρώτα και ύστερα για τους άλλους.
Πόσοι άραγε έχουν σταθεί απέναντι στον καθρέφτη και έχουν αναρωτηθεί: Έγινα αυτό που ήθελα όταν ήμουν παιδί; Κάποιοι ίσως απαντήσουν θετικά, άλλοι θα σιωπήσουν. Όμως, είτε έχει επιτευχθεί ο στόχος είτε όχι, η φωνή εκείνη εξακολουθεί να μιλά. Δε σταματά ποτέ να καθοδηγεί, να θυμίζει, να ενθαρρύνει. Γιατί, όσο κι αν το απογοητεύσουμε, το παιδί που κάποτε ήμασταν δε χάνεται. Κατοικεί βαθιά μέσα στην καρδιά, περιμένοντας να του δοθεί ξανά χώρος και σημασία.
Αυτό το παιδί, δε ζητά πολλά. Ζητά απλώς να δει τον ενήλικο εαυτό του να χαμογελά, να προσπαθεί, να επιμένει. Θέλει να βλέπει πως ο άνθρωπος που μεγάλωσε δεν έχει παραιτηθεί από τη ζωή, από τα όνειρα, από την προσπάθεια για το καλύτερο. Θέλει να δει πίστη, ελπίδα και κουράγιο. Η καθημερινότητα μπορεί να απορροφά, οι υποχρεώσεις να βαραίνουν και οι δυσκολίες να απογοητεύουν. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμάται κανείς πως αξίζει να δίνει μάχες για τον εαυτό του, ώστε να γίνεται καλύτερος. Να παλεύει για όσα έχει κατακτήσει, για τις αξίες του, για τη δική του μοναδική πορεία. Να μην επιτρέπει στον φόβο ή την κόπωση να τον καθηλώνει.
Εδώ που τα λέμε, άλλωστε, τα όνειρα δε χρειάζεται να είναι μεγάλα για να έχουν αξία. Αρκεί να είναι αληθινά. Ακόμη και ένα μικρό βήμα προς την κατεύθυνση της αυτοπραγμάτωσης έχει τεράστια σημασία. Κάθε μέρα, κάθε προσπάθεια, κάθε νέα απόφαση είναι ένα κομμάτι της μεγάλης εικόνας που λέγεται ζωή. Κάθε μικρή νίκη είναι και μια απόδειξη ότι το παιδί μέσα μας δεν είχε άδικο να ελπίζει.
Η διαδρομή μας στον κόσμο, αν και σύντομη, είναι γεμάτη από μικρές και μεγάλες εκπλήξεις. Γι’ αυτό και αξίζει να τη ζει κανείς με τρόπο αυθεντικό, βασισμένο σε επιθυμίες κι όχι σε απωθημένα. Είναι σημαντικό να καλλιεργείται η αυτοβελτίωση – όχι για να αρέσει κάποιος στους άλλους, αλλά πρώτα και κύρια για τον ίδιο τον εαυτό του. Να εξελίσσεται ώστε να μπορεί να προσφέρει, να αγαπά, να στηρίζει με ουσία και αλήθεια. Η πίστη στον εαυτό είναι η βάση γι’ αυτό. Χωρίς αυτήν, κάθε βήμα μοιάζει βαρύ. Με αυτήν, όμως, ακόμη και τα πιο απόμακρα όνειρα αποκτούν μορφή και πνοή.
Το παιδί μέσα μας είναι το μέσο για να φτάσουμε εκεί και δεν είναι ένα αδύναμο μέσο. Είναι η πιο αγνή και αληθινή εκδοχή της ύπαρξής μας. Μια υπενθύμιση ότι το νόημα δε βρίσκεται μόνο στους προορισμούς, αλλά κυρίως στο ταξίδι. Στις στιγμές, στις εμπειρίες, στις σχέσεις που χτίζουμε και στους εαυτούς που γινόμαστε. Κι όταν η ζωή φαίνεται δύσκολη, όταν τα ερωτήματα πληθαίνουν και οι απαντήσεις λιγοστεύουν, αρκεί να γίνει μια παύση. Να ακουστεί εκείνη η μικρή φωνή ξανά. Να θυμίσει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν υπάρχει πίστη, ελπίδα και επιμονή.
Τέλος, για όποιον αναζητά λίγα λόγια που θα του δώσουν δύναμη, παρηγοριά ή έμπνευση, ας ξέρει πως πάντα υπάρχει ένα κείμενο, μια σκέψη, μια καρδιά– έτοιμα να στηρίξουν. Γιατί κανείς δεν είναι μόνος. Όλοι κρύβουμε μέσα μας εκείνο το παιδί που ακόμη ελπίζει και συνεχίζει να πιστεύει σε θαύματα.
Συντάκτης: Αγγελική Παπακωνσταντίνου
