Ζωή στην επαρχία: νόμισμα με δύο όψεις

Φύση παντού. Όπου και να κοιτάξεις, πράσινο. Δέντρα, δρόμοι ανοιχτοί, αλάνες, χώροι ελεύθεροι για παιχνίδι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κίνηση μηδέν. Ζωή χωρίς άγχος. Μετακινήσεις σε ελάχιστο χρόνο. Όλα στα πόδια σου. Σου μοιάζει με σενάριο ταινίας; Όχι, δεν είναι. Αυτή είναι η καθημερινή πραγματικότητα στην επαρχία. Μοιάζει ειδυλλιακή… Είναι, στα αλήθεια, όμως;

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί, όπως σε όλα τα πράγματα και τις καταστάσεις, υπάρχει κι η άλλη όψη, η λιγότερο ονειρική. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα που κρύβονται από πίσω. Κι όταν έχεις κι οικογένεια, δεν είναι όλα τόσο ρόδινα.

Λίγο η κλειστή κοινωνία, λίγο το κουτσομπολιό, λίγο τα αδιάκριτα βλέμματα των γειτόνων… Δε σου αφήνουν και πολύ περιθώριο να ‘σαι ο εαυτός σου, να απολαμβάνεις την ιδιωτικότητά σου. Υπάρχουν πολλοί άγραφοι κανόνες που διέπουν τη ζωή σε μια επαρχιακή πόλη. Άλλοτε φαντάζουν λογικοί, πολλές φορές όμως σε προβληματίζουν, σου δημιουργούν ανάμικτα συναισθήματα και στο τέλος σε ωθούν σε συμπεριφορές που δε σε χαρακτηρίζουν γενικά ως προσωπικότητα.

Αλλά, c’est la vie, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Είτε θα ορίζεις εσύ τις καταστάσεις που βιώνεις καθημερινά είτε θα αφήνεις να σε ορίζουν αυτές.

Άλλωστε, όλη μας η ζωή δομείται γύρω απ’ τις επιλογές που κάνουμε καθημερινά. Απ’ τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα ζητήματα. Εμείς κρατάμε το κλειδί για τα συναισθήματα που επιλέγουμε να νιώσουμε. Στο χέρι μας είναι, αν θα έχουμε θετική ή αρνητική αντιμετώπιση της ζωής στο σύνολό της. Αν θα ξυπνάμε με το χαμόγελο στα χείλη ή θα γκρινιάζουμε συνέχεια για όλα.

Ειδικά όταν έχεις παιδιά κι οικογένεια, μπορείς να βυθιστείς πολύ εύκολα, χωρίς να το καταλάβεις, σε μια λίμνη αρνητισμού και μεμψιμοιρίας που δε σου αφήνει καθόλου χρόνο και χώρο να ζεις στο παρόν, στο εδώ και τώρα. Αντιθέτως, σκέφτεσαι συνέχεια τις υποχρεώσεις της ημέρας (πρόγραμμα των παιδιών, δραστηριότητες, οικιακές εργασίες, κτλ), σε τέτοιο βαθμό που σου ξεγλιστράν οι στιγμές. Χάνεις τις στιγμές σύνδεσης και ποιοτικού χρόνου με την οικογένεια κι αναλώνεσαι σε ένα ανελέητο κυνήγι του χρόνου, που δεν έχει σταματημό.

Κι επιπλέον δεν απολαμβάνεις καθόλου τη φύση και την ξεγνοιασιά που σου δίνεται απλόχερα λόγω συνθηκών ζωής. Καταλήγεις να ‘σαι κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, της φυλακής που εσύ δημιούργησες με τις επιλογές σου. Στην οποία δεν υπάρχει χώρος για παιχνίδι κι ανεμελιά.

Και τότε πέφτει το βλέμμα σου πάνω στο πρόσωπο του παιδιού σου, που δε φταίει σε τίποτα να πληρώσει τα άγχη και τις αγωνίες σου. Είναι φτιαγμένο για να παίζει, όχι να τρέχει σε μια κούρσα ανώμαλου δρόμου, που οι επιλογές σου το ώθησαν.

Τα καλά τα νέα είναι, όμως, ότι μπορείς να πεις «STOP», όποτε εσύ θελήσεις. Εσύ κρατάς το τιμόνι της ζωής σου και της οικογενειακής γαλήνης. Μπορείς να πάρεις πολύ απλά απ’ το χέρι το παιδί σου και τον σύντροφό σου και να οργανώσετε ένα μικρό σκασιαρχείο απ’ την ασφυκτική καθημερινότητά σας. Δεν πειράζει πού και πού να το ρίξετε έξω. Άλλωστε, η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά, σχολείο κι υποχρεώσεις. Υπάρχουν τόσα υπέροχα πράγματα που περιμένουν στη γωνία για να τα απολαύσεις.

Κι ακόμη περισσότερο στην επαρχία, όπου έχεις το πλεονέκτημα της πρόσβασης σε όμορφα τοπία της φύσης σε ελάχιστο χρόνο και με σχεδόν μηδενική δαπάνη. Άλλωστε, μην ξεχνάμε και το προσφιλές μέσο μεταφοράς, που δεν είναι άλλο απ’ το ποδήλατο. Μας επιτρέπει να μετακινηθούμε εύκολα, γρήγορα και με ασφάλεια. Ειδικά σε πολλές πόλεις έχουν φτιαχτεί δρόμοι αποκλειστικά γι’ αυτό το μέσο. Η εμπειρία γίνεται έτσι ακόμα πιο απολαυστική.

Η ζωή μας μια βόλτα! Έτσι δεν είναι; Αυτό θα πρέπει να ‘ναι το motto μας… Για μια ζωή γεμάτη δυνατές στιγμές, περιπέτειες, χρόνο με τον εαυτό  μας και την οικογένειά μας. Γιατί αν δεν είμαστε εμείς καλά, δε θα ‘ναι και κανένας άλλος που βρίσκεται καθημερινά κοντά μας.

Τελικά, είναι καλύτερα να ζεις στην επαρχία σε σχέση με το να ζεις στην πόλη; Τα συμπεράσματα είναι δικά σας. Ένα είναι σίγουρο. Ό,τι και να επιλέξει κανείς, αν δεν είναι μέσα του καλά, δε θα ‘ναι πουθενά ευτυχισμένος. Ούτε στην πιο ειδυλλιακή παραλία του κόσμου, κι ας έχει όλα τα καλά. Carpe diem…